Δεν τρέχω, δεν ξέρω τι σημαίνει να ιδρώνεις, να τα δίνεις όλα, να ξεπερνάς τον εαυτό σου, να βάζεις καινούργιο στόχο κάθε φορά, να ξυπνάς πολύ νωρίς το πρωί για να προπονηθείς, να τρέχεις σε ανηφόρες, κατηφόρες, με βροχή, χιόνι, χαλάζι…
Τώρα που το τρέξιμο έχει γίνει τρόπος ζωής, εκτόνωση, μόδα, ανέξοδη ψυχοθεραπεία, είδα την ταινία Finish Line της Ελιάνας Αμπραβανέλ και σκέφτομαι ότι θα ήθελα κι εγώ να δοκιμάσω. Να φορέσω τα αθλητικά μου, να βγω στο δρόμο, και να αρχίσω να τρέχω. Ίσως όχι για 5 χιλιόμετρα ή 42 (που είναι ο Αυθεντικός Μαραθώνιος) αλλά ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να συμβεί όταν αρχίσεις να πιστεύεις στον εαυτό σου και να ξεπερνάς τα όρια σου. Πολύ πριν από τον τερματισμό.
Ένας από τους πρωταγωνιστές της ταινίας ξεκίνησε να τρέχει στα 54 του χρόνια, νομίζω. Με πάθος και χωρίς να το πολυσκεφτεί. Τρεις είναι οι σούπερ ήρωες του φιλμ, κανένας με στολή σούπερ ήρωα ή μαγικά φυστίκια και μπέρτα, ο ένας μόνο φοράει περικεφαλαία. Αυτός είναι ο Ιδομενέας από την Κρήτη που συνηθίζει να φοράει στους αγώνες αρχαιοελληνική πανοπλία και προτιμά να τρέχει ξυπόλητος. Ευαίσθητος, ειλικρινής, άμεσος, ζωόφιλος, συγκινεί τους θεατές με την τρυφερότητα που μιλάει στον σκύλο του.
Είναι και ένας βοσκός, ο Αντώνης, με παλιομοδίτικη καλοσύνη και αφέλεια, που ανακάλυψε το τρέξιμο χάρη σε έναν λύκο. Μας μεταφέρει σε μια άλλη Ελλάδα, τον παρακολουθούμε στην καθημερινότητα του, στα βοσκοτόπια, στο σπίτι του, με την γυναίκα του στην κουζίνα, στον αγώνα, στον δικό του, προσωπικό τερματισμό (και στοίχημα ζωής).
Και ο τρίτος είναι και ο γηραιότερος Έλληνας μαραθωνοδρόμος (που δεν δείχνει καν τα χρόνια του στη μεγάλη οθόνη), ο οποίος, μας μαγειρεύει μακαρόνια, μας δείχνει τα κύπελλα του, μοιράζεται στιγμές και εικόνες.
Ένα ντοκιμαντέρ με αυθεντικούς χαρακτήρες, αυθεντική Ελλάδα, αληθινές ζωές. Την ώρα που την έβλεπα στον κινηματογράφο Δαναό, σκεφτόμουνα ότι θα έπρεπε να προβληθεί παντού στον κόσμο, για να γνωρίσουν όλοι αυτή την Ελλάδα, αυτούς τους ανθρώπους, αυτό το τώρα. Τον ελληνικό τερματισμό και την αφετηρία μαζί. Ή απλά, ταχύρρυθμα μαθήματα για το πως μπορείς να γίνεις ο ήρωας της ζωής σου.
Σαν ένας Οδηγός για Σούπερ Ήρωες της Διπλανής Πόρτας. Mετά την προβολή της ταινίας, απόγευμα Κυριακής, μείναμε μέχρι λίγο μετά τις 9 το βράδυ, στο στίβο της Φιλοθέης. Σκυταλοδρομία, αντοχή, σφαίρα, αγώνες ταχύτητας, μήκος, και απονομή στο βάθρο. Παιδιά και γονείς όλων των ηλικιών, φίλοι και γνωστοί του Συλλόγου Αποφοίτων της Σχολής Μωραϊτη, τα έδωσαν όλα για έναν κοινό σκοπό. Όλοι έφυγαν μετά με διπλώματα και burgers. Τελικά, μου αρέσει πολύ ο αθλητισμός. Και το Finish Line. Όπως λένε και οι δρομείς μεταξύ τους, «Hope to see you at the finish line.»
