Ο ορισμός της οικογένειας… Ένα παραμύθι χωρίς τέλος με ήρωα τον Ρήγα…Φερέρο

Στη φωτογράφηση τα κορίτσια πέρασαν τέλεια. Η μεγάλη μασούσε την τσίχλα της με μαεστρία και κάθε τόσο ξεκαρδιζόταν στα γέλια, με την φανέλα και τα ασορτί πέδιλα. Η μικρότερη της παρέας, με πάνα ακόμη, απολάμβανε την γύμνια της, παίζοντας με τις πατούσες και την ασημένια φούστα της μπαλαρίνας που τώρα της ταιριάζει τέλεια. Σαν ζώνη. Κι εγώ, περήφανη χαζομαμά, είχα ξεχάσει τον φακό, αφοσιωμένη στα κορίτσια που βιάζονται να μεγαλώσουν, να ερωτευτούν, να φορέσουν τακούνια, να αγαπηθούν, να ανακαλύψουν τον αληθινό κόσμο, να βγάλουν selfies από το μπουσούλημα μέχρι την ενηλικίωση. Και πιο μετά.

Το περιοδικό που είχε φιλοξενήσει τη φωτογραφία είχε σαν θέμα στο αφιέρωμα την οικογένεια. Με είχε ρωτήσει βιαστικά στο τηλέφωνο η δημοσιογράφος που συντόνιζε τις σελίδες… «Τι είναι για εσάς οικογένεια;». Δεν πρόλαβα να σκεφτώ πως απαντάς σε μια τόσο κλισέ ερώτηση, για να μην αποκοιμηθεί ο συνομιλητής σου και είπα χωρίς δεύτερη σκέψη: «Οικογένεια για μένα σημαίνει ξενύχτια, συντροφιά, αγάπη, επικοινωνία, κύκλος, αρχή χωρίς τέλος».

Τι θα ήθελα να προσθέσω σήμερα; «Οικογένεια. Ξενύχτια, συντροφιά, αγάπη, επικοινωνία, κύκλος, αρχή χωρίς τέλος, αγκαλιές, χάδια, φιλιά, πρωινά με άψητες κρέπες, μουσική πιο δυνατά πιο δυνατά, φιλία, χορός με ή χωρίς κριτική επιτροπή, μπαλόνια στο ταβάνι, ποδήλατο, πικνίκ, βόλτα στο πάρκο, κυνήγι θησαυρού, κουλουράκια στον φούρνο, πίτσα σε σχήμα καρδιάς, ζωγραφιές με συναισθήματα και καρδούλες, όνειρα με «υπερδυνάμεις γρηγορότητας» και τεστ στην ιστορία για τον Ρήγα…Φερέρο».

Παγκόσμια Μέρα της Γυναίκας. Ποιας γυναίκας ακριβώς;

8 Μαρτίου. Σήμερα είναι η Παγκόσμια Μέρα της Γυναίκας. International World's Day ή κάπως έτσι. Πιο σωστά Διεθνής Ημέρα των Δικαιωμάτων των Γυναικών. Όταν δυσκολεύεσαι να συγκρατήσεις ημερομηνίες, να θυμηθείς γιορτές και γενέθλια, να συμπαθήσεις κλισέ και παραφωνίες, να ενταχθείς σε γενικότητες και στατιστικές, αριθμούς και ψέματα, να μοιραστείς χλιαρά και άνευρα Χρόνια Πολλά για τις αντίστοιχες παγκόσμιες ημέρες της Μητέρας, είναι η στιγμή που θέλεις να γυρίσεις τον χρόνο πίσω. Και ναι, όλα ξεκίνησαν όταν εργάτριες της κλωστοϋφαντουργίας ζήτησαν καλύτερες συνθήκες εργασίας το 1857, ίσα δικαιώματα, δικαίωμα ψήφου. Στις 8 Μαρτίου. Έγινε επίσημη αργία. Για να χάσει γρήγορα το πολιτικό της υπόβαθρο.

Πώς γιορτάζουμε σήμερα την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας; Τι άλλαξε από τότε; Πόσο καλύτερες είναι οι συνθήκες εργασίας, πόσο πιο ισότιμη είναι η καθημερινότητα της σύγχρονης γυναίκας; We shall fight until we win, τα συνθήματα στα πανό τότε. Και τώρα; Φανταστείτε τον Άγιο Βαλεντίνο, ακόμη πιο μεταλλαγμένο. 

Σήμερα η ίδια μέρα γιορτάζεται σαν έκφραση συμπάθειας των ανδρών προς τις γυναίκες. Με προσφορά λουλουδιών και δώρων. Μπαλόνια και καρδούλες. Διαδηλώσεις από ακτιβιστές ανά τον κόσμο. Γυναίκες που διοργανώνουν πάρτι με στριπτίζ στο σπίτι τους. Στην Ιταλία. Τα μαγαζιά βρίσκουν μια καλή αφορμή να πουλήσουν ό,τι τους έμεινε στα ράφια, με «εκπτώσεις» της ημέρας, για τις Γυναίκες που γιορτάζουν. Οι ιστοσελίδες αποκαλύπτουν τις πιο sexy γυναίκες του πλανήτη. Οι ραδιοφωνικοί σταθμοί παίζουν από το πρωί αφιερώματα στις πιο σπουδαίες γυναικείες φωνές. Νιώθω ήδη πολύ καλύτερα. 

Mάθημα φωτογένειας για (ακόμη) καλύτερες selfies...

H φωτογραφία είναι από την φετινή απονομή των Όσκαρ. Δεν την έχει τραβήξει ο Μario Testino, ούτε ο Steven Meisel, ούτε καν ο αγαπημένος μου Tim Walker. Eίναι μια «αυθόρμητη» selfie, από το κινητό της Meryl Streep ή της Jennifer Lopez. Tέλεια βαμένες και οι δύο, μέικαπ, σκιά, eyeliner, περίγραμμα στα χείλη, glitter, τερακότα, διαμάντια, λεύκανση στα δόντια, ψεύτικες βλεφαρίδες, τονισμένα φρύδια-τατουάζ. Δεν θέλεις να πειράξεις τίποτα. Οι ρυτίδες έκφρασης προσθέτουν στο χαμόγελο και των δύο και εύχεσαι να μπορούσες να είναι φίλες σου για να σου διδάξουν τα μυστικά της τέλειας selfie. Η γαλήνη στο βλέμμα τα λέει όλα. Όπως και το χαμόγελο στα μάτια. Μήπως να αρχίσουμε να χαμογελάμε με τα μάτια και να αφήσουμε τα φλας; 

H Monika, τα κομμένα φτερά, ο γάιδαρος και η χρωματιστή μελαγχολία

Δεν είμαι η τυπική φαν της Monika. Όταν είχε πρωτοεμφανιστεί, είχα εντυπωσιαστεί από το ταλέντο της, με είχε παρασύρει στη σκοτεινή της διαδρομή, είχα αποστηθίσει με πάθος στίχους και λέξεις. Κάποια στιγμή την έχασα. Ίσως γιατί ένιωσα ότι υπερεκτέθηκε και βρέθηκε Over the Hill. Όταν την είχα δει στη Στέγη, να ερμηνεύει πετώντας, Make Me Fly, αγόρασα το μαύρο βιβλιαράκι με το cd και τα έξι κομμάτια, για να κολλήσει στο cd player του αυτοκινήτου. Για λίγο. Τις στιγμές με κομμένα φτερά. 

Όταν διάβασα στο email μου ότι θα εμφανιζόταν ξανά, για δύο παραστάσεις, στο Fuzz, στην Πειραιώς, σκέφτηκα ότι θα ήθελα να την ξανακούσω λάιβ. Μια βροχερή Παρασκευή, παραμονές γενεθλίων, βρέθηκα μαζί με αρκετούς φίλους της, σε έναν συναυλιακό χώρο, νουάρ και όχι τόσο συννεφιασμένο από το τσιγάρο, όσο θα περίμενα. Ευτυχώς.

Δεν μπορείς και να κλαις (από μέσα σου), και να τραγουδάς δυνατά, και να μην μπορείς να αναπνεύσεις. Από τον καπνό και τη θλίψη. Τι θα θυμάμαι από την συναυλία της Monika; Τις ιστορίες της. Τις μουσικές αφηγήσεις. Ότι από την πείνα μου, πέρασα τα λεμόνια στον πάγκο του μπαρ, για τσιπς. Τα δύο κορίτσια μπροστά μου που γνώριζαν όλα τα τραγούδια της, καινούργια και παλιά, χωρίς την παρτιτούρα. Την ενορχήστρωση. Τη στιγμή που η Monika έβγαλε τα μαύρα σκουλαρίκια της γιατί την ενοχλούσαν στα αυτιά. Την βάραιναν.

Όχι, όχι, στη μουσική απογείωση, τίποτα δεν πρέπει να σε βαραίνει. Θυμάμαι να φωνάζω τους αγαπημένους μου στίχους: «I'll throw us stars, stars, stars, to wish we'll never die». Τα εισιτήρια των 10 ευρώ που είχαν εξαντληθεί. Το βιολί, τα ντραμς, τις κιθάρες, την Monika, να πετάει πίσω στην πλάτη την κιθάρα, δεμένη σταυρωτά, σαν ακριβή τσάντα που φοβάσαι μην στην κλέψουν. Το crescendo της δράσης, με την 30χρονη ερμηνεύτρια να ξεκινάει υποτονικά, κάθε μύθο, για να τον χτίσει αργά, σχεδόν βασανιστικά. Τα κινητά στον αέρα, σαν κινούμενα συνεργεία καταγραφής ντοκουμέντων.

Το τραγούδι που γράφτηκε στο αεροπλάνο. Την αναφορά στο «Ήταν ένας γάιδαρος με μεγάλα αυτιά». Το Babe χωρίς μικρόφωνο. Το Yes I do με και χωρίς. Την ανακάλυψη του Secret in the Dark. Το φινάλε. 

Όταν μπήκα στο αυτοκίνητο, μετά τη συναυλία, το Make my Fly, έπαιξε δυνατά. Η βροχή συνεχιζόταν, η Πειραιώς ήταν άδεια, η μελαγχολία είχε χρωματιστεί. Στο σπίτι αναζήτησα, δύο νέες εμμονές. Give us Wings και Shake your Hands. Λέω να τα δοκιμάσω και τα δύο...