Σεπτέμβριος είναι...

Να χωράς τη ζωή σου σε κούτες. Να τις γεμίζεις, να τις αδειάζεις, να θυμάσαι, να ξεχνάς, να μοιράζεσαι, να ζητάς βοήθεια, να πηγαίνεις σε λάθος διεύθυνση από συνήθεια.

Να κρατάς τα μαγιό σου στο πρώτο συρτάρι. Στα είδη πρώτης ανάγκης.

Να ακούς τη φράση «καλό φθινόπωρο» και να τραγουδάς από μέσα σου «μια ωραία πεταλούδα» ανάποδα.

Να γράφεις πιο πολλά resolutions σε χαρτάκια, στο κινητό, στην παλάμη του χεριού σου, και από αυτά που σημειώνεις με μανία τον Ιανουάριο.

Να τσεκάρεις καθημερινά το σημάδι από το μαγιό.

Να θέλεις να τα αλλάξεις όλα.

Να λειτουργείς με χρονοκαθυστέρηση.

Σεπτέμβριος είναι να περιμένεις ήδη το επόμενο καλοκαίρι, μετρώντας αντίστροφα.

Να σε τσιμπάνε τα κουνούπια από το πρωί και να μην σε πειράζει πια.

Να νιώθεις ρομπότ ξανά.

Να φοράς γυαλιά ηλίου μέχρι αργά.

Να αναζητάς μια καθησυχαστική ρουτίνα.

Να φτιάχνεις λίστες με τους φίλους που σου έλειψαν.

Να ξαπλώνεις νωρίς, να κοιμάσαι αργά. Με ανοιχτά παράθυρα.

Να ξυπνάς πριν από το ξυπνητήρι. Tη μουσική, δηλαδή, από το κινητό.

Να λες μου έλειψες πριν σε προλάβουν. Γενναιόδωρα, αυθόρμητα.

Να γεμίζεις το ψυγείο με φρούτα.

Να αφήνεις στο ράφι (του ψυγείου) τα αντιηλιακά και το gel κυρίως, για τα εγκαύματα.

O Σεπτέμβριος είναι after sun.

Να ονειρεύεσαι ένα σαββατοκύριακο εκτός. Και ένα ακόμη. Τυχαία έχεις αφήσει (ακόμη) το σακβουαγιάζ στο σαλόνι;