Φεβρουάριος είναι...

Να περιμένεις την άνοιξη. Να περιμένεις τον χειμώνα.

Να απλώνεις στα μαλλιά λάδι που μυρίζει καλοκαίρι.

Να μεταμφιέζεσαι στο σπίτι, χορεύοντας.

Να χαρίζεις αγαπημένα αντικείμενα σε φίλους, χωρίς λόγο.

Να ακούς μουσική που δεν θυμάσαι αλλά επουλώνει πληγές.

Να φοράς ακουστικά και να χορεύεις από μέσα σου.

Να περπατάς κάθε μέρα και πιο μακριά.

Να αφιερώνεις μια μέρα της εβδομάδας για αποτοξίνωση. Από μηνύματα, likes, υποχρεώσεις, μαγειρική, ψυχαναγκαστικές λίστες, όλα.

Να φοράς το γούρι του 2017, μαζί με το 2016. Και το 1999.

Να σφίγγεις στην αγκαλιά σου φίλους και γνωστούς, αντί να φιλάς σταυρωτά στον αέρα. Εφτά δευτερόλεπτα είναι αρκετά.

Τον Φεβρουάριο δεν αφήνουμε τίποτα να μας σκοτεινιάσει.

Αφήνουμε τα κλισέ στην άκρη.

Την γκρίνια.

Τη μιζέρια.

Την κλάψα.

Όχι, δεν είμαι κουρασμένη.

Δεν είμαι λυπημένη.

Δεν νυστάζω.

Δεν έχω πολλή δουλειά.

Δεν έχω λίγη δουλειά.

Μου αρέσει ο καιρός.

Δεν φταίει ο καιρός.

Η υγρασία.

Το κρύο.

Η βροχή.

Η καταχνιά.

Η θάλασσα μέσα μας.

Η θάλασσα μέσα μου.

Τον Φεβρουάριο ερωτευόμαστε. Όχι τον Βαλεντίνο. Ούτε τη ζωή. Ερωτεύομαι εμένα, ξανά και ξανά, χορεύω, τραγουδώ, πεισμώνω, ανοίγω βλέμμα και βηματισμό, καρδιά κυρίως. Και μετά δημιουργώ χώρο και για όλους τους άλλους. Another Day of Sun. Ντύνομαι στα κίτρινα και τιτιβίζω στον ρυθμό του La La Land που μπορεί να μην είναι το Singing in the Rain αλλά η παρελθοντολαγνεία ταιριάζει σε άλλο μήνα. Όχι στον La La Feb.