- Ο Πύργος του Αϊφελ φιλοξένησε την επίδειξη Saint Laurent στο πλαίσιο της Εβδομάδας Μόδας του Παρισιού. Η κάλυψη από τα social media και τον διεθνή Τύπο ήταν εντυπωσιακή. Αν …ξεπουλήθηκε και το Tour Eiffel; Γιατί; Έχει ανάγκη το Παρίσι από (επιπλέον) τουρισμό; Εμείς πάντως την Ακρόπολη την κρατάμε γερά. Ποιος Gucci; Απαγορεύεται αυστηρά η είσοδος.
- Το εμβόλιο της ιλαράς υπάρχει στα φαρμακεία. Κι ας μαθαίνουμε ή διαβάζουμε αλλιώς, έτσι για να επικρατεί πανικός, που θα «φορεθεί» πολύ και φέτος.
- Έρχεται χειμώνας. Θα χιονίσει κιόλας; Κι εγώ που έχω ακόμη μαγιό που δεν φόρεσα όσο θα ήθελα το καλοκαίρι;
- Ο φθινοπωρινός καιρός λέγεται κακοκαιρία για να μετονομαστεί σε θεομηνία.
- Μετά το Survivor και τα κλωνοποιημένα τηλεοπτικά προϊόντα, τα εγχώρια σελεμπριτάρια φτιάχνουν βαλίτσες με ξηρά τροφή.
- Τρία από τα μέλη της οικογένειας Kardashian είναι σε ενδιαφέρουσα. Η μικρή, η μεσαία, η μεγάλη, κάτι τέτοιο. Δεν έχει σημασία αν θα το διαψεύσουν ή όχι. Το είδα στο Instagram στον λογαριασμό της Getty Images. Εκείνο που με ανησυχεί είναι ότι δεν θα γλιτώσουμε ποτέ από την Kardashian-μανία.
- Ο Αστέρας στη Βουλιαγμένη ήταν γεμάτος από κόσμο το σαββατοκύριακο αλλά κανείς δεν τολμούσε να μπει στη θάλασσα. Ηλιοθεραπεία, δημόσιες σχέσεις, επίδειξη κοιλιακών, αλλά για βουτιά, κανείς. Better safe, than sorry.
- Οι πολιτικοί μας συνεχίζουν να τσακώνονται. Σαν παιδάκια στο νηπιαγωγείο που μαλώνουν για τον κόκκινο μαρκαδόρο.
- Η διαφήμιση της Levis είναι ένα μίνι έργο τέχνης με χορό, συναίσθημα, αληθινούς ανθρώπους. Και η Diesel από κοντά πουλάει τζιν με στυλιζαρισμένη εικόνα. Από το μόττο και μόνο, μπορείς να πάρεις θέση. Αξίζει να τις δείτε. Και να αποφασίσετε τι τζιν «φοράτε» σήμερα.
- Τα παιδιά παίζουν ξανά κυνηγητό στα διαλείμματα στα σχολεία. Με το κινητό;
ΤΑ ΤΑΚΟΥΝΙΑ ΤΗΣ ΟΡΓΗΣ. «ΣΤΙΛΕΤΑ» ΣΤΟ ΗΡΩΔΕΙΟ
- Το ξέρετε ότι απαγορεύονται αυστηρά τα «στιλέτα»; Είδες; Δεν τη νοιάζει...
