Να έχεις λιακάδα. Μέσα κι έξω.
Να στολίζεις το πρόσωπο σου, την ψυχή σου, και τελευταίο το σπίτι σου. Όχι ότι πρέπει να υπάρχει σειρά απαραιτήτως.
Να έχεις ακόμη τα μαγιό κοντά στα κασκόλ. Ποτέ δεν ξέρεις πότε και πως μπορείς να βρεθείς στο Ελευθέριος Βενιζέλος.
Να ονειρεύεσαι.
Να ελπίζεις.
Να παραμυθιάζεις τον εαυτό σου και να τον πιστεύεις. Μια φορά κι έναν καιρό.,,
Να κρατάς τα καλά και να ξορκίζεις κάτι νύχτες που τρεμόσβηναν τα λαμπάκια στο δέντρο, χωρίς να είναι καν στην πρίζα.
Να κάθεσαι έξω, να φοράς γυαλιά ηλίου, να τραγουδάς δυνατά Feel it Still και να το νιώθεις.
Να θέλεις να φροντίζεις και να σε φροντίζουν.
Να μην έχεις πάρει κανένα δώρο ακόμη. Να τα αφήνεις όλα για τελευταία στιγμή. Πάλι.
Να μην βρίσκεις τα παγοπέδιλα.
Να μην διαβάζεις ειδήσεις.
Να ζωγραφίζεις έλατα παντού. Χιονισμένα, εμμονικά, παιδικά.
Να τρως μελομακάρονα με ρυθμό. Σαν ποπ-κορν. Εναλλάξ με ελληνικό πανετόνε, κάτι ανάμεσα σε τσουρέκι και τσουρέκι.
Δεκέμβριος είναι γυμνά πόδια στο τζάκι.