Όσοι αγαπούν τη Μύκονο, χρόνια τώρα, όχι στην Ελλάδα της κρίσης και της υπερβολής, επιμένουν ότι υπάρχει και «η άλλη Μύκονος», με τις ερημικές παραλίες, τα παραδοσιακά ταβερνάκια, τους ευγενικούς ντόπιους, λένε ενοχικά μάλλον, πως «το νησί μας» δεν είναι οι φωτογραφίες των παπαράτσι στα Ματογιάννια, οι ξαπλώστρες που νοικιάζονται με τον μήνα όσο ένα σπίτι στα βόρεια προάστια στην Αθήνα, το νησί που ποτέ δεν κοιμάται...
Η άλλη Μύκονος. Αυτή την «άλλη Μύκονο» αναζήτησα χρόνια μετά την τελευταία μου επίσκεψη στο νησί των ανέμων. Των 7-8 μποφόρ (και τέλος τα κουνούπια). Τι εικόνες κρατάω από τη Μύκονο του Ιουνίου; Και τι έμαθα ύστερα από μία εβδομάδα παραμονής στο νησί; Το πλοίο γεμίζει και αδειάζει στην Τήνο, όχι στη Μύκονο (όπως θα περίμενε κανείς). Ο υπεύθυνος του μπαρ ήταν ξεκάθαρος: «Κυρία μου, στην Τήνο έρχονται προσκυνητές από όλη την Ελλάδα». Και στη Μύκονο, τουρίστες από όλο τον κόσμο… «Όχι πια. Αυτά συνέβαιναν μια φορά κι έναν καιρό. Όταν ο κόσμος είχε ακόμη χρήματα...» η απάντηση.
Η διαμονή. Για ένα δωμάτιο με πρωινό, όχι στη χώρα, αλλά κοντά σε κάποια παραλία, η «ταρίφα» είναι 100-130 ευρώ. Με παζάρι για ένα μικροσκοπικό δωμάτιο που βαφτίζεται «σουίτα» με «αρχική» τιμή 190 ευρώ σε συγκρότημα, ούτε καν σε ξενοδοχείο. «Για τη Μύκονο μιλάμε...» εξηγεί η κυρία στη ρεσεψιόν. Αυτή είναι η φράση-κλισέ που κολλάει σε όλα. Όταν πας να γκρινιάξεις για οτιδήποτε, η απάντηση είναι καρμπόν: «Για Μύκονο, πάλι καλά».
Τα sold-out. Τι είναι γεμάτο στη Μύκονο αυτές τις ημέρες; Τα σουβλατζίδικα και τα μέρη που πουλάνε παγωμένο γιαούρτι, δηλαδή, frozen yoghurt. Οι κρέπες. Τα λεωφορεία και οι πιάτσες. Μπουτίκ τύπου Juicy Couture με βελουτέ φόρμες-σετ για κυρίες με σιδερωμένα μαλλιά 12 μήνες τον χρόνο. Το παγωτατζίδικο του Ιταλού στην άλλη άκρη του λιμανιού με υπέροχη μαστίχα και μπλε γεύση τσιχλόφουσκας. Εκεί είδα ξανθιά κυρία να επιμένει να πληρώσει με δολάρια. Και να πληρώνει τελικά με US dollars...
Οι υπηρεσίες. Στη Μύκονο όλα επιτρέπονται. Και όλα γίνονται. Συγκροτήματα μπανγκαλόου με πριβέ εκκλησάκια πουλάνε πακέτο γάμο-δεξίωση για 40 καλεσμένους με 600 ευρώ (χωρίς τη διαμονή, εννοείται). Για τη Μύκονο μιλάμε.
Οι παραλίες. Ο Άγιος Σώστης παραμένει ο απόλυτος παράδεισος. Και κάθε μέρα να πηγαίνεις, μέχρι να νυχτώσει, πάντα έχεις κάτι καινούργιο να ανακαλύψεις. Τα παιδιά βρήκαν στα βράχια από πεταλίδες και χταπόδια μέχρι σαλιγκάρια της θάλασσας. Στη διαδρομή προς Φωκό (όπως και για τον Άγιο Σώστη) μας κράτησαν συντροφιά διάφορα ζωάκια. Βουνίσιο τοπίο, εξωτικό. Στην παραλία με το αυθεντικό ταβερνάκι στη σπηλιά κάτι αγόρια φώναζαν ότι βρήκαν ένα ιγκουάνα-δράκο. Ηταν ένα χαριτωμένο σαυράκι...
Το φαγητό. Ο Μαθιός, απέναντι από το νέο λιμάνι, έχει τέλειο μαγειρευτό φαγητό της «μαμάς» από τις 12.15 το μεσημέρι και μετά και πακέτο για το σπίτι. Γεμιστά με σταφίδες και λεμονάτο κοτόπουλο με ρύζι, ψαρόσουπα και ατομικό μουσακά. Στο χωριό, στην Άνω Μερά, στην ταβέρνα του Αποστόλη, είναι όλα επίσης χειροποίητα. Αν υπάρχουν παιδιά στην παρέα, ξεσαλώνουν όπως κι εμείς παλιά, μακριά από τα αυτοκίνητα, στην πλατεία που μπορούν να νοικιάσουν ακόμη και μηχανοκίνητα 4Χ4. Και είμαστε όλοι ευχαριστημένοι. Στην ταβέρνα χωρίς όνομα, στον Άγιο Σώστη, οι σαλάτες και τα ψητά στη σχάρα είναι ό,τι χρειάζεται ένας μικρός κατάλογος. Και υπομονή για τουλάχιστον μισή ώρα μέχρι να αδειάσει τραπέζι. Η κρίση που λέγαμε
Τους ωραιότερους λουκουμάδες με μέλι, τριμμένο καρύδι και νεκταρίνια τους φάγαμε στο Sea Satin. Νωρίς.
Η εξειδίκευση. Για σουβλάκια με φρούτα και παιδικά κοκτέιλ με φρουτοχυμό σε σφηνάκια βρεθήκαμε στο Caprice. Μαζί με τους σανσέτηδες. Τα πιο ψαγμένα τουριστικά ταβερνάκια με τις υπερμεγέθεις φωτογραφίες-κράχτες για greek tzatziki και mousaka γράφουν σε πίνακα την ώρα που θα δύσει ο ήλιος: σήμερα στις 8.52. Χωρίς έξτρα χρέωση. Στην παραλία κάτω από τους μύλους ένας καλλιτέχνης της άμμου χτίζει και γκρεμίζει κάστρα για το βιβλίο του Γκίνες με ένα καπέλο που γεμίζει με ευρώ (ανάμεσα σε άλλα νομίσματα) ως ανταμοιβή. Στην παραλία του Καλαφάτη τα θαλάσσια σπορ, από σκι μέχρι «μπιφτέκι» και πολυθρόνα παίζουν πολύ. Για λάιβ τζαζ, απευθείας από τη Νέα Υόρκη, στα Άστρα. Πιο νωρίς.
Η επίγευση. Στη Μύκονο τα κοχύλια είναι δυσεύρετα αλλά μαγικά. Μπορείς να φτιάξεις σκηνή στην άμμο με καλάμια και παρεό και να φιλοξενήσεις και άλλους. Ή ανθρώπους από πέτρες. Αποκλειστικά στις παραλίες που δεν φοβάσαι αν φανεί η ετικέτα του μαγιό σου. Ποιου μαγιό;