Εκλογές είναι...

Να μην θέλεις να ψηφίσεις κανέναν. Αλλά να ψηφίζεις τελικά.

Να βλέπεις αρχηγούς κομμάτων πιο στυλιζαρισμένους και από μοντέλα στο L'Uomo Vogue.

Τον Τσίπρα συν 10 χρόνια στο πορτρέτο της καμπάνιας.

Τον Μεϊμαράκη σε κατάθλιψη στα αντίστοιχα πόστερ.

Να ζεις μια σουρρεαστική στιγμή της ιστορίας.

Να ακούς αστεία για τις εκλογές και να μην χαμογελάς καν.

Να βαριέσαι αφόρητα τις παραληρηματικές αφηγήσεις του καθένα σε crescendo για τη δαιμονοποίηση ανθρώπων από διαφορετικά κόμματα, σήμερα, χθες, αύριο.

Να νιώθεις ότι είμαστε σε ελεύθερη πτώση. Χωρίς αλεξίπτωτο.

Να διαγράφεις και να σε διαγράφουν «φίλοι».

Να αναρωτιέσαι ποιος πηγαίνει σήμερα σε προεκλογική συγκέντρωση.

Να νοσταλγείς τις εποχές που κυκλοφορούσαν μόνο μπλε και πράσινες σημαίες στους δρόμους.

Να μην θέλεις να ανοίξεις (καθόλου) την τηλεόραση.

Εκλογές (δεν) είναι

Τα ατέλειωτα τηλεοπτικά πάνελ.

Το βαρύ μέικαπ της ΕΡΤ.

Οι δημοσκοπήσεις.

Οι ίδιοι και οι ίδιοι άνθρωποι με τις ίδιες εμμονές.

Η ελπίδα.

Τα σκουπίδια στους δρόμους, τώρα και μετά.

Η επόμενη μέρα. Και η προηγούμενη.

Οι πολιτικοί με ρετούς. Η πολιτική με photoshop. Οι «κακοί» ξένοι.

Ένα λευκό χαρτί. Όχι, όχι. Ειδικά τώρα. Σε αυτές τις εκλογές. Δεν έχουμε χρόνο για λευκές κόλλες και ζωγραφική με ελεύθερο θέμα.