Θυμάμαι πριν από χρόνια τις συνεντεύξεις Τύπου για τις παραστάσεις του μπαλέτου της Εθνικής Λυρικής Σκηνής. Κανείς δεν πατούσε, λίγοι ενδιαφερόντουσαν, ακόμη λιγότεροι πήγαιναν για να δουν τους χορευτές σε δράση. Τα χρόνια πέρασαν, το μπαλέτο της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, απέκτησε νέα στέγη και σκηνοθέτη, διευθυντή, χορογράφο, μέντορα, «μαέστρο» τον Κωνσταντίνο Ρήγο που τολμά να πηγαίνει κόντρα στο ρεύμα, ανεβάζει την ένταση, ξέρει τι συμβαίνει στον παγκόσμιο χάρτη για να το αποδομήσει, απογυμνώνει ό,τι θεωρεί περιττό. Βρέθηκα στην πρεμιέρα του τρίπτυχου, «Από τη Ρωσία με αγάπη», το Σάββατο το βράδυ, στο Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος και έφυγα διψώντας για περισσότερα έργα που προσφέρονται για να χαθείς στη μετάφραση. Τρεις χορογράφοι (Δάφνις Κόκκινος, Μάρκο Γκαίκε, Κωνσταντίνος Ρήγος), Στραβίνσκι στο σάουντρακ, πολλά καλοκουρδισμένα αγόρια και κορίτσια, από τους πρώτους χορευτές μέχρι το corps-de-ballet, άνθρωποι-πουλιά, Ιεροτελεστία της Άνοιξης, Το Τραγούδι του Αηδονιού, Οι Γάμοι, αφαιρετικό σκηνικό, πληθωρικό όταν το απαιτούσε η σκηνή, λευκό και μαύρο, μαύρο και λευκό, καρότσια σούπερμαρκετ, πλαστικά μπουκάλια, μαχαίρια κρεμασμένα σαν έργα τέχνης, κραυγές, γέλια, χειροκρότημα στα λάθος σημεία (από ένα πάντα αυθόρμητο και …ερασιτεχνικό κοινό σε θέματα χορού), δύο 20λεπτα διαλείμματα για κοσμικά reunions, κανείς δεν μίλησε ρώσικα στο διάλειμμα, τι περίεργο που μετά το τέλος της παράστασης ονειρευόμουνα ζεστά πιροσκί γεμιστά με κιμά και Μπάμπουσκες με γέμιση σοκολάτας. Ευτυχώς για το νερό είχε φροντίσει ο Κωνσταντίνος Ρήγος καλύπτοντας τη σκηνή με δεκάδες εμφιαλωμένα μπουκάλια, σε ένα installation φτιαγμένο με αγάπη (και μίσος). Φινάλε με Γάμους. Ένα ζευγάρι στο φως αναζητά την ευτυχία. Να πω ότι είχα δει τους «πρώτους» Γάμους του Κωνσταντίνου Ρήγου το 1993 για το Χοροθέατρο Οκτάνα; Είχα πετάξει άφθονο ρύζι, θυμάμαι.