Δεν παρκάρω όπου να’ναι. Σε διαβάσεις, πάνω στο πεζοδρόμιο, μπροστά στο γκαράζ σου, σε θέσεις αναπήρων, μπροστά στη στάση του λεωφορείου, δεν σε κλείνω επειδή δεν έβρισκα πουθενά καλύτερα να αφήσω το αυτοκίνητο μου…
Όταν είμαστε έξω, για φαγητό, για καφέ, με φίλους, με τα παιδιά, δεν καρφωνόμαστε στην οθόνη του κινητού μας, ούτε τσεκάρουμε κάθε πέντε λεπτά emails, μηνύματα, likes στο Instagram. Το κινητό δεν έχει καμία θέση πάνω στο τραπέζι, μαζί με τα μαχαιροπίρουνα και τις σαλάτες. Στο δείπνο επιβάλλεται να είναι στο αθόρυβο. Αλλά και στο ασανσέρ, σε πολυκαταστήματα, σε εταιρίες, δεν υπάρχει λόγος να παίζουμε με την ακτινοβολία σε κλειστούς χώρους, ούτε να υποχρεώνουμε αγνώστους να ακούνε τη συνομιλία μας για συνταγή για παστίτσιο.
Δεν καπνίζω, ούτε ξεφυσάω μπροστά στη μούρη του άλλου. Ηλεκτρονικό τσιγάρο; Μέσα στο αυτοκίνητο; Με ανοιχτά ή κλειστά παράθυρα; Γιατί; Σου έχω κάνει κάτι;
Όταν πάμε στη θάλασσα, δεν βάζουμε μουσική δυνατά, δεν παίζουμε ρακέτες πάνω στον κόσμο που θέλει να χαλαρώσει, δεν βρέχουμε όποιον είναι έξω στην ακτή, ουπς, sorry, δεν έβλεπα. Ή ούτε καν συγνώμη.
Στο σινεμά, δεν μιλάμε δυνατά στον διπλανό μας, δεν ροχαλίζουμε, δεν τρώμε τσιπς ή ποπκορν με μανία, δεν μασάμε την τσίχλα σα να μην υπάρχει αύριο, δεν μιλάμε (δήθεν) χαμηλόφωνα στο κινητό. Δεν γελάμε σε άσχετες φάσεις, αν δεν καταλαβαίνουμε τι παίζει. Δεν είναι όλες οι ταινίες κωμωδίες.
Στη σειρά, στα φανάρια, στις δημόσιες υπηρεσίες, στα μαγαζιά, οπουδήποτε χρειάζεται να στηθούμε για να περιμένουμε υπομονετικά, δεν κοιτάζουμε πως θα κλέψουμε τη θέση του προηγούμενου. Χαμογελάμε, παρατηρούμε, αν χρειαστεί παραχωρούμε τη θέση μας σε κάποιον που φαίνεται να το έχει ανάγκη. Στα αλήθεια.
Όταν έχουμε ραντεβού, προσπαθούμε να είμαστε συνεπείς. Ένα μήνυμα στο κινητό του τύπου «θα αργήσω 20 λεπτά», δύσκολα δικαιολογείται. Δεν θα μπορούσατε να έχετε ξεκινήσει λίγη ώρα νωρίτερα για παν ενδεχόμενο;
Όταν είμαστε καλεσμένοι κάπου και υπάρχει RSVP απαντάμε με συνέπεια. Ούτε τελευταία στιγμή, ούτε καθόλου. Θα θέλαμε να μας το κάνουνε; Και φυσικά δεν πηγαίνουμε με άδεια χέρια. Ένα μπουκάλι κρασί, ένα μπουκέτο λουλούδια, κάτι που σκεφτήκαμε ότι ταιριάζει στην περίσταση... Ένα γλυκό. Ιδανικά σοκολατένιο.
Αν αργήσεις στο μάθημα στο γυμναστήριο, δεν είναι κανείς υποχρεωμένος να σου κρατάει τη θέση. Πήγαινε διακριτικά με την πετσέτα του όπου βρεις κενό, και συνέχισε το ζέσταμα.
Όταν θέλουμε να στρίψουμε αριστερά ή δεξιά με το αυτοκίνητο, βγάζουμε φλας. Έγκαιρα. Όχι το μεσαίο δάχτυλο. Πριν ή μετά.
Και φυσικά ισχύουν όλα τα «αυτονόητα»: Tρώμε με το στόμα κλειστό, δεν μιλάμε με το στόμα γεμάτο, οι αγκώνες δεν ακουμπάνε στο τραπέζι όταν τρώμε, πλένουμε πάντα τα χέρια όταν πηγαίνουμε στην τουαλέτα, πριν από το φαγητό, αν πέσουμε πάνω σε κάποιον, ζητάμε συγνώμη, κρατάμε την πόρτα ανοιχτή για εκείνον που ακολουθεί, δεν αγγίζουμε την κοιλιά μιας γυναίκας, επειδή είναι έγκυος ή νομίζουμε ότι είναι...