«Απεχθάνομαι τα στερεότυπα του Pucci, την ψυχεδελική ποπ. Λατρεύω οτιδήποτε προκαλεί, σκέψεις στην παραλία ή άλλα εξωτικά μέρη. Το καλοκαίρι για μένα είναι έντονα χρώματα και μοτίβα, αέρινα λινά και κλασικό λευκό».
Ο Emilio Pucci δεν απευθύνθηκε ποτέ στις γυναίκες που φορούσαν αποκλειστικά μαύρες στολές, εκείνες που ήθελαν να προστατευτούν πίσω από το ανώδυνο security blanket της ενηλικίωσης τους... Δεν έγραψε την αυτοβιογραφία του, υπάρχουν ελάχιστες ατάκες τις οποίες μπορεί να αναζητήσει κανείς σήμερα, πάλι καλά που άφησε πίσω του πατρόν για ανακύκλωση μέσα στις δεκαετίες.
Μαζί με ντοκουμέντα στιλ. Σχεδιαστής μόδας, πολιτικός, πιλότος, αριστοκράτης, σκιέρ, Ολυμπιονίκης... «Pucci, the pioneering Italian fashion brand», ένα βιβλίο που μιλάει για έναν πρίγκιπα, με όλα τα απαραίτητα κλισέ, τον «πρίγκιπα των εμπριμέ», τον οραματιστή, τον πρωτοπόρο, κυρίως για την κληρονομιά που άφησε πίσω και μπροστά. Μια ιστορία που ξεκινά το 1914 με την γέννηση του και ολοκληρώνεται το 1992 με τον θάνατο του ιδρυτή του οίκου, μόνο για να ξαναγεννηθεί και να ανανεωθεί με τους συνεχιστές του, εντός και εκτός γενεαλογικού δέντρου.
Γιατί δεν ήταν μόνο το πάθος του για τις γυναίκες, η αίσθηση και το ένστικτο του για στιλ, το μάτι για το χρώμα και το ντιζάιν, το ταλέντο που εξαπλώθηκε σε διαφορετικές μορφές έκφρασης, στην πασαρέλα, στη βιτρίνα, στην καθημερινότητα της εποχής. Και της δεκαετίας του 60. Και του 70. Αλλά και του τώρα. Ο Emilio Pucci έφτιαξε έναν οίκο που δεν μπορούσε να συγκριθεί με κανέναν. Ήδη από τις αρχές του 50 είχε δημιουργήσει ένα ατελιέ στο Κάπρι για τις σταρ του Χόλιγουντ και τις διάσημες κληρονόμους, που διεκδικούσαν ένα παντελόνι σε στιλ κάπρι με την υπογραφή του, σίγουρα πολύχρωμο, αναγνωρίσιμο, σίγουρα μοναδικό.
Δεν θα πρέπει να ξεχάσουμε και τα ολομέταξα φουλάρια του, που έμοιαζαν με έργο τέχνης που μόλις ζωντάνεψε από τον τοίχο. Στο τέλος της δεκαετίας του 50, ο μετρ των εμπριμέ, μπορούσε να περηφανεύεται ότι έντυνε την Τζάκι Κένεντι-Ωνάση αλλά και την Μέριλιν Μονρόε (που ζήτησε να φοράει Pucci στο ...τελευταίο της ταξίδι). Στα μέσα του 60 ο Emilio Pucci ήταν παντού. Τα περιοδικά μόδας περιέγραφαν την τάση σαν Puccimania.
Όσο για την ζωή του Emilio Pucci είναι ένα μοντέρνο, επικό παραμύθι με ρίζες στην αναγεννησιακή Ιταλία. Ο ιδρυτής του οίκου ο Μαρκήσιος Emilio Pucci di Barsento υπήρξε ένας χαρισματικός αριστοκράτης, μεγάλωσε σε μια από τις παλιότερες αριστοκρατικές οικογένειες της Ιταλίας. Πρότυπο σήμερα για το πως μια οικογενειακή επιχείρηση μεγάλωσε από ένα μικροσκοπικό κατάστημα σε μια διεθνή επωνυμία με 50 μπουτίκ διεθνώς (και παρουσία σε τουλάχιστον 300 παγκοσμίως). Ο Pucci υπήρξε από τις πρώτες επωνυμίες με λογότυπο, όχι μόνο στη μόδα αλλά και σε άλλους τομείς, όπως στα έπιπλα, στο σπορ ντύσιμο, και στα αξεσουάρ. Εισήγαγε ελαφριά υφάσματα, που απελευθέρωναν την κίνηση, ποπ εμπριμέ, μια ολότελα νέα χρωματική παλέτα για την εποχή, με τεχνολογικές καινοτομίες.
Τι μπορεί να μην γνωρίζουμε για τον ίδιο; Ότι από το 1963 μέχρι το 1972 μπαινόβγαινε στην ιταλική Βουλή. Ίσως ότι εκτός από αριστοκράτης, υπήρξε και μέλος της Εθνικής Ολυμπιακής Ομάδας Σκι της Ιταλίας και ύστερα από φωτογραφίες του ίδιου που κυκλοφόρησαν, κάνοντας σλάλομ με δικές του δημιουργίες, να εμφανίζονται στο Harper's Bazaar, του ζητήθηκε να σχεδιάσει χειμωνιάτικα ρούχα για να πουληθούν σαν συλλογή πρετ-α-πορτέ στη Νέα Υόρκη.
Το 1951 ήταν έτοιμος να μοιραστεί την έμπνευση του στο Palazzo Pucci στην Φλωρεντία, δηλαδή, στο παλάτι του, το σπίτι του. Αποθεώθηκε για τις «palazzo pyjamas» που λάνσαρε πρώτος, σε ατσαλάκωτο, μεταξωτό ζέρσεϊ, τις οποίες, μόλις φόρεσαν η Γκρέις Κέλι, η Λορίν Μπακόλ και η Ελίζαμπεθ Τέιλορ, έγιναν ανάρπαστες. Γνωστός και ως «Divino Marchese», ο Emilio Pucci ήξερε να μεταφράζει αναγεννησιακές εικόνες της γενέτειρας του στο πανί με επιτυχία, χωρίς να γίνεται φολκλόρ ή γραφικός.
Δεν ξέρουμε τι κράτησε από τις σπουδές του στο Πανεπιστήμιο του Μιλάνου, προτού εγκατασταθεί στο Πανεπιστήμιο της Τζόρτζια στην Αμερική, για επιπλέον δύο χρόνια σπουδών, με αντικείμενο την γεωργία (!). Το 1937 γράφτηκε στο Reed College στο Ορεγκον για να πάρει το μάστερ του στις κοινωνικές επιστήμες με υποτροφία του ...σκι. Απέσπασε και ντοκτορά όμως στην πολιτική επιστήμη από το Πανεπιστήμιο της Φλωρεντίας το 1941. Αν χρειαζόταν ντοκτορά για να σχεδιάζει εσώρουχα και μαγιό για αμερικανούς κατασκευαστές;
H επιρροή του έφτασε μέχρι το Διάστημα. Σχεδίασε τα κοστούμια των αστροναυτών και συγκεκριμένα της αποστολής για το Apollo 15. Αν και το πλήρωμα αντικατέστησε τελικά τα πράσινα και τα μπλε, με την πιο πατριωτική τριχρωμία του κόκκινου, του λευκού και του μπλε. Λίγο πριν είχε σχεδιάσει τις στολές για το πλήρωμα της αεροπορικής εταιρίας Braniff International Airlines. Βάζοντας την υπογραφή του σε κεραμικά είδη και πετσέτες για το μπάνιο...
Λάτρευε τα σπορ, έκανε κολύμπι, σκι, έπαιζε τένις, έτρεχε με αυτοκίνητα. Και η Σοφία Λόρεν λάτρευε τα ρούχα του. Αλλά το 1959 του σύστησαν την βαρόνη Κριστίνα Νανίνι στην μπουτίκ του στο Κάπρι. Ο Pucci λίγο καιρό αργότερα την παντρεύτηκε για να δηλώσει: «Παντρεύτηκα έναν Μποτιτσέλι». Με τον ...Μποτιτσέλι, απέκτησαν δύο παιδιά, τον Alessandro και την Laudomia. Πέθανε στα 78 του σε γηροκομείο της Φλωρεντίας.
Μετά τον θάνατο του το 1992, η κόρη του Laudomia Pucci ανέλαβε τον σχεδιασμό των συλλογών. Όταν εξαγοράστηκε ο οίκος από την LVMH, η κληρονόμος υποβιβάστηκε σε Image Director, για να παρελάσουν από το ατελιέ ο Κριστιάν Λακρουά, ο Μάθιου Γουίλιαμσον, ο Πίτερ Ντάντας.
Είναι η στιγμή που κλείνω το βιβλίο, με το βιολετί, φλόραλ, ανάγλυφο εξώφυλλο. Δεν ξέρω γιατί, αλλά νιώθω ότι για να το ξαναδιαβάσω θέλω να δέσω τουλάχιστον ένα Pucci φουλάρι στο λαιμό μου, σαν ζώνη ή σαν βραχιόλι. Ή μήπως να φορέσω ένα παντελόνι κάπρι;