Βλέπω Survivor και είμαι καλά. Δεν ντρέπομαι γι'αυτό και δεν το κρύβω. Δεν θυμάμαι να το είχα παρακολουθήσει παλιά. Άλλες εποχές, άλλος προορισμός, διαφορετικό timing. Στην αρχή το βρήκα παιδαριώδες. Απλοϊκό, φλατ, μονοδιάστατο. Κι ύστερα κόλλησα. Εθίστηκα. Στη φωτογραφία και στο φως. Στα αγωνίσματα. Στις ανάσες. Στις πτώσεις. Στους χαρακτήρες με τα χίλια πρόσωπα. Τι έχω καταλάβει; Είμαστε όλοι μαχητές. Είμαστε όλοι Survivors. Χωρισμένοι σε ομάδες. Διάσημοι που ήταν άσημοι και άσημοι που θέλουν να γίνουν διάσημοι. Διαδίδουμε αποχωρήσεις προτού καν γίνουν, αποθεώνουμε αγόρια ή κορίτσια σα να γνωριζόμαστε χρονια. Εκείνοι αδυνατίζουν, εμάς μας έχει ανοίξει η όρεξη. Η Καραϊβική μοιάζει με όαση τελικά, με το μεταναστευτικό, την κρίση, την εφορία, την τρέλα που επικρατεί, την κατήφεια, την μονοχρωμία στην καθημερινότητα μας. Ρύζι, πατάτα, καρύδα, τελεία.... Στρωματσάδα.. Διπλοί κατασκόποι.. Διαμάχες. Μπιφτέκια με ξύσμα καρύδας. Όλοι για έναν και ένας για όλους. Η ζωή μας σε συνέχειες. Τα παιδιά αργούν να πέσουν για ύπνο, γονείς και δάσκαλοι φωνάζουν. Η Σκιάθος εχει εξελιχτεί στον απόλυτο προορισμό για το καλοκαίρι του 2017, το personal training φοριέται πολυ, όπως και η συγκίνηση. Το ψέμα. Η δύναμη. Η μάχη. Ο ιδρώτας. Η υπερβολή. Η ειρωνεία. Ο ευτελισμός της ανθρώπινης ζωής. Έστω και για μια μερίδα κοτομπουκιές. Ή ένα παστέλι.