Δεκέμβριος είναι... Ο μήνας που θέλεις να φύγεις αλλά μένεις.

Θέλεις να τους δεις όλους, και δεν βλέπεις κανέναν.

Τρως μελομακάρονα, εναλλάξ με κουραμπιέδες, και στολίζεις τα μαύρα σου ρούχα, με ζάχαρη άχνη, έτσι για το εφέ.

Πληρώνεις λογαριασμούς, συλλέγεις αποδείξεις, στήνεσαι σε ουρές, παίζεις Monopoly μόνος σου, στη νέα της εκδοχή, με ΕΝΦΙΑ και πλειστηριασμούς.

Δεκέμβριος είναι ο μήνας που θα τσακωθείς σίγουρα με ένα αγαπημένο σου πρόσωπο. Γιατί κάπου πρέπει να ξεσπάσεις...

Αναβάλλεις όλα όσα σε βαραίνουν, τα μεταθέτεις από μέρα σε μέρα, αλλά αυτά εκεί, στολισμένα, περιμένουν...

Ο μήνας που κάνεις απολογισμό, δίνεις υποσχέσεις, νοσταλγείς, νομίζεις ότι κάτι θα αλλάξει, ελπίζεις, μελαγχολείς, ανοιγοκλείνεις τα μάτια στον ρυθμό του χριστουγεννιάτικου δέντρου που αναβοσβήνει εμμονικά. Μέχρι να βγουν τα φωτάκια από την πρίζα. Κι εσύ μαζί.

Στόλισες; Θα στολίσεις; Έφυγες; Θα φύγεις, Πόσο θα μείνεις; Έχει σημασία; Πιστεύεις; Ελπίζεις; Κερδίζεις στην Monopoly; Περιμένεις την επόμενη «Εντολή»; Ελπίζεις στην επόμενη «Απόφαση» που θα τραβήξεις; Ραντεβού στην αφετηρία.