Υπάρχουν γυναίκες που αρνούνται να βγούνε από το σπίτι τους αν δεν έχουν περιποιημένα άκρα. Μπορεί τα μαλλιά τους να είναι αχτένιστα αλλά τα νύχια τους πρέπει να είναι αψεγάδιαστα 24.7. ‘Εχουν μόνιμο κλεισμένο ραντεβού, τουλάχιστον μία φορά την εβδομάδα, σε ένα nail salon. Για κάποιο λόγο, δεν ανήκω στην κατηγορία των …mani και pedi addicts. Και δεν είναι ότι δεν μου αρέσει να βλέπω τα νύχια μου βαμμένα κόκκινα ή nude, αλλά δεν απολαμβάνω -ή μάλλον δεν απολάμβανα- την διαδικασία. Δεν μου αρέσουν καθόλου κάτι μαζικά στέκια για κυρίες που δύσκολα αποχωρίζονται το «γαλλικό», απεχθάνομαι τον ήχο του νυχοκόπτη, του τροχού, μπορεί να προτιμώ και την επίσκεψη στον οδοντίατρο, θεωρώ την όλη διαδικασία υπόθεση αυστηρά προσωπική. Είναι σοβαρό …γιατρέ μου; Μια μέρα βρέθηκα τυχαία στην Πεύκη (Λεωφόρος Ειρήνης 27), για να ανακαλύψω ένα «μίνι» nail salon, οικείο από την πρώτη μου φορά, με φιλικές κοπέλες, καλλιτέχνες στο είδος τους, για να μου διδάξουν στην πράξη, τι σημαίνει ημιμόνιμο, χρώμα διαρκείας, pedicure express… Την επόμενη φορά πήγα με τις κόρες μου, στην εφηβεία πλέον, με διαφορετικές ανάγκες και απαιτήσεις. Εγώ για πρώτη φορά δεν ένιωσα το βερνίκι να με βαραίνει, ούτε είδα το χρώμα στα νύχια μου να ξεφλουδίζει δυο μέρες μετά το μανικιούρ και το πεντικιούρ μου. Η μεγάλη μου κόρη έφτιαξε νύχια-υπερπαραγωγή που κάνουν τα δάχτυλα της να μοιάζουν ακόμη πιο μακριά, και η μικρή, προτίμησε ένα μαύρο βερνίκι, ασορτί με τα ρούχα της. Ήθελε μάλιστα γυαλιστερό αλλά ματ. Το βρήκαμε. Είναι η στιγμή που λες Oops! και κλείνεις ραντεβού σε 15 μέρες πάλι, για να το ξαναπείς. Με θαυμαστικό.