Σεπτέμβριος είναι...
Να ζεις στην Αθήνα και σε 45 λεπτά να βρίσκεσαι στον παράδεισο.
Να ανακαλύπτεις διαρκώς νέα μέρη.
Να κολυμπάς στη βροχή. Και μετά να καίγεσαι στον ήλιο.
Να είναι μεσημέρι και να βυθίζεσαι στο μπλε βαθύ, σχεδόν μαύρο.
Να είσαι στο Σούνιο και να θες να μείνεις εκεί για πάντα. Για έναν μήνα (για αρχή) τουλάχιστον.
Σεπτέμβριος είναι να μοιράζεσαι τσιπς με την φίλη σου στην παραλία και να μην χορταίνεις αλάτι και φλυαρία.
Να γίνεται το σαββατοκύριακο, συμπυκνωμένες διακοπές. Ευεξία σε ένα δίωρο. Καινούργια ξανά.
Να βγάζεις φωτογραφίες γιατί το καλοκαιρινό άλμπουμ δεν γεμίζει ποτέ.
Να χαμογελάς μέσα κι έξω από το νερό.
Να απολαμβάνεις τη διαδρομή, με ή χωρίς μουσική, λέξεις, ανοιχτά παράθυρα, κλιματισμό.
Να ξεχνάς ακόμη τι μέρα είναι.
Να βουτάς χωρίς ρολόι και δαχτυλίδια.
Να είσαι τουρίστας στην χώρα σου, μαζί και ο καλύτερος πρεσβευτής της.
Να ξαπλώνεις νωχελικά και ταυτόχρονα να νιώθεις ότι είσαι σε εγρήγορση για όλα όσα θέλεις να προλάβεις να κάνεις. Από δω και τώρα.
Να είναι απόγευμα και η παραλία να παραμένει γεμάτη.
Να γίνεται η νύχτα μέρα.
Να θέλεις να είσαι διαρκώς έξω. Ή διαρκώς μέσα. Στο σπίτι. Στην παραλία.
Να στέκεσαι στην προβλήτα και να ταξιδεύεις πιο μακριά από εκεί που σε πηγαίνει το βλέμμα.
Να περπατάς στις μύτες.
Να μην ακούς και να μην βλέπεις κανέναν γύρω σου.
Να μην πεινάς. Να διψάς μόνο.
Σεπτέμβριος είναι να μπορείς να φεύγεις, να πετάς και να επιστρέφεις στη βάση σου.
Να βρίσκεις καινούργιες φίλες και φίλους, και να επανασυστήνεσαι.
«Γεια, είμαι η Σάντυ, είμαι Ψάρι, και είμαι καλά».