Το ραντεβού με την Ούτε Λέμπερ (Ute Lemper) ήταν τηλεφωνικό. Παρασκευή, στις 7 το βράδυ. Είχαμε 20 λεπτά στη διάθεσή μας για να μιλήσουμε για καριέρα και προσωπική ζωή, με αφορμή την εμφάνισή της στην Ελλάδα, για τρεις συναυλίες. Κάπου ανάμεσα στη Νέα Υόρκη και την Αθήνα, με ένα σκυλάκι που ήθελε να μπει στο δωμάτιό της και φωνές παιδιών, η Ούτε Λέμπερ μίλησε σαν φίλη από τα παλιά. Η πειρατής Τζένι, η Τζένι των πειρατών επιστρέφει. Στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών. Η Ούτε Λέμπερ ξανθιά, με κόκκινο κραγιόν και ασορτί σατέν αποκαλυπτικό φόρεμα, σαν από άλλη εποχή. Ούτε Λέμπερ και καμπαρέ. Ποια διάδοχος της Εντίθ Πιαφ και της Μάρλεν Ντίτριχ; Συνέντευξη με την τραγουδίστρια, χορεύτρια, ηθοποιό, μουσικό, ζωγράφο, μοντέλο, κριτή, μητέρα Ούτε Λέμπερ.

- Ερχεστε για συναυλίες σε μια χώρα σε περίοδο κρίσης. Ποιο είναι το πρόγραμμα που ετοιμάσατε για εμάς;

- Εβλεπα την Ακρόπολη αυτές τις ημέρες στην τηλεόραση. Χιονίζει στ' αλήθεια; Ενιωσα ότι ήταν η στιγμή να επιστρέψω στις ρίζες, σε μια πιο αγνή μορφή έκφρασης, με ανακυκλωμένο ήχο, πιάνο και μπαντονεόν, σε μια ειλικρινή παράσταση, λίγο διαφορετική, πιο αυθεντική και θεατρική, με μόλις δύο μουσικούς. Διάλεξα έναν αστείο τίτλο που σημαίνει το τέλος του πολέμου και της διαφθοράς, ένα δισδιάστατο τίτλο. Υπάρχουν και δύο τραγούδια που γράφτηκαν στην εξορία, μελωδίες έντονες. Στήσαμε μια περφόρμανς πολύ ανθρώπινη και ειλικρινή.

- Ποια είναι η διαφορά ανάμεσα σε μια παράσταση καμπαρέ σε σχέση με μία τζαζ ή ποπ;

- Δεν νιώθω πια τόσο ποπ ή groovy. Παραμένω για δύο ώρες πάνω στη σκηνή, διανύω ένα μεγάλο ταξίδι που λατρεύω, γι' αυτό και δεν βρίσκω ότι είναι κουραστικό. Βάζω κομμάτια της καρδιάς μου μέσα, καλύπτοντας διαφορετικές περιοχές, όπως πολιτική σάτιρα. Αφηγούμαι ιστορίες. Το ταξίδι ξεκινάει από το Βερολίνο, με ιστορίες μεταναστών, διάφανες καταστάσεις, εξελίσσεται με λίγη τζαζ, αυτοσχεδιασμό...

- Τραγούδι, θέατρο, ζωγραφική. Ποια μορφή τέχνης θεωρείτε πιο θεραπευτική ή λειτουργεί για εσάς σαν ένα είδος ψυχοθεραπείας;

- Ζωγραφίζω πολύ λίγο, μόνο όταν αντιμετωπίζω προβλήματα με τη φωνή μου. Με τέσσερα παιδιά, δεν έχω πολύ δημιουργικό χρόνο. Οπως και να 'χει, για ένα χρόνο δεν έκανα τίποτα. Τραγουδώ, αυτό ξέρω να κάνω, είμαι μουσική ερμηνεύτρια για τον κόσμο, οι ταινίες είναι απλώς περιπέτειες. Στα σόλο κοντσέρτα μπορώ να πω τις ιστορίες μου.

- Πώς και γράψατε την αυτοβιογραφία σας τόσο νωρίς;

- Ηταν ένα αστείο. Ημουν 30 χρόνων. Είναι ένα αστείο, μικρό βιβλίο μιας νεαρής Γερμανίδας. Αισθάνθηκα επαναστάτρια. Θα πρέπει να περιμένω λίγο ακόμη για να γράψω την επόμενη. Οταν βρω τον χρόνο, ίσως την γράψω.

- Πώς νιώσατε ως κριτής στο «Let's Dance»;

- Είχε πλάκα όταν το έκανα, σίγουρα πολύ διαφορετικό απ' οτιδήποτε έχω κάνει. Ο κόσμος παρακολουθεί αυτά τα σόου ριάλιτι, για μένα ήταν μια περιπέτεια. Είναι εντυπωσιακό πως ύστερα από 30 χρόνια εμφανίσεων στη Γερμανία, ο κόσμος τώρα με αναγνώριζε στον δρόμο. Ηξερα ότι είναι το πιο εφήμερο πράγμα.

- Πώς τα καταφέρνετε ως μητέρα τεσσάρων παιδιών, με μωρό που γεννήθηκε το 2011;

- Ο μεγαλύτερος είναι 17 και πάει στο κολέγιο, η κόρη μου 16, πολύ ανεξάρτητη, τα δύο μεγαλύτερα βοηθούν τα μικρότερα, παίζουν με το 6χρονο και κάνουν την νταντά στο μωρό. Ολοι είπαν ότι είμαστε τρελοί που κάναμε μωρό τώρα. Παραείμαι μεγάλη. Είναι όμως το πιο γλυκό αγόρι στον κόσμο, κοιμάται όλη νύχτα. Φοβήθηκα να αποκτήσω παιδί τόσο αργά, αλλά το σπίτι ήταν ήδη έτοιμο για παιδιά. Ολα τα ρούχα είναι εκεί, με τη σωστή οργάνωση, μπορώ να ταξιδεύω. Οταν κάποιος λείπει, ο άλλος γονιός μένει σπίτι με την νταντά. Είναι δύσκολο να τα ισορροπείς όλα, πρέπει να κάνεις θυσίες. Δεν μου αρέσει να λείπω από το σπίτι πάνω από πέντε μέρες.

- Γράφετε το όνομά σας στο Google για να δείτε τη δημοτικότητά σας; Είστε στο twitter και στο facebook;

- Οχι, δεν είμαι στο facebook. Λέω «όχι». Εχω χρόνο μόνο για emails, να μιλάω με δημοσιογράφους, κάθομαι στο κομπιούτερ μόνο για τη δουλειά μου.

- Θα θέλατε να ξαναγεννηθείτε σαν Μάρλεν Ντίτριχ ή Εντίθ Πιαφ;

- Σαν καμία από τις δύο. Και οι δύο είχαν εξαιρετικά δύσκολη ζωή. Η Εντίθ έζησε πολύ πιο δύσκολα, απομονωμένη, μακριά από την κόρη της, δεν θα το ήθελα αυτό. Ηταν εθισμένη στα ναρκωτικά, δεν υπήρξε ποτέ ευτυχισμένη. Ολες οι επιλογές που έχω κάνει είναι για να βλέπω τη θετική πλευρά των πραγμάτων. Κι έχω δημιουργήσει ένα σύστημα υποστήριξης για να παραμείνω εκεί, στη χαρούμενη πλευρά της ζωής, χωρίς εγωκεντρικές επιλογές.