Δεν ήταν μια εύκολη μέρα. Για κανέναν μάλλον. Ακούς, διαβάζεις, προβληματίζεσαι, τρέχεις, -και δεν φθάνεις πουθενά-, λαχανιάζεις, ηρεμείς, ξεκαρδίζεσαι, φυτρώνεις στο κενό, ακούς μουσική δυνατά, παρατηρείς, λειτουργείς σαν ρομπότ (με καμένες μπαταρίες), ξυπνάς, ξαναβυθίζεσαι, μιλάς με φίλους, οδηγείς, φεύγεις με πορτοκαλί, μπορεί και με κόκκινο, αλλά δεν το παραδέχεσαι. Ούτε στον εαυτό σου.

Η πρόσκληση ήταν για τις 7 το απόγευμα, μια τυχαία Τρίτη του Μαϊου. Που; Στην κορυφή του κόσμου. Σε ένα από τα ωραιότερα μέρη της Αθήνας. Στο Galaxy bar στο Hilton. Mojito στην υποδοχή, αναψυκτικό με πάγο και λεμόνι (αν αδιαφορείς για το αλκοόλ) και finger food, με νεκταρίνι και αβοκάντο, για πρόγευση καλοκαιριού.

Το soundtrack της βραδιάς που ήταν αφιερωμένη στους δημοσιογράφους για να υποδεχτούμε τη νέα σεζόν, με την πολυτάλαντη Χριστίνα Γιαννοπούλου στον ρόλο της Guest DJ, είχε από όλα. Και άνοιξη και καλοκαίρι, και χειμώνα και φθινόπωρο. Και φως και σκοτάδι. Και άσπρο και μαύρο. Και χαμηλές νότες και ψηλές. Nunca Es Suficiente ή μήπως The World is not Enough;

Και όλοι εμείς, που θέλαμε να χορέψουμε, ενώ ταυτόχρονα βλέπαμε φίλους και συναδέλφους από διαφορετικές φάσεις ζωής, βγάζαμε και φωτογραφίες με τα κινητά σαν επαγγελματίες φωτογράφοι που νομίζουμε ότι έχουμε γίνει πλέον όλοι, μαγευόμασταν από το τοπίο, συμπεριφερόμασταν σα να μην υπάρχει κρίση, ασυνεννοησία, αδιέξοδο.

Φεύγοντας από το Roof Garden με το ασανσέρ, πήρα το μικροσκοπικό σακουλάκι με την μινιατούρα κρέμα της Estee Lauder, Modern Muse. Μοντέρνα μούσα, μοντέρνα Αθήνα, μοντέρνο τοπίο, μοντέρνα μουσική, μοντέρνες συνήθειες, μοντέρνα θέα, μοντέρνα επίγευση. Θέα από ψηλά. Τελικά όλα αλλάζουν όταν είσαι ψηλά. Γιατί όλα είναι θέμα οπτικής… Σε άλλο γαλαξία. Χαιρετίσματα στον Δρομέα.