Είδαμε το «Becoming» της Michelle Obama στο Netflix για να δούμε την πρώην Πρώτη Κυρία της Αμερικής να προωθεί το βιβλίο της που εξελίχτηκε σε μπεστ-σέλερ όπως ήταν αναμενόμενο. Δεν είναι ότι γνωρίζεις καλύτερα μέσα από το πρωτότυπο ντοκιμαντέρ που διαρκεί κάτι παραπάνω από μία ώρα, την γυναίκα-στήριγμα του Barack Obama, αλλά γιατί είναι απίθανο να μη θαυμάσεις τη δύναμη μιας γυναίκας που αποτελεί πρότυπο για κορίτσια και γυναίκες όλων των ηλικιών που θέλουν να φτάσουν ψηλά, χωρίς να αλλάξουν τον χαρακτήρα τους. «Becoming» Michelle, λοιπόν, και κάπως έτσι, γνωρίσαμε και την προσωπική της στυλίστρια εδώ και μια δεκαετία, την Meredith Koop, ένα κορίτσι που ξέρει πόσο σημαντικός είναι ο ρόλος της μόδας στην πολιτική και την επικοινωνία. Η Michelle Obama με κοστούμ, σε λευκό, μαύρο, η Michelle Obama με πράσινο, με μοβ, σχεδιαστές όπως ο Jason Wu και ο Narciso Rodriguez, τονισμένη μέση, υπερμεγέθεις ζώνες, η πρώην Πρώτη Κυρία της Αμερικής σαν τη γυναίκα της διπλανής πόρτας που παραδίδει μαθήματα δύναμης και εξέλιξης. Ένα self-book; Aν υπάρχει ο όρος self-documentary, τότε είναι αυτό ακριβώς. «Becoming». Ή πως να γίνετε η καλύτερη εκδοχή του εαυτού σας. Με το απαραίτητο styling.
WHEN THIS IS OVER, REMIND ME TO LEARN SOMETHING.
Συνέντευξη μου (η χαρά του δημοσιογράφου να δίνει συνέντευξη σε άλλο δημοσιογράφο) στο klikmagazine και την Mαριαλένα Μαρία Διαμαντή. Μετά το #μένουμε_σπίτι, #βγαίνουμε_από_το_σπίτι.
Tι θα κάνετε άνετα και τι θα φοβάστε να κάνετε τώρα που τελείωσε η καραντίνα και θα κυκλοφορούμε έξω; Ο φόβος είναι μια λέξη που προσπαθώ να ξορκίσω, να βγάλω από το καθημερινό μου λεξιλόγιο. Ειδικά τώρα. Νιώθω σίγουρα μουδιασμένη, είμαι ανήσυχη για το τώρα και το μετά. Αναρωτιέμαι σε τι βαθμό θα τηρηθούν οι νέοι κανόνες από τους εφήβους, τα παιδιά, τους ανθρώπους μεγαλύτερης ηλικίας, αν και τώρα που το σκέφτομαι, δεν έχει να κάνει με την ηλικία η πειθαρχία. Τι θα κάνω άνετα λοιπόν; Όλα και τίποτα. Θα οδηγήσω χωρίς φόβο, μακριά, εντός Αττικής, με την αγαπημένη μου μουσική, θα βρω τις γειτονιές που μου έλειψαν, θα δω συντονισμένα για περπάτημα όσους επιθυμώ, όχι φυσικά όλους μαζί. Θα αποφεύγω να μπαίνω σε ασανσέρ, αεροπλάνο και πλοίο (όταν μπορούμε), κλειστούς χώρους, οπουδήποτε βλέπω συνωστισμό θα απέχω. Αυτό που θα με δυσκολέψει περισσότερο είναι ότι θα πρέπει να αυτολογοκρίνομαι, να μην φιλάω κανέναν, να μην αγκαλιάζω όλους όσους αγαπώ. Η αγκαλιά μου έχει λείψει τρομακτικά, η αυθόρμητη αγκαλιά, αληθινή, σφιχτή, …διαρκείας. Ευτυχώς που έχω τις δύο κόρες μου, που έχουν μεγαλώσει με την Παγκόσμια Ημέρα Ζουλήγματος, δικής μου επινόησης. Στις δύσκολες στιγμές, κι ας είναι έφηβες και «κριντζάρουν» με τα πολλά-πολλά, πηγαίνω και τις αγκαλιάζω και τις φιλάω. Το περίεργο είναι ότι δεν με σπρώχνουν, όπως συνήθιζαν να κάνουν πριν από την καραντίνα. Καληνύχτα χωρίς φιλί γίνεται; Kαι λίγο ζούληγμα;
Tι θα σας λείψει από τις μέρες της καραντίνας; Eκείνο που θα μου λείψει από τις ημέρες της καραντίνας είναι ο χρόνος με τον εαυτό μου, ο ύπνος το πρωί (μετά την αϋπνία και το ξενύχτι), οι σειρές στο Netflix χωρίς ενοχές, η μαραθώνια μαγειρική, η άσκηση εντός (και δεν εννοώ τη σωματική), η Μarie Condo μέσα μου που με έβαλε στη διαδικασία να τακτοποιώ κάθε μέρα και από κάτι και να βάζω στην άκρη ότι δεν μου δίνει χαρά, για να δώσει σύντομα χαρά σε κάποιον άλλον...
Στη στήλη #μένουμε σπίτι δεν ήταν λίγοι εκείνοι που είπαν ότι ο εγκλεισμός ήταν μια ευκαιρία για εσωτερική ενδοσκόπηση, για να δούμε επιθυμίες και αλήθειες που ίσως πριν είχαμε βάλει στην άκρη. Εσάς, αυτή η περίοδος, σε τι σας ωφέλησε και σε τι σας ζημίωσε; «When this is over, remind me to learn something», διάβασα σε ένα γκράφιτι και το σημείωσα στο μυαλό μου. Η αλήθεια είναι ότι δεν περίμενα τον εγκλεισμό για να κάνω τον απολογισμό μου, το προσωπικό μου ταμείο, να ψυχαναλυθώ, όμως ξέρω τι θέλω και τι δεν θέλω από εδώ και πέρα. Δεν είναι εύκολο να είσαι θετικός, αισιόδοξος, ευχάριστος πάντα. Αυτό που παρατήρησα είναι πως οι τοξικοί άνθρωποι, οι βαθιά μελαγχολικοί, καταθλιπτικοί με άποψη, «μαύροι» και πριν από τον Κορωνοϊό, συνέχισαν να βγάζουν με ακόμη μεγαλύτερη επιθετικότητα θυμό και θλίψη, μαζί με απόγνωση, στη διάρκεια της καραντίνας. Οι στιγμές απομόνωσης, εκείνες οι στιγμές που είσαι αντιμέτωπος με τον εαυτό σου, μπορούν να σε ωφελήσουν μόνο αν το θέλεις. Προσωπικά πιστεύω ότι θα ήταν αχαριστία να πω ότι βγήκα ζημιωμένη από αυτή την ιστορία, κι ας έμειναν στον αέρα επαγγελματικά projects που ετοίμαζα καιρό τώρα. Θα έρθουν άλλα, μπορεί να εξελιχτούν αυτά που ήταν ήδη έτοιμα να ξεκινήσουν, αυτή η περίοδος με ωφέλησε να δω με ανοιχτή καρδιά ποιοι άνθρωποι αξίζει να έχουν χώρο, και χρόνο στη ζωή μου από εδώ και πέρα, και σε ποιες συνεργασίες αξίζει να φυτέψω ακόμη περισσότερους σπόρους.
Ποια πράγματα θα θέλατε να αλλάξουμε στην καινούργια «κανονικότητα» σε σχέση με το παρελθόν; Να κρατάμε αποστάσεις με μέτρο, να σεβόμαστε τους άλλους, να δούμε τη ζωή μας από εδώ και πέρα σαν μια νέα χορογραφία, στην οποία, περιμένεις από τον καβαλιέρο σου, ή από το υπόλοιπα μέλη της ομάδας, να εναρμονιστούν για το καλό της συνολικής εικόνας. Φαντάζομαι μια νέα «κανονικότητα» με χρωματιστές μάσκες, όχι μόνο λευκές και μαύρες, γάντια που αγκαλιάζουν, χαμογελαστά μάτια (αφού το στόμα είναι κρυμένο στη μάσκα), αγκώνες που γίνονται οι νέες παλάμες, επικοινωνία σε βάθος, ακόμη κι αν η απόσταση ορίζεται στα δύο μέτρα για να είμαστε ασφαλείς. Αγάπη στα δύο μέτρα. Όταν όλο αυτό θα έχει τελειώσει, θύμισε μου να έχω μάθει κάτι. Και να σε αγκαλιάσω.
THE PLANT KINGDOM. ΜΙΑ ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΗΜΕΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΣΕ ΣΥΝΕΧΕΙΕΣ...
Smoothie με μπανάνα, βρώμη και μύρτιλλο ή μανιταρόσουπα με κρέμα καρύδας και πιπεριά τσίλι; Ρεβυθάδα με ψητά λαχανικά και φρέσκα βότανα ή ριζότο με ψητά μανιτάρια, βότανα και λάδι τρούφας; Έχει πλάκα να προσπαθείς να μαντέψεις τις γεύσεις.. Δεν είμαι vegan, έχω μαμά χορτοφάγο, δεν μαγειρεύω, λατρεύω το φαγητό. Αυτά για μένα. Και μια μέρα, έτσι ξαφνικά, μέσα στην άνοιξη της καραντίνας, εμφανίστηκε στη ζωή μου, για πέντε ημέρες, το Plant Kingdom. Παιδικές αναμνήσεις, μαζί και γεύσεις, σε μια χάρτινη σακούλα, απλή και απέριττη, χωρίς κορδέλες και fancy ονομασίες, ένα super lunch με καθαρές γεύσεις, και εξαιρετικές πρώτες ύλες, ολόκληρη η φύση, το βασίλειο της φύσης, σε μαγικά κουτιά. Η αδερφή μου πάντως που μαγειρεύει συγκλονιστικά, μου εξηγούσε πόσο δύσκολο είναι να μαγειρεύεις vegan… Γιατί θα πρότεινα στις φίλες και τους φίλους μου να δοκιμάσουν το μενού από το Τhe Plant Kingdom και να παρασυρθούν σε μια νέα γευστική περιπέτεια; Νέα; Όχι βέβαια. Οικεία, σαν το σπανάκι του Ποπάι. Πίνεις το smoothie, τρως τη σαλάτα σου με το ξεχωριστό dressing ή το vegan παστίτσιο και νιώθεις ότι μπορείς να κατακτήσεις τον κόσμο. Υπερβολές; Υπερτροφές, ναι. Η δική μου μαρτυρία σε εικόνες. Αν σκεφτεί κανείς πόσο λαίμαργη είμαι, είναι άθλος που πρόλαβα να βγάλω φωτογραφίες πριν από κάθε «βασιλικό» γεύμα.
Το κυνήγι του κρυμμένου θησαυρού έχει μόλις αρχίσει…
Σα να έχεις το δικό σου μποστάνι μέσα στην πόλη… Στο σπίτι σου.
Aκόμη και ο κύριος Μποφόρ γουργουρίζει γιατί δεν μπορεί να αντισταθεί…
Χρωματιστές αντιθέσεις, γευστική ιστορροπία.
Κι αν μια χάρτινη σακούλα κρύβει τόσες εκπλήξεις;
50 αποχρώσεις του πράσινου.
The Avocado Kingdom. The Βerry Kingdom. The Plant Kingdom.
ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΚΑΡΑΝΤΙΝΑΣ... ΣΚΕΨΕΙΣ ΚΑΙ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΣΤΟ KLIK.GR
Σε αυτή τη στήλη - #Μένουμε_σπίτι, η ευρηματική δημοσιογράφος, μιλά για τη νέα πραγματικότητα που ζούμε τις τελευταίες εβδομάδες εξαιτίας του κορωνοϊού…Συνέντευξη στο KLIK Magazine και το klik.gr. Από τη Μανταλένα Μαρία Διαμαντή
Καθώς η κύρια έννοια μας αυτήν την εποχή είναι ο κορωνοιός, βρήκαμε ενδιαφέρον να ζητήσουμε από διάφορα πρόσωπα που έχουμε φιλοξενήσει στο παρελθόν στο klik, να μας μιλήσουν για τη νέα πραγματικότητα… Σε αυτή τη νέα στήλη - #Μένουμε_σπίτι φιλοξενείται η κα Σάντυ Τσαντάκη, η οποία με κάθε κείμενό της, βρίσκει τον μαγικό τρόπο να μας φτιάχνει τη διάθεση και να βλέπουμε τη ζωή με μια διαφορετική ματιά... Και... ειδικά στην δύσκολη περίοδο που διανύουμε, αυτό το έχουμε ανάγκη...
Πώς έχει αλλάξει η ζωή σας αυτές τις μέρες της καραντίνας και του κορωνοϊού;
Γεννήθηκα την 1η Μαρτίου και οι γονείς μου είχαν πει όταν ήμουνα μικρή ότι κάθε χρόνο έφερνα την άνοιξη. Δεν θα φανταζόμουνα ποτέ ότι η άνοιξη του 2020 θα μας έβρισκε όλους μέσα στο σπίτι, ανήσυχους, ευάλωτους, φοβισμένους, στοχαστικούς, αγχωμένους για το τώρα και την επόμενη μέρα. Είναι πολυτέλεια να γκρινιάζεις επειδή είσαι στο σπίτι. Πρόκειται για μια άσκηση πειθαρχίας, κοινή για όλους. Η ζωή μου έχει αλλάξει, έχει προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα. Μαθαίνω να μαγειρεύω, να χορεύω TikTok, να συνδέομαι με φίλες στο Houseparty, να περνούν οι μέρες σαν εβδομάδες. Από ρομπότ και σβούρα εκτός σπιτιού, έμαθα να σπάω την ρουτίνα εντός, να ανακαλύπτω τρόπους για να γεμίζω τη μέρα μου στο σπίτι, να φροντίζω από απόσταση όσους αγαπώ, να προσπαθώ να ενισχύω ψυχολογικά όσους ανησυχούσαν πάντα. Και προ-κορωνοϊού. H ζωή μου άλλαξε, όπως όλων μας, και θα αλλάξει πολύ περισσότερο όταν σταδιακά αρχίσουμε να κυκλοφορούμε ξανά στην νέα μας καθημερινότητα. Θα αγκαλιαζόμαστε; Θα φιλιόμαστε σταυρωτά; Θα πηγαίνουμε σε συναυλίες; Θα μπαίνουμε στο αεροπλάνο; Θα αποκτήσουμε νέες φοβίες; Mέχρι να βρεθεί εμβόλιο, και φάρμακο, θα συλλέγουμε πληροφορίες και θα τις φιλτράρουμε. Μάθημα; Tιμωρία; Σημάδι; H ιστορία επαναλαμβάνεται. Το σίγουρο είναι ότι θα βγούμε, όσοι αντέξουμε, πιο σοφοί, δυνατοί και ευαίσθητοι μαζί.
Τι είναι αυτό που σας έχει λείψει περισσότερο από την προηγούμενη ζωή σας;
Αυτό που μου έχει λείψει περισσότερο από την ζωή μου πριν είναι τα αυτονόητα: οι γονείς μου, η αδερφή μου, η οικογένεια μου, οι φίλες μου, οι φίλοι μου, η δουλειά μου, τα καινούργια μου πρότζεκτ, η ρουτίνα μου, το σχόλασμα και το καθημερινό ραντεβού με τις κόρες μου στην πλατεία, η ανάγνωση του βιβλίου που έχω πάντα στο αυτοκίνητο στο παγκάκι στα δέντρα, τα πρωινά στις 8 με τις κολλητές μου, οι βόλτες στη λίμνη (της Βουλιαγμένης), στη θάλασσα, χωρίς προορισμό, με το αυτοκίνητο και τη μουσική δυνατά, οι ατέλειωτες συσκέψεις για περιοδικά, εκπομπές, μελλοντικά σχέδια, οι μίνι αποδράσεις, τα μάξι ταξίδια, αγαπημένα εστιατόρια, καφέ, άνθρωποι… Δεν φεύγουν, εκεί είναι. Εύχομαι.
Τι προτροπή θα θέλατε να κάνετε στο κοινό για τις μέρες που θα ακολουθήσουν;
Να είμαστε πειθαρχημένοι, να βάζουμε προσωπικά στοιχήματα με τον εαυτό μας, και μικρούς στόχους για κάθε μέρα. Για κανέναν δεν είναι εύκολο αυτό που συμβαίνει. Έχουμε την τεχνολογία, αγάπη, ασφάλεια, σπίτι, ζεστασιά, τροφή, νερό, επικοινωνία, θαλπωρή, υγεία, πρόσβαση σε σεμινάρια, θεατρικές παραστάσεις, ταινίες, σειρές, επιτραπέζια, ενημέρωση, λάιβ, για οτιδήποτε συμβαίνει στον πλανήτη, μπορούμε να κάνουμε γιόγκα, διαλογισμό, σουφλέ, μαραθώνιες προβολές, χορογραφίες, online συσκέψεις στο Ζοομ, μέσα σε μια μέρα. Κάθε μέρα θυμίζει Κυριακή. Αυτό δεν ονειρευόμασταν πάντα;
Αν είχατε τη δυνατότητα να επικοινωνήσετε με τον κ. Τσιόδρα, τι θα του λέγατε;
Ο Σωτήρης Τσιόδρας είναι ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας, ο καλός γείτονας, ο οικογενειακός γιατρός που θα θέλαμε όλοι να έχουμε, ένα καρτούν, ο συνετός μαθητής της τάξης, μυθιστορηματικός ήρωας, o άνθρωπος που δεν ξέρει τι σημαίνει εγώ, δεν φοβάται να πει «δεν ξέρω». Στις 6 το απόγευμα κανείς δεν μιλάει στο τηλέφωνο, δεν κάνει γυμναστική, δεν μαγειρεύει, δεν ανεβάζει ιστορίες στο Facebook ή στο Ιnstagram. Αν μπορούσα να τον συναντήσω, θα του έθετα πέντε ερωτήσεις από το Ερωτηματολόγιο του Προυστ: 1.Αν δεν ήσασταν εσείς, ποιος θα θέλατε να είστε; 2. Aγαπημένοι σας ήρωες από την πραγματική ζωή; 3. Για ποιο σφάλμα δείχνετε τη μεγαλύτερη επιείκεια; 4. Για ποιο πράγμα μετανιώνετε περισσότερο; 5. Ποια είναι η εικόνα που έχετε για την απόλυτη ευτυχία;