Oι δύο κυρίες στην είσοδο μου στο Ωδείο Ηρώδου Αττικού, τη Δευτέρα το βράδυ, ήταν θυμωμένες. Με χτύπησαν στον ώμο για να μου κάνουν παρατήρηση. Kοιτούσαν τα πόδια μου με αποστροφή, μιλούσαν μεταξύ τους έντονα, για να ξεσηκώσουν και τους υπόλοιπους. Η υπεύθυνη του χώρου που μας οδήγησε στις θέσεις μας μου είπε πως «είναι καθαρά για λόγους ασφαλείας», για να μην χάσω την ισορροπία μου με τα τακούνια στο ανέβασμα και στο κατέβασμα. Στο διάλειμμα της παράστασης είδα κι άλλες «ένοχες» κυρίες με ψηλά σανδάλια, αν και οι περισσότερες, φορούσαν φλατ ή πλατφόρμες, ή έστω δίπατες σαγιονάρες. Απευθείας από την παραλία. Στο τέλος της περφόρμανς, κι ενώ είχε αδειάσει σχεδόν το θέατρο, εμφανίστηκε νέα ταξιθέτης. «Aπορώ που δεν σας είδαν και δεν σας είπαν τίποτα… Πρώτη φορά έρχεστε στο Ηρώδειο; Φαντάζομαι είναι αυτονόητο πως δεν πηγαίνεις στην Ακρόπολη με ψηλοτάκουνα.» Αυτονόητο; Mήπως θα ήταν καλύτερα να αναγράφεται η σχετική απαγόρευση και στα εισιτήρια που αγοράζεις και όχι μόνο στο site του Φεστιβάλ Αθηνών. Είχα καιρό πάντως να δω τόσο θυμό, τόση οργή, τόση αγένεια, και κατήφεια μαζί, έλλειψη αισθητικής και φαντασίας, μαζί και υπομονής. Ο διπλανός κύριος είχε φέρει δικό του κάθισμα, η μπροστινή κυρία ξεσήκωνε τις φίλες της για να γελούν την ώρα της παράστασης νευρικά, οι κυρίες από πίσω μας έτρωγαν τσίχλα με μανία στα διαλείμματα των συζητήσεων τους, το μισό θέατρο έπαιζε με την οθόνη την κινητού του στο απόλυτο σκοτάδι, για να δει την ώρα, να τσεκάρει μηνύματα στο messenger και στο what's app, ενώ με το άλλο χέρι, κουνούσε ρυθμικά προγράμματα, διαφημιστικά, εισιτήρια σαν βεντάλιες, μασουλώντας τις προμήθειες από το σπίτι, μπισκότα, πασατέμπο, σάμαλη. Μία γυναίκα με τακούνια, στρογγυλά, φαρδιά, όχι δολοφονικά στιλέτο, σαν τα δικά μου, φώναζε στους μπροστινούς της να κατέβουν και να μην χαζεύουν, μόλις άναψαν τα φώτα. Γιατί, ως είθισται, οι περισσότεροι φρόντισαν να αποχωρήσουν προτού χειροκροτήσουν τους χορευτές. Ε ναι. Αυτοί έφυγαν τρέχοντας. Και δεν φορούσαν τακούνια.
NO MORE BLUES. CHEGA DE SAUDADE. ΟΧΙ ΑΛΛO ΜΑΥΡΟ. Ή ΜΠΛΕ ΒΑΘΥ ΣΧΕΔΟΝ ΜΑΥΡΟ.
Δεν είναι τρομερό; Aκούς ξαφνικά ένα τραγούδι που γνωρίζεις χρόνια, μια μελωδία του Jobim και ξαφνικά ακούς, νιώθεις, διαβάζεις τους στίχους, εμμονικά.
No more blues, I'm going back home
No, no more blues, I promise no more to roam
Home is where the heart is
The funny part is my heart' was right there all along
No more tears and no more sighs
And no more fears, I'll say no more goodbyes
If travel beckons me, I swear I'm gonna refuse
I'm gonna settle down and there'll be no more blues
Everyday while I am far away
My thoughts turn homeward, forever homeward
I've traveled 'round the world in search of happiness
But all the happiness I've found was in my hometown
No more blues, I'm going back home
No, no more dues, I'm through with all my wandering now
I'll settle down and never roam and find a man and build a home
When we settle down, there'll be no more blues
Nothing but happiness
Όχι άλλη κατήφεια. Στενοχώρια. Μαύρο χρώμα. Μαύρη διάθεση. Μηδέν αισιοδοξία, Πεσιμισμός για όλα.
