Kαλοκαίρι είναι… Μέρος Έκτο.

Καλοκαίρι είναι...

Να ανοίγεις πόρτες που ξέρεις ότι δεν οδηγούν πουθενά. Γιατί είναι διακοσμητικές σε τοίχο.

Να κλείνεις πόρτες που ήταν μόνο διακοσμητικές αλλά υπαρκτές.

Να γελάς με τον εαυτό σου και να συμπεριφέρεσαι σα να είσαι 8 χρονών. Το πολύ...

Να ακούς μουσική μέσα στη σιωπή. 

Να χορεύεις μόνος σου. Και με παρέα.

Να παλεύεις με όλα και να σπρώχνεις τον εαυτό σου όλο και πιο μπροστά.

Να μην φοβάσαι τίποτα και να ξεπερνάς κάθετι που σου φαινόταν τρομακτικό.

Να ανεβαίνεις βουνά και να τα κατεβαίνεις. Με σαγιονάρες. 

Να ποζάρεις σαν μοντέλο μόνο για σένα.

Να κρεμάς γυαλιά ηλίου για κολιέ.

Να γράφεις resolutions όπως κάθε χρόνο, κι ας ξέρεις ότι η λίστα θα παραμείνει η ίδια.

Να ακούς τη φράση «καλό φθινόπωρο» και να ξορκίζεις όλα τα κλισέ. 

Kαλοκαίρι είναι… Μέρος Πέμπτο.

Καλοκαίρι είναι...

Να καθυστερεί το πλοίο της επιστροφής και να βρίσκεις μικρό γατάκι στην ψαραγορά του νησιού.

Να το παίρνεις στην αγκαλιά σου και να αισθάνεσαι ότι εκεί ήταν η θέση του πάντα.

Να το παίρνεις μαζί σου κι ας ξέρεις ότι οι διακοπές σου δεν έχουν τελειώσει, θα έρθει μαζί σου, στο πλοίο, στο αυτοκίνητο, στη θάλασσα, μπρος, πίσω.

Να ανακαλύπτεις το γουργουρητό και να συνειδητοποιείς τι έχανες τόσα χρόνια που λάτρευες μόνο τα σκυλιά. 

Να βρίσκεις τον τέλειο συνομιλητή.

Να βγαίνεις από τη θάλασσα μόνο για να ξαναμπείς σε τρία δευτερόλεπτα.

Να ξεχνάς τα πρέπει και να έχεις μόνο θέλω.

Να γυρίζεις με πλυμένα ρούχα, πολύ απλά γιατί χρειάστηκες μόνο τα μαγιό σου.

Να φτιάχνεις σταλαγμίτες στην άμμο.

Να πηγαίνεις για εξερεύνηση και να φτιάχνεις κολιέ με τους θησαυρούς που βρήκες.

Να γουργουρίζεις μέσα κι έξω από το νερό. 

Να μετράς αστέρια και να αποκοιμιέσαι. 

Και κύματα, για πρωινό. 

Καλοκαίρι είναι… Μέρος Τέταρτο.

Καλοκαίρι είναι...

Να φοράς όλα τα χρώματα μαζί.

Να πηγαίνεις στο πάρκο και να φεύγεις όταν έχει σκοτεινιάσει για τα καλά.

Να γκρινιάζεις για τα κουνούπια, τις τσούχτρες και τα τζιτζίκια.

Καλοκαίρι είναι να περπατάς ξυπόλητος στο γρασίδι, στα βράχια, στο πεζοδρόμιο, να έχεις φύγει από το νησί και να το κουβαλάς μέσα σου παντού.

Να λάμπεις και να μην ξέρεις τον λόγο.

Να ξεχνάς να φας.

Να ξεχνάς τι μέρα είναι.

Να ξεχνάς να φορέσεις ρολόι.

Να ξεχνάς τα γενέθλια της καλύτερης σου φίλης. Και να μην σου κρατάει μούτραι γι'αυτό.

Να βλέπεις τα δέντρα και να θέλεις να τα αγκαλιάσεις.

Γενικά (και ειδκά) να θέλεις και να δίνεις αγκαλιές. Στο πάρκο. Και αλλού. 

Καλοκαίρι είναι…. Μέρος Τρίτο.

Καλοκαίρι είναι...

Να γίνεσαι τουρίστας στην πόλη σου.

Τουρίστας και ξεναγός μαζί. 

Να φοράς γυαλιά ηλίου ενώ φοράς σπάνια. Θέλεις να βλέπεις τον ήλιο από κοντά. Στα μάτια.

Να χαμογελάς χωρίς λόγο, σε ξένους, σε γνωστούς, σε αγνώστους, σε κατσούφηδες, σε ανυποψίαστους, σε αγέλαστους, σε όποιον έχεις απέναντι σου.

Να έχει καύσωνα κι εσύ να ανεβαίνεις χοροπηδώντας στην Ακρόπολη με ένα μπουκάλι νερό και την πιο μικρή τσάντα που βρήκες μπροστά σου, ακριβώς για να μην χωράει τίποτα άλλο. 

Να αφήνεις τα μαλλιά κάτω και να τα φοράς σαν καπέλο.

Να κρυφακούς τις συζητήσεις των ξένων επισκεπτών και να τους διακόπτεις για να ρωτήσεις κάτι στα αγγλικά.

Καλοκαίρι είναι να αγαπάς την Αθήνα και να της το δείχνεις.

Καλοκαίρι είναι η Αθήνα μέσα στην Αθήνα, με άδειους δρόμους, γεμάτα θερινά σινεμά, κλειστή τηλεόραση, μόνο ραδιόφωνο, παγωτό με γεύση καϊμάκι με βύσσινο. Και θέα την Ακρόπολη. Χωρίς γυαλιά αυτή τη φορά.