Τι σχέση μπορεί να έχει η πλατεία Αγίας Ειρήνης (της Αθήνας) με το Marais (του Παρισιού);

Ένα καλοκαίρι έζησα για δύο εβδομάδες στην περιοχή του Marais στο Παρίσι. Είχα ξαναβρεθεί αρκετές φορές στο παρελθόν στην ίδια γειτονιά, ήταν η πρώτη φορά, όμως, που την περπάτησα και την αισθάνθηκα σαν αληθινή κάτοικος.

Κάθε φορά, επιδίωκα να χάνομαι στα δρομάκια και να βρίσκομαι άλλοτε στην place des Vosges και άλλοτε στο Μουσείο Πικάσο ή στο Μουσείο Γαλλικής Ιστορίας, να αγοράζω με πέντε ευρώ πουά φούστα σε στυλ fifties από αυθεντικό vintage κατάστημα, να τρώω στο χέρι φαλάφελ στην εβραϊκή συνοικία (στο chez Marianne), να μπαίνω από περιέργεια σε μίνι μπουτίκ, σούπερ εξειδικευμένες, με χειροποίητες κούκλες, γάντια, καπέλα, κόμικς...

Λίγα χρόνια μετά ξαναβρέθηκα ύστερα από καιρό στο κέντρο της Αθήνας, στην οδό Απόλλωνος, στην πλατεία Αγίας Ειρήνης, σε παρακλάδια της. Την ημέρα. Αναγνώρισα παλιές διευθύνσεις, εντυπωσιάστηκα από τους κρυμμένους θησαυρούς που βρίσκεις (ακόμη) όταν ψάξεις, απομόνωσα σημεία και εικόνες που θα μπορούσαν να αναδειχθούν σε κάτι πιο φωτεινό, από το πώς θέλουμε να βλέπουμε και να αποκαλούμε την Αθήνα σήμερα. Την Αθήνα της κρίσης, της μιζέριας, της βρώμας, της εγκατάλειψης, των αστέγων, των χρηστών, των άδειων καταστημάτων, της μελαγχολίας...

Ξαναβρέθηκα πρόσφατα στην πλατεία Αγίας Ειρήνης βράδυ. Είδα την ίδια γειτονιά να αλλάζει, να ζωντανεύει, να γεμίζει κόσμο, κόσμο που ψάχνεται, είδα χώρους για καφέ, φαγητό, ποτό, με δική τους αισθητική, όχι όλους ίδιους, με μπεζ καναπέδες και πλάσμα τηλεοράσεις ή μουσική ασανσέρ ούτε τραπέζια σε παράταξη με λαδόκολλα και χάι-τεκ λεμονοστύφτες. Μαγαζιά με ταυτότητα, σεμνά μενού, λογικές τιμές, βιτρίνες με θέα σε αλέγκρα διάθεση, μέσα κι έξω.

Η ιδέα γεννήθηκε στο τραπέζι την ώρα που τρώγαμε κολοκυθόσουπα. Ένας φίλος αναρωτήθηκε: Θα μπορούσε άραγε η συγκεκριμένη γειτονιά, η πλατεία της Αγίας Ειρήνης, με το φυσικό της σκηνικό, να μιμηθεί το παράδειγμα του Παρισιού, έτσι ώστε και η Αθήνα να αποκτήσει το δικό της Μarais;

Τι θα σήμαινε αυτό; Να εκμεταλλευθεί κανείς, με την καλή έννοια, την υποδομή που υπάρχει, τα κτίρια, την ομορφιά τους και να τα αναδείξει, επενδύοντας σε απλές προσθήκες με χαρακτήρα και στυλ. Γιατί η πλατεία Αγίας Ειρήνης είναι αυθεντική, μαρτυράει την αίγλη μιας άλλης εποχής, δεν είναι Γκάζι ούτε Ψυρρή. Το ζητούμενο δεν είναι να γίνει της μόδας. Αλλά καλτ.

Συνταγή για carrot cake της Πελούσας (της μεγάλης)

ΥΛΙΚΑ

1 φλυτζάνι αραβοσιτέλαιο

2 φλυτζάνια ζάχαρη

4 αβγά

1 βανίλια

1 κουταλάκι baking powder

2 κουταλάκια κανέλα

2 και 1/4 φλυτζάνια αλεύρι που φουσκώνει μόνο του

2 φλυτζάνια καρότα

ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ

Δεν χρειάζεται μίξερ. 

Ψήσιμο ανάλογα με τη φόρμα και τον φούρνο.

Από 35 λεπτά μέχρι 1 ώρα. Τσεκάρεις με την οδοντογλυφίδα. 

Αν θέλεις, προσθέτεις λιωμένη κουβερτούρα ή ζάχαρη άχνη για επικάλυψη στο έτοιμο κέικ. 

Καλή επιτυχία. 

Tατουάζ μίας χρήσεως...

Δεν έχω κάνει ποτέ μου τατουάζ, σε κανένα σημείο του σώματος, παρά μόνο με χέννα, κάτι αυτοκόλλητα, σχεδόν παιδικά, σαν αυτά που βρίσκαμε σε χαρτάκια στην ατομική τσιχλόφουσκα. Μου αρέσει η ιδέα της ζωγραφιάς, του κρυφού μηνύματος, ενός συμβόλου αποτυπωμένου στο δέρμα, δεν μου αρέσει τίποτα που μένει, επιμένει, δεν μπορείς να το βγάλεις από πάνω σου όταν το βαρεθείς. 

Με τα χρόνια άρχισα να αλλάζω. Παρατηρώ τους άλλους, γυναίκες και άνδρες, με ολόσωμες επιδείξεις ναρκισσισμού και ματαιοδοξίας, και προσπαθώ να φανταστώ πως θα ήμουνα με ένα κοστούμι γκράφιτι, για όλες τις ώρες, ακόμη και όταν κοιμάμαι. Και όταν ξυπνάω. Και ονειρεύομαι τατουάζ μιας χρήσεως που θα μοιάζουν με αληθινά, με λέξεις, καρδιές, αστέρια, που θα νομίζει κανείς ότι τα έχεις σχεδιάσει με ένα στυλό Bic. Τι θα ήθελα; Nα μπορούσα να γράφω κάθε μέρα στο χέρι μου ή στον αστράγαλο ή και αλλού, ανάλογα πάντα με το μήνυμα, τη φράση ή τη λέξη της ημέρας. Mood of the day. Tattoo of the day. Make my day. 

Τόκιο: Χαμένη στη μετάφραση...

Δεν έχω πάει (ακόμη) στη Νέα Υόρκη, άρα δεν μπορώ να συγκρίνω. Το Τόκιο είναι μια πόλη στην οποία θα ήθελα να ζω. Ναι, νιώθεις χαμένος στη μετάφραση, όπως και στην ταινία της Sofia Coppola, όμως μέσα σε 10 μέρες κατάφερα να δω τις καλύτερες στιγμές της πόλης, να βιώσω ένα σεισμό στον 53ο όροφο του ξενοδοχείου, να νιώσω τι σημαίνει μασάζ στο κεφάλι, στα πόδια, στους ώμους, να περάσω τη διάβαση με εκατοντάδες άλλους και να μη συγκρουστώ ούτε με έναν, να τραγουδήσω αυθεντικό καραόκε...

Η ιδανική διαδρομή στο Τόκιο των 12 εκατομμυρίων κατοίκων; Μια βόλτα στην περιοχή της Σιμπούγια, για ζεν διάθεση στον ναό Shinto. Μπορεί να πετύχετε και παραδοσιακό γάμο. Ανατολικά του Meiji Shrine, θα βρείτε το Omote-Sando για περιήγηση σε άλλους ναούς, αυτούς της μόδας. Αν βρεθείτε στην περιοχή Takeshita-dori θα ανακαλύψετε μικρές μπουτίκ με ανερχόμενους σχεδιαστές. Το αγαπημένο μου κατάστημα; Τo Tokyu Hands, γιατί μπορείς να βρεις τα πάντα (30.000 προϊόντα) σε μίνιμαλ ή κιτς περιτύλιγμα. Το ωραιότερο και πιο ιδιαίτερο μουσείο είναι το Mori Museum of Art στο Roppongi Hills. Με το απόλυτο πωλητήριο.

Το Τόκιο θέλει περπάτημα. Μια πόλη που δεν είναι ποτέ βρώμικη, επικίνδυνη ή χαοτική. Ακόμη και οι τουαλέτες (στα φαστ φουντ) είναι πεντακάθαρες και χάι-τεκ. Το μετρό είναι σίγουρα εμπειρία. Και να θυμάστε. Στο Τόκιο απαγορεύεται το φιλοδώρημα. Κανείς δεν κλέβει. Αν ξεχάσετε την τσάντα σας στο ταξί, σε λίγη ώρα θα χαμογελάτε και πάλι. Λένε ότι είναι ακριβό... Τα αεροπορικά εισιτήρια και η διαμονή σίγουρα κοστίζουν. Αλλά το φαγητό είναι πιο οικονομικό απ' ό,τι στην Αθήνα. Τι δεν πρέπει να χάσετε; Πρωινό με αληθινά φρέσκο ψάρι -από τις 4 το πρωί και μετά-, στην ψαραγορά, μετά τη δημοπρασία τόνου στο Tsukiji Fish Market. Σούσι στον πάγκο με... λαδόκολλα. Αν δεν μιλούν αγγλικά, μη βασανίζεστε. Χαθείτε στη μετάφραση.