Πώς είσαι;
Xάλια.
Πώς είναι τα μαλλιά μου; Xάλια;
Xάλια είναι αυτό που φοράω;
Φτάνει. Aυτός είναι ο μήνας που θα τα αλλάξουμε όλα γιατί μπορούμε. Με χρώματα, χωρίς μαύρο. Και το βλέμμα στραμένο στο φως, στον ήλιο, στο γέλιο. Θέλουμε μόνο τρανταχτά γέλια, φωτεινά πρόσωπα, εκτυφλωτικά.
Ή τουλάχιστον αυτό θέλω εγώ. No more blues. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι βυθίστηκα ποτέ. Αλλά με το τριγύρω, η πτώση είναι η εύκολη λύση, μανιέρα πλέον της καθημερινότητας.
Ευτυχία. Χαμόγελα. Παλιμπαιδισμός. Σκηνοθεσία. Το ευκολότερο πράγμα που μπορούμε να κάνουμε είναι να κλαίμε χορωδιακά. Κι αν αντισταθούμε; Στο σκοτάδι; Στη μιζέρια; Στο μελαγχολικό σάουντρακ της εποχής; Αγάπη μόνο. Κλισέ. Η ασφάλεια των δοκιμασμένων φίλων. Μουσική στη διαπασών. Βόλτες με το αυτοκίνητο και όλα τα παράθυρα ανοιχτά. Χωρίς προορισμό. Αγαπημένες γεύσεις, χωρίς ενοχές. Καινούργια πρότζεκτ. Ιδέες. Ένα γιασεμί από το δρόμο, ένα κλωναράκι που μυρίζει άνοιξη μέσα στο φθινόπωρο που έρχεται κι εγώ το καθυστερώ για λίγο καλοκαίρι ακόμη. Το μήνυμα της φίλης που εμφανίστηκε από το πουθενά… «Σε ξέρω λίγο αλλά σε αγαπώ ήδη. Μου δίνεις φτερά. Ελπίζω και εγώ να κάνω το ίδιο για σένα κάποια στιγμή.» Σε αγαπώ ήδη. Σε αγαπώ πριν με αγαπήσεις. Νo more blues.
ΤΙ ΕΜΑΘΑ (ΚΑΙ ΤΙ ΚΑΤΑΛΑΒΑ) ΣΤΙΣ ΔΙΑΚΟΠΕΣ
- Tι κατάλαβα στις διακοπές…
- Η Αθήνα δεν αδειάζει τελικά. Τουλάχιστον όχι όπως άλλες χρονιές.
- Ορισμένοι φεύγουν για 5 μέρες, άλλοι καθόλοι, κι άλλοι εξαφανίζονται για δύο μήνες και πάλι γκρινιάζουν.
- Ζούμε στην ομορφότερη χώρα του κόσμου.
- Η πραγματικότητα μπορεί να περιμένει.
- Τα εστιατόρια με τίμιο μενού ανταμείβονται. Τα υπόλοιπα υπολειτουργούν.
- Τα μέρη με ωραία μουσική δεν μένουν εύκολα άδεια.
- Τα αστέρια στον ουρανό προσφέρουν κάθε βράδυ υπερθέαμα.
- Κατάλαβα ότι δεν μπορούμε πλέον να ξεκολλήσουμε από το κινητό μας και ζούμε μόνο για τις selfies, τα boomerang, τις στιγμές σε αργή και γρήγορη κίνηση, τις ανταλλαγές μηνυμάτων, με hashtag egopernaokalyteraaposenakaithelonastodeixoamesostora. Ή κάτι τέτοιο. #greeksummerisnotoveryetbecauseitisendless. Και σε ελεύθερη μετάφραση; Το ελληνικό καλοκαίρι ποτέ δεν πεθαίνει.