Δεν έχω πάει (ακόμη) στη Νέα Υόρκη, άρα δεν μπορώ να συγκρίνω. Το Τόκιο είναι μια πόλη στην οποία θα ήθελα να ζω. Ναι, νιώθεις χαμένος στη μετάφραση, όπως και στην ταινία της Sofia Coppola, όμως μέσα σε 10 μέρες κατάφερα να δω τις καλύτερες στιγμές της πόλης, να βιώσω ένα σεισμό στον 53ο όροφο του ξενοδοχείου, να νιώσω τι σημαίνει μασάζ στο κεφάλι, στα πόδια, στους ώμους, να περάσω τη διάβαση με εκατοντάδες άλλους και να μη συγκρουστώ ούτε με έναν, να τραγουδήσω αυθεντικό καραόκε...
Η ιδανική διαδρομή στο Τόκιο των 12 εκατομμυρίων κατοίκων; Μια βόλτα στην περιοχή της Σιμπούγια, για ζεν διάθεση στον ναό Shinto. Μπορεί να πετύχετε και παραδοσιακό γάμο. Ανατολικά του Meiji Shrine, θα βρείτε το Omote-Sando για περιήγηση σε άλλους ναούς, αυτούς της μόδας. Αν βρεθείτε στην περιοχή Takeshita-dori θα ανακαλύψετε μικρές μπουτίκ με ανερχόμενους σχεδιαστές. Το αγαπημένο μου κατάστημα; Τo Tokyu Hands, γιατί μπορείς να βρεις τα πάντα (30.000 προϊόντα) σε μίνιμαλ ή κιτς περιτύλιγμα. Το ωραιότερο και πιο ιδιαίτερο μουσείο είναι το Mori Museum of Art στο Roppongi Hills. Με το απόλυτο πωλητήριο.
Το Τόκιο θέλει περπάτημα. Μια πόλη που δεν είναι ποτέ βρώμικη, επικίνδυνη ή χαοτική. Ακόμη και οι τουαλέτες (στα φαστ φουντ) είναι πεντακάθαρες και χάι-τεκ. Το μετρό είναι σίγουρα εμπειρία. Και να θυμάστε. Στο Τόκιο απαγορεύεται το φιλοδώρημα. Κανείς δεν κλέβει. Αν ξεχάσετε την τσάντα σας στο ταξί, σε λίγη ώρα θα χαμογελάτε και πάλι. Λένε ότι είναι ακριβό... Τα αεροπορικά εισιτήρια και η διαμονή σίγουρα κοστίζουν. Αλλά το φαγητό είναι πιο οικονομικό απ' ό,τι στην Αθήνα. Τι δεν πρέπει να χάσετε; Πρωινό με αληθινά φρέσκο ψάρι -από τις 4 το πρωί και μετά-, στην ψαραγορά, μετά τη δημοπρασία τόνου στο Tsukiji Fish Market. Σούσι στον πάγκο με... λαδόκολλα. Αν δεν μιλούν αγγλικά, μη βασανίζεστε. Χαθείτε στη μετάφραση.