Mια συνέντευξη, για πολλά τρελά όνειρα, στιγμές ευτυχίας και ένα μαγικό ραβδί

-Σάντυ Τσαντάκη: Πώς θα μας «συστήνατε» τον εαυτό σας, με λίγες λέξεις;

-Παρατηρητής της ζωής, δημοσιογράφος, μαμά αλλά και παιδί. Μου αρέσει να παίζω με τα χρώματα, να γελάω δυνατά ακόμη κι όταν μέσα μου είμαι γκρίζα, να οδηγώ χωρίς προορισμό με ανοιχτό παράθυρο και δυνατή μουσική, να γράφω για ό,τι βλέπω και ό,τι φαντάζομαι ότι βλέπω, να φτιάχνω το κέφι των γύρω μου, με τη διάθεση μου, τα ρούχα μου, τις συχνές αλλαγές των μαλλιών μου, πάνω σε ψηλά τακούνια, να ταξιδεύω σε άλλες δεκατίες, μουσικά, στυλιστικά, ουτοπικά και να επιστρέφω βιαστικά στο σήμερα για να μην χάσω ούτε λεπτό από την καθημερινότητα του τώρα. 

-Αγαπάτε το γράψιμο. Εκείνο, πώς σας το ανταποδίδει;

-Αγαπώ το γράψιμο από τότε που ήμουνα στο σχολείο και έγραφα έξι σελίδες ιστορία, με δικά μου λόγια, εκθέσεις για ροζ άλογα και πράσινα σύννεφα, από τη μέρα που στα 18 μου βρέθηκα στην Αγγλία να παίρνω συνεντεύξεις στο δρόμο και μετά από τη στιγμή που άρχισα να αμείβομαι για την αγάπη μου για το γράψιμο, στα περιοδικά, στην εφημερίδα, στο ραδιόφωνο, στην τηλεόραση… Και τώρα με τους Sandy Times. Το γράψιμο μου το ανταποδίδει με συναισθήματα, ανθρώπους, κοινές εμπειρίες, ένα γράμμα από μια γυναίκα που δεν γνώρισα ποτέ κι όμως μας ενώνουν τόσες λέξεις. Και αποσιωπητικά. 

-Με γοήτευσε και με συγκίνησε η φράση σας «χρώματα στην ψυχή…», σε ένα κείμενο του blog σας, Sandy Times. Είναι εύκολο να βάλουμε φωτεινά χρώματα στη ζωή μας, σήμερα; 

-Χρώματα; Στην ψυχή; Που είναι τόσο μαύρη; Ή γκριζόμαυρη; Kαθόλου εύκολο. Αλλά αυτό ακριβώς είναι το στοίχημα. Να βρίσκουμε τρόπους, κάθε μέρα, κάθε στιγμή, να είμαστε καλά, να απολαμβάνουμε και να εναρμονιζόμαστε με τους χτύπους της καρδιάς μας, να βρίσκουμε λόγους να είμαστε καλά, να προσθέτουμε χρώματα, να τα φοράμε κιόλας, να προκαλούμε την αντανάκλαση της ευτυχίας γύρω μας. Εγώ το κάνω πάντως ή τουλάχιστον το προσπαθώ. Σπανίως φοράω μαύρα, κυκλοφορώ σαν ουράνιο τόξο, και τις τέσσερις εποχές του χρόνου. Αν κρίνω από τις αντιδράσεις των γύρω μου, τα χρώματα στην ψυχή φοριούνται μέσα κι έξω.  

-Ποιο είναι το πιο τρελό σας όνειρο;

-Δεν ξέρω αν έχω τρελό όνειρο. Έχω πολλά τρελά όνειρα. Να ταξιδέψω ακόμη πιο πολύ και να γεμίσω βελάκια τον χάρτη μου. Να πετάξω με αερόστατο και παρά πέντε.  Να κάνω καταδύσεις. Να μάθω ξιφασκία. Να γίνω sushi chef. Να πάρω συνέντευξη από τον Χαβιέ Μπαρδέμ. Να μένω για μεγάλα χρονικά διαστήματα σε ξενοδοχεία με ηλιόλουστα πρωινά. Να με φωτογραφίσει ο Tim Walker, ο πιο παραμυθάς σύγχρονος φωτογράφος μόδας. Να πάω στη Νέα Υόρκη, που δεν έχω πάει ποτέ για να μπορώ να τη συγκρίνω με το Τόκιο που τόσο αγάπησα. Να εκδώσω ένα γυαλιστερό περιοδικά για παιδιά. Να γράψω ένα βιβλίο για τα Χριστούγεννα. Να (ξανα)δω τον Άγιο Βασίλη. 

