Ο Ευγένιος Τριβιζάς βρισκόταν στο χιονισμένο Λονδίνο όταν επικοινωνήσαμε για τη συνέντευξή μας. Εγκληματολόγος, καθηγητής, ποιητής παραμυθιών, συγγραφέας, «σκιέρ, μα πάνω απ' όλα πατέρας». Δυσκολεύομαι να μετρήσω πόσα βιβλία του έχουν κυκλοφορήσει μέσα στη χρονιά που μας πέρασε, πόσες θεατρικές παραστάσεις φιλοξενούνται σε παιδικά θέατρα της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης, μαζί με 150 διηγήματα, κόμικς, αλφαβητάρια, μυθιστορήματα, όλα, γραμμένα στη δική του «τριβιζική» γλώσσα. «Όχι ως ηθικολόγος ή κήρυκας, αλλά ως μαγευτικός παραμυθάς», όπως έχει γράψει η Ιndependent. Και ευγενείς κυρίως ήρωες.

- Πόσες ώρες κοιμάστε, τι ονειρεύεστε και ποιο είναι το πρώτο πράγμα που κάνετε όταν ξυπνάτε;

- Κοιμάμαι αρκετά. Ευτυχώς όταν ονειρεύομαι, διάφορες ιδέες, λέξεις και εικόνες, προσπαθώ να τις ανακαλέσω και να τις καταγράψω το πρωί μόλις ξυπνήσω.

- Ποιο ήταν το βιβλίο που ολοκληρώσατε σε χρόνο ρεκόρ και ποιο εκείνο που σας βασάνισε για κάποιον άγνωστο λόγο ιδιαίτερα μέχρι σήμερα;

- Στην πρώτη τους μορφή, πολλά βιβλία μου έχουν γραφτεί αυθόρμητα μέσα σε μέρες ή βδομάδες, όπως για παράδειγμα οι «Πειρατές της Καμινάδας» (εκδ. Ψυχογιός) ή η ιστορία δύο πειρατών που παίρνουν μια νύχτα Πρωτοχρονιάς τη θέση του Αη Βασίλη. Στην επεξεργασία των λεπτομερειών, όμως, αφιερώνω πολλαπλάσιο χρόνο. Πολλές φορές, η προσπάθεια να δώσω το σωστό όνομα σε ένα χαρακτήρα ή να βρω τις κατάλληλες λέξεις για την περιγραφή του κασκόλ μιας καμηλοπάρδαλης ή της γεύσης ενός φαρμακωμένου μήλου παίρνει περισσότερο χρόνο από το να γράψω ολόκληρο το βιβλίο. Το πιο περίπλοκο απ' όλα μου τα έργα είναι η «Φρουτοπία». Ένα «έπος» 1.700 σελίδων με πολυάριθμους χαρακτήρες.

- Γιατί έχετε επιλέξει να σνομπάρετε με τον τρόπο σας τους ενηλίκους;

- Δεν θα έλεγα ότι σνομπάρω τους ενηλίκους. Απεναντίας, προσπαθώ να τους πείσω να αφαιρέσουν τις παρωπίδες της σοβαροφάνειας και να τους θυμίσω ότι μπορούμε κάλλιστα να ενηλικιωνόμαστε χωρίς να χάνουμε τη φρεσκάδα της ματιάς και τη διάθεση για παιχνίδι, που είναι η ουσία της παιδικότητας. Ευτυχώς ποτέ δεν είναι αργά να ξαναγίνουμε παιδιά.

- Ποια είναι η πιο αυστηρή κριτική που σας έχει κάνει νεαρός αναγνώστης, κάτι που σας έβαλε ίσως σε σκέψεις;

- Οι νεαροί αναγνώστες δεν χάνουν το χρόνο τους επικοινωνώντας με έναν συγγραφέα για να ασκήσουν κριτική. Η αυστηρότερη κριτική είναι η αδιαφορία τους για τα όσα γράφει.

- Γιατί πρέπει να υπάρχουν απαραιτήτως «κακοί» στα παιδικά παραμύθια αλλά και αντιστροφή των ρόλων;

- Στα παραμύθια μου προσπαθώ να δείξω ότι δεν υπάρχουν καλοί και κακοί χαρακτήρες και ομάδες, αλλά καλές και κακές πράξεις. Αυτό που έχει σημασία, επίσης, δεν είναι τόσο η αντίθεση «καλού» και «κακού», όσο το ποιος, πότε και γιατί ορίζει τι είναι «καλό» και τι είναι «κακό». Δεν έχει τόσο σημασία η πράξη, όσο η ερμηνεία της.

- Ποιους θα κλείνατε μέσα ισόβια;

- Τους δεσμοφύλακες.

- Υπάρχουν παραμύθια, μυθιστορήματα, θεατρικά, ιστορίες, που θα προτιμούσατε να έχετε υπογράψει με ψευδώνυμο;

- Μπορεί να έχω υπογράψει μερικά, αλλά αυτό κανείς δεν το γνωρίζει.

- Τι θα μπορούσε να σταθεί εμπόδιο στην ασταμάτητη παραγωγή ιδεών και εικόνων;

- Η σιωπή των δειλινών.

- Ποια είναι η πιο τυπική και ποια η πιο ασυνήθιστη αφιέρωσή σας σε βιβλίο;

- Αποφεύγω τις τυπικές αφιερώσεις. Μια από τις πιο ασυνήθιστες είναι εκείνη που έκανα σε διορθώτρια εκδοτικού οίκου, στην οποία αφιέρωσα όλα τα τυπογραφικά λάθη ενός βιβλίου.

- Πώς αισθάνεστε όταν υπογράφετε αυτόγραφα; Νιώθετε σταρ;

- Αισθάνομαι πολιορκημένος αλλά ευτυχής. Για τα παιδιά το αυτόγραφο δεν είναι αυτοσκοπός, αλλά ευκαιρία για μια έστω και σύντομη προσωπική επικοινωνία. Γι' αυτό ζητάω από τα παιδιά να διαλέξουν το χρώμα του μολυβιού που θα χρησιμοποιήσω, τους ζωγραφίζω ένα περιστεράκι και τα ρωτάω αν θέλουν να φέρνει στο ράμφος του μια καρδούλα ή ένα αστεράκι, και άλλοτε τους δίνω μικροσκοπικά αυτόγραφα σε κομματάκια.

- Πώς μπορεί ένας συγγραφέας παιδικών βιβλίων να γίνει πλούσιος;

- Ανακαλύπτοντας χάρτες θησαυρών σε αμπάρια πειρατικών καραβιών, κάτι πολύ απλό αν στις ιστορίες που γράφει πρωταγωνιστεί ο ίδιος.

- Ποιο είδος συγγραφής θα ήταν αυτό που δεν θα σας συγκινούσε ποτέ με τη δικαιολογία ότι δεν έχετε ταλέντο και σε αυτό;

- Αδυνατώ να γράψω ρεαλιστικά λογοτεχνήματα. Βγαίνουν ψεύτικα και προσποιητά. Ενώ όταν γράφω παραμύθια, βγαίνουν γνήσια και πειστικά.

- Ποιο θεωρείτε το πιο συναρπαστικό και ποιο το πιο άχαρο κομμάτι της δουλειάς σας;

- Πιο συναρπαστικές θεωρώ τη στιγμή της έμπνευσης και την ολοκλήρωση μιας ιστορίας. Το πιο άχαρο κομμάτι είναι οι διαδικασίες των τυπικών, συμφωνίες με θεατρικούς επιχειρηματίες και εκδοτικούς οίκους.