Το κινητό έχει γίνει προέκταση του χεριού μας. Κατάσκοπος, ρουφιάνος, συνωμότης, συντροφιά, σκηνοθέτης, ντοκιμενταρίστας, dj, φωτογράφος, ξυπνητήρι, θερμιδομετρητής, διατροφολόγος, προσωπικός γυμναστής, διερμηνέας, οικονομολόγος, υπεύθυνος δημοσίων σχέσεων, ο ….κόσμος μας όλος. Και πώς μεταφράζεται αυτό; Στον απόλυτο ναρκισσισμό. Στην απόλυτη ανασφάλεια. Κοινωνικά συμπεριφερόμαστε σπασμωδικά, κανείς δεν μιλάει, κανείς δεν αντιδρά. Μήπως πρέπει να πούμε τι μας ενοχλεί; Τι δεν θα θέλαμε να κάνουμε και να μας κάνουν; Γιατί βάζεις tags χωρίς να με ρωτήσεις; Γιατί ανεβάζεις κοινές μας στιγμές χωρίς να το ξέρω;

Το κινητό θα έπρεπε να απαγορεύεται αυστηρά την ώρα του φαγητού. Είναι αντικοινωνικό, και εξαιρετικά αγενές, να τσεκάρουμε κάθε τόσο το τηλέφωνο μας, όταν έχουμε βγει έξω για φαγητό με φίλους ή όταν τρώμε στο σπίτι με την οικογένεια μας. Στο σινεμά, δεν σηκώνουμε ποτέ το κινητό, το έχουμε πάντα κλειστό ή στο αθόρυβο, δεν κοιτάμε την οθόνη ανά 10 δευτερόλεπτα μέσα στο σκοτάδι, δεν το σηκώνουμε για να ψιθυρίσουμε δήθεν και να πούμε την ιστορία της ζωής μας. Το ίδιο ισχύει και στο θέατρο. Στο αεροπλάνο. Κινητό; Ούτε για αστείο. Το κλείνουμε πριν από την απογείωση, το ανοίγουμε ξανά όταν έχουμε βγει από το αεροσκάφος.

Αποτοξίνωση τώρα. Δεν χρειάζεται να ελέγχουμε κάθε 5 λεπτά, τα emails μας, τα γραπτά μηνύματα, το Viber, το Messenger, το Instagram, να ψάχνουμε το κινητό του φίλου μας, του παιδιού μας, και ξανά από την αρχή. Πότε θα αρχίσουμε να νοσταλγούμε την εποχή προ κινητών; Μπορούμε να δοκιμάσουμε να ζήσουμε μια μέρα, μια εβδομάδα, έναν μήνα, χωρίς wifi, χωρίς Bluetooth, δεδομένα, προσωπικό hotspot, γνωστοποιήσεις, συνθηματικό, υπομνήσεις, Face Time; Mην ενοχλείτε. Αναζητήστε το στις Ρυθμίσεις. Έτσι για αλλαγή.