O Βob Dylan εικονογραφημένος. Πριν ή μετά το Nobel. Με ζωγραφισμένο, αναμένο τσιγάρο, μαύρα γυαλιά, σγουρά μαλλιά, σακάκι και μπλε εμπριμέ φουλάρι, μέσα από 100 τραγούδια, τις ιστορίες πίσω από αυτά και τη σημασία τους. Αυτός είναι και ο τίτλος του πρώτου, -μπορεί και τελευταίου όπως γράφει ο ίδιος αστειευόμενος-, βιβλίου του ένθερμου φαν του, Βύρωνα Κριτζά από το Ηράκλειο της Κρήτης. Μετράω 264 σελίδες για μια προσωπογραφία (εκδόσεις Πατάκη) με κείμενα του Γιάννη Αγγελάκα, του Φοίβου Δεληβοριά, του Μάκη Μηλάτου, του Γιάννη Πετρίδη, του Νίκου Πορτοκάλογλου... Τι κρατάω από το πρώτο ξεφύλλισμα; Φράσεις. Μελοποιημένες ή μη. Στα ελληνικά ή τα αγγλικά.

Για τον συγγραφέα, ο Dylan είναι «αυτός ο θολός τύπος με τα ατημέλητα μαλλιά που δεν τραγουδάει ωραία, δε φτιάχνει τίποτα φοβερές μελωδίες, λέει λόγια ως επί το πλείστον ακαταλαβίστικα, κι όμως θεωρείται τόσο σπουδαίος». Στα 14 του.
Βob Dylan, 1966, Playboy. «Η τέχνη, αν υπάρχει κάτι τέτοιο, δε βρίσκεται στα βιβλία και στις γκαλερί, αλλά στις τουαλέτες».
Υπάρχουν τραγούδια που ο ίδιος ισχυρίζεται ότι έγραψε σε 10 λεπτά.
«Κάθε φράση είναι η αρχή ενός τραγουδιού».
Don't think twice, it's allright.
O Bob Dylan και οι γυναίκες της ζωής του, το μποξ, οι συναντήσεις που δεν έγιναν ποτέ, οι καυτερές πιπεριές, τα χρυσά σκουλαρίκια, απραξία και μελαγχολία, θυμός, θρησκεία, προσωπικές ιστορίες, αναφορές στη Νανά Μούσχουρη και τον David Letterman, μεταστροφές, μικρά αριστουργήματα, διασκεδαστικά δροσερά, σε ένα βιβλίο με χρώματα και μυρωδιές. Χωρίς νότες. Σε εναλλακτικές βερσιόν. Από έναν προφήτη.
Ένα βιβλίο «πυκνό σε νοήματα, διεισδυτικό και αφοπλιστικά ειλικρινές», όπως ο πρωταγωνιστής της προσωπογραφίας. Things have changed. I feel a change comin' on. Changing of the guards. Aλλάζει κάτι; Most of the times.