Καλοκαίρι είναι...

Να γίνεσαι τουρίστας στην πόλη σου.

Τουρίστας και ξεναγός μαζί.

Να φοράς γυαλιά ηλίου ενώ φοράς σπάνια. Θέλεις να βλέπεις τον ήλιο από κοντά. Στα μάτια.

Να χαμογελάς χωρίς λόγο, σε ξένους, σε γνωστούς, σε αγνώστους, σε κατσούφηδες, σε ανυποψίαστους, σε αγέλαστους, σε όποιον έχεις απέναντι σου.

Να έχει καύσωνα κι εσύ να ανεβαίνεις χοροπηδώντας στην Ακρόπολη με ένα μπουκάλι νερό και την πιο μικρή τσάντα που βρήκες μπροστά σου, ακριβώς για να μην χωράει τίποτα άλλο.

Να αφήνεις τα μαλλιά κάτω και να τα φοράς σαν καπέλο.

Να κρυφακούς τις συζητήσεις των ξένων επισκεπτών και να τους διακόπτεις για να ρωτήσεις κάτι στα αγγλικά.

Καλοκαίρι είναι να αγαπάς την Αθήνα και να της το δείχνεις.

Καλοκαίρι είναι η Αθήνα μέσα στην Αθήνα, με άδειους δρόμους, γεμάτα θερινά σινεμά, κλειστή τηλεόραση, μόνο ραδιόφωνο, παγωτό με γεύση καϊμάκι με βύσσινο. Και θέα την Ακρόπολη. Χωρίς γυαλιά αυτή τη φορά.