Οκτώβριος είναι...

Να λες «καλό μήνα» και να το εννοείς. Όχι όμως και «καλό φθινόπωρο».

Να κρυώνεις αλλά να επιμένεις να κυκλοφορείς χωρίς σακάκι, χωρίς κάλτσες, με κοντομάνικο στην καλύτερη περίπτωση.

Να αντιστέκεσαι και να αντέχεις.

Να αμφισβητείς την πρόγνωση του καιρού για το σαββατοκύριακο με πάθος και επιχειρήματα.

Να μην μπορείς να ξυπνήσεις το πρωί.

Να αγκαλιάζεις το πάπλωμα με ένα πόδι έξω.

Να μετράς αντίστροφα για το καλοκαίρι. Μήνες. Μέρες.

Να ακούς επίμονα τα πέντε-δέκα τραγούδια που άκουγες στο αυτοκίνητο ξανά και ξανά τον Ιούλιο και τον Αύγουστο. Πότε θα φτάσουμε στην παραλία;

Να τακτοποιείς και να διπλώνεις, στριμώχνοντας καλοκαιρινά μαζί με χειμωνιάτικα ρούχα. Μα υπάρχουν ακόμη σεζόν και εποχές;

Να προσπαθείς να μειώσεις ζάχαρη και σοκολάτα και να λιώνεις κουβερτούρα πάνω σε μπανάνα.

Να ξυπνάς τα παιδιά για το σχολείο και να ονειρεύεσαι την κοπάνα πιο πολύ και από τα ίδια.

Να έχεις ανοιχτά παράθυρα παντού.

Ανοιχτή καρδιά.

Ανοιχτή αγκαλιά.

Ανοιχτό βλέμμα.

Ανοιχτά μάτια. Και αυτιά.

Ανοιχτές πληγές; Αυτές θα επουλωθούν με την πρώτη βροχή.