Φεβρουάριος είναι...
Να ζεις στην Αθήνα και να σκέφτεσαι να πάρεις ένα εισιτήριο (χωρίς επιστροφή).
Να πας στο αεροδρόμιο χωρίς αποσκευές. Ίσως και χωρίς κινητό.
Να βγάλεις το εισιτήριο σου στην τύχη.
Κλείνεις τα μάτια, σκέφτεσαι μια εικόνα, ανεβοκατεβάζεις το χέρι στον πίνακα με τις αναχωρήσεις, και όπου σταματήσει.
Φεβρουάριος είναι ο μήνας που κάτι του λείπει.
Λίγες ημέρες ακόμη, λίγες ώρες.
Μα πότε έφτασε η Καθαρή Δευτέρα;
Πάλι δεν πρόλαβα να βρω στολή για να χορέψω;
Ξημερώνει Πάσχα.
Καλοκαίρι.
Να βγάλουμε τα μαγιό...
Γιατί πότε τα κρύψαμε;
Φεβρουάριος είναι...
Το τέλος της λογικής.
Να ανοίγεις την τηλεόραση στις 8 και να βλέπεις το Ηρώδειο να φιλοξενεί ...διαδήλωση με πάθος, γονείς στα κάγκελα σχολείου να φτύνουν τον διευθυντή για να μην πάει τετράδια στα προσφυγόπουλα, και σε λίγα λεπτά, την ξανακλείνεις.
Δεν θέλω. Δεν μπορώ. Δεν καταλαβαίνω.
Κοιμάσαι με πάπλωμα αλλά ζεσταίνεσαι.
Κοιμάσαι χωρίς πάπλωμα αλλά κρυώνεις.
Νιώθεις ευγνώμων για όλα. Για τον ήλιο, το φως, τον αέρα, τη μυρωδιά της άνοιξης που έρχεται.
Φεβρουάριος είναι...
Ένας μήνας στριμωγμένος. Αναποφάσιστος. Απρόβλεπτος.
Για Survivors. Όχι στην παιδική χαρά. Ούτε στο νησί. Στην πόλη.
Χωρίς έπαθλο ή ασυλία.
Μέχρι τότε. Μικρές αναπνοές. Φίλοι. Αγκαλιά. Απόδραση εντός. Μουσική δυνατά. Πιο δυνατά. Χαμόγελα. Χρώματα. Κλειστά μάτια. Ανοιχτή καρδιά. Θετικές σκέψεις. Όλα αυτά τα μικρά που γίνονται μεγάλα.
February Air. Μύρισε χειμωνάνοιξη!
