Ιανουάριος είναι...

Ο μήνας που δεν θέλεις να ξεστολίσεις το δέντρο, αρνείσαι να πεις γεια στα λευκά γένια και το παραμύθι, θέλεις να το ζήσεις ξανά και ξανά. Ειδικά τώρα που πέρασε όλο αυτό...

Κρατάς τα λαμπάκια. Χωρίς να τρεμοσβήνουν αυτή τη φορά. Πλαισιώνουν τον καθρέφτη, χορεύουν νωχελικά, σε υποδέχονται μόλις νυχτώσεις.

Ιανουάριος είναι ο μήνας που τρως σα να μην υπάρχει αύριο.

Ξαναγράφεσαι στο γυμναστήριο, συναντάς τους ίδιους ανθρώπους, ενοχικά, σιωπηλά, συνένοχοι στο ίδιο παρκέ.

Δίνεις υποσχέσεις. Αυτολογοκρίνεσαι. Αλλάζεις τη σειρά.

Πετάς, χαρίζεις, διώχνεις βάρη, σημειώνεις με μανία, οργανώνεις, κοιμάσαι, τρως, πίνεις, τρως, κοιμάσαι, ξυπνάς.

Ξύπνησες; Πέρασες καλά; Σου έτυχε το φλουρί φέτος; Oύτε φέτος; Έφαγες περισσότερα μελομακάρονα ή κουραμπιέδες; Είπες σε αγαπώ; Έκανες ευχή (από μέσα σου) στην αλλαγή του χρόνου; Είδες πυροτεχνήματα; Στον ουρανό; Και μέσα σου; 2018. Το μπερδεύουμε ακόμη, θα μας πάρει λίγες ημέρες (ή μήνες) να το συνηθίσουμε κι αυτό. Νωρίς είναι ακόμη. Ιανουάριος... Ρομπότ ξανά. Με καρδιά και μάτια ανοιχτά.