Το τελευταίο αγαπημένο μου είναι αυτό με την ροζ γλώσσα έξω. Και ο μονόκερος. Παλιότερα ήταν αυτό με τα μαύρα γυαλιά ηλίου κι ακόμη πιο παλιά, αυτό με το κλειστό μάτι. Οι καρδιές. Κόκκινες ή μοβ. Σκέτες. Μόνες τους. Γράφω, γράφω, γράφω και στο τέλος, κολλάω κι ένα αυτοκόλλητο. Ιμοτζάρω… Αναρωτιέμαι ποιο είναι το αληθινό μήνυμα που στέλνουμε με τόσα αυτοκόλλητα, αυτά τα μικροσκοπικά, μάλλον κακόγουστα εικονίδια, σε τόσα μηνύματα, sms, στο messenger, στο What's App, στο Viber, αν παλιμπαιδίζουμε, ή αν πρέπει να στολίζουμε τις λέξεις μας για να υπονοούμε συναισθήματα αφού δυσκολευόμαστε τόσο να τα εκφράσουμε. Κάποτε είχαμε τα θαυμαστικά. Τώρα έχουμε τα GIFs. Τα emojis. Όλα μαζί. Επικοινωνούμε, ερμηνεύοντας ρόλους. Τα emojis αποπνέουν χαρά. Θετική ενέργεια. Αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να φορτώνουμε κάθε συνομιλία με burgers, cookies, το σήμα της ειρήνης, φιλάκια. Σε σοβαρά μηνύματα, δεν παίζουν. Αποδυναμώνουν αυτό που θέλουμε να πούμε. Tο δημοφιλέστερο emoji παγκοσμίως; Aυτό με το διάπλατο χαμόγελο και τα δάκρυα χαράς. Το λες και κακόγουστο. Face with tears of joy. Aκολουθεί η φατσούλα με τις κόκκινες καρδιές για μάτια. Ew!