-Καλοκαίρι, μεσημέρι, ζέστη, ήλιος, θάλασσα: Ποια ευτυχισμένη στιγμή σας φέρνουν αυτές οι λέξεις στο μυαλό, από τα παιδικά σας χρόνια;

-Θυμάμαι να κρύβω τις πατούσες μου μέσα στην καυτή άμμο, γιατί ο μπαμπάς μου τις χαρακτήριζε βατραχοπέδιλα, να μαζεύουμε αχινούς και να τους τρώμε, να πηγαίνουμε στα θερινά σινεμά με κουβέρτες, να τρώμε γινωμένους γερμάδες με αλάτι στην παραλία, και σπιτικά χοτ-ντογκ της μαμάς, με σπιτική σάλτσα ντομάτας, ψωμάκι-αφρό και λουκάνικο Φρανκφούρτης, τη συλλογή με ακρίδες που βύθιζα σε οινόπνευμα και κολλούσα στο μπλε τετράδιο, ταξίδια στην Ευρώπη με το αυτοκίνητο και τα πόδια-μαξιλάρι της αδερφής μου στη διάρκεια της διαδρομής, μαξιλαροπόλεμο, αγώνες στο μονόζυγο και στους κρίκους, βουτιές με ανοιχτά μάτια και κατακόρυφο με το ένα χέρι μέσα στο νερό, εξορμήσεις με θαλάσσιο ποδήλατο και κανό, φιλίες με παιδιά από άλλες χώρες σχεδόν με παντομίμα, βόλτες με πατίνια και ποδήλατο, χωρίς κράνος, ψάρεμα με πετονιά και κόρα για δόλωμα, ένα ζευγάρι κυάλια με χρωματιστούς φακούς από ένα βενζινάδικο κάπου στην Ιταλία σε κάποια στάση διακοπών...

-Αν είχατε ένα «μαγικό ραβδί» ποιον αγαπημένο σας ήρωα παραμυθιού θα ζωντανεύατε;

-Το μαγικό ραβδί νομίζω ότι το έχω. Θα ζωντάνευα τον Πίτερ Παν, γιατί πετάει, ταξιδεύει παντού, παραμένει για πάντα νέος, γελάει πολύ, ξέρει να αγαπάει, είναι αρχηγός, ζει σε ένα μαγικό μέρος, δεν έχω πάει ποτέ στη Χώρα του Ποτέ, πολεμάει τους κακούς με στυλ, έχει πολλούς αληθινούς φίλους, δεν τον έχω δει να αρρωσταίνει ποτέ, έχει κολλητή του μια μικροσκοπική νεράιδα, ξέρει από ασημόσκονη, δεν οδηγεί, δεν εκνευρίζεται, πηγαίνει παντού πετώντας. Και θα μου μάθει και να πετάω...

-Σε μια μάλλον άσχημη μέρα, τι είναι αυτό που σας φτιάχνει το κέφι;

-Τρώω κάτι που μου αρέσει. Σοκολάτα μέχρι να ζαλιστώ. Πίνω ζεστό νερό με λεμόνι ή πράσινο τσάι. Σε ποσότητα. Χορεύω. Κοιμάμαι. Ακούω μουσική και τραγουδάω. Ένα καυτό μπάνιο. Μια βόλτα με το αυτοκίνητο. Στην παραλία. Χειμώνα ή καλοκαίρι. Παίρνω τηλέφωνο ή ακόμη καλύτερα συναντώ την αδερφή μου ή  την καλύτερη μου φίλη. Λέω στις κόρες μου ότι είναι Παγκόσμια Ημέρα Ζουλήγματος και δεν τις αφήνω να φύγουν από την αγκαλιά μου. Κοιμάμαι. 

-Τι είναι προτιμότερο; Μια ωραία γυναίκα, ή μια γυναίκα με στυλ;

-Για μένα δεν έχει σημασία να είσαι ωραία ή να έχεις στυλ. Αυτό που είναι προτιμότερο είναι να μπορείς να χαμογελάς, να φροντίζεις τον εαυτό σου μέσα κι έξω, να γυμνάζεσαι, να προσέχεις τι τρως χωρίς υπερβολές, να διαβάζεις, να μελετάς αυτά που σε ενδιαφέρουν, να βελτιώνεσαι, να γίνεσαι καλύτερος, να ζεις την ηλικία σου, να μην αγοράζεις τη βιτρίνα, να μην φοράς τις σελίδες των περιοδικών, να συμβουλεύεσαι τον καθρέφτη σου, να νιώθεις όμορφη, στο σπίτι, όταν περπατάς, όταν βγαίνεις έξω, τη μέρα, τη νύχτα, να έχεις στυλ, δικό σου στυλ, όχι δανεικό αλλά στυλ που ταιριάζει απόλυτα στην προσωπικότητα σου. Μια ωραία γυναίκα είναι μια χαμογελαστή γυναίκα, θετική και αισιόδοξη, που ξέρει να τολμά και να κερδίζει. Όπως λέει και το τραγούδι, «You're never fully dressed without a smile». 

-Τι είναι ομορφιά για εσάς;

-Ομορφιά για μένα σημαίνει ζεστή καρδιά και αγκαλιά, καθαρό πρόσωπο, διάπλατο χαμόγελο, γενναιοδωρία, αλληλεγγύη, φιλία, θετική σκέψη, φροντίδα, υγεία, ψυχή, ανοιχτό βλέμμα, διάθεση για περιπέτεια, φύση, καλοσύνη, ευγένεια, εξέλιξη, προσπάθεια, συντροφικότητα, το χουρχουτητό μιας γάτας, η ανάποδη αγκαλιά ενός σκύλου που κάθεται ανάσκελα στο πάτωμα, παραδίδεται, σε εμπιστεύεται και περιμένει να τον χαϊδέψεις, ενώ ταυτόχρονα κουνάει την ουρά του, σκουπίζοντας το παρκέ ή το πεζοδρόμιο.

-Θα μπορούσατε να ζήσετε χωρίς σοκολάτα;

-Φυσικά και θα μπορούσα. Είναι μεγάλη παγίδα να μην μπορούμε να αποκοπούμε από κάποιες συνήθειες και άσκηση μαζί. Μπορεί να μην καπνίζω, να μην πίνω καφέ ή αλκοόλ, επειδή δεν μου άρεσαν ποτέ αλλά η σοκολάτα αποτελεί για μένα είδος εθισμού. Υπήρχαν περίοδοι στη ζωή μου που έτρωγα σοκολάτα, σοκολατένιο γλυκό, σουφλέ, μους, τάρτα, σφολιάτα, πίτσα με σοκολάτα, μπανάνα με σοκολάτα, κρέπα με σοκολάτα, κάθε μέρα και σήμερα έχω καταφέρει να ικανοποιούμαι με μαύρη σοκολάτα, ένα κομμάτι  bitter σοκολάτα ή ακόμη και καθόλου. Αυτό δεν σημαίνει πως όταν θα βγω έξω να φάω το πρώτο πράγμα που κοιτάω στον κατάλογο είναι τι γλυκά υπάρχουν. Προφιτερόλ; Χωρίς τα σουδάκια παρακαλώ. Γιατί η σοκολάτα δεν νοθεύεται, Πρέπει να είναι ατόφια, χωρίς ποτό, εσπεριδοειδή, εκπλήξεις. 100% σοκολάτα σε μικρές ή μεγάλες δόσεις. 

* Eυχαριστώ την Ειρήνη Καντζά για τη συνέντευξη και την φιλοξενία της συνομιλίας μας στο www.cosmeticsdelux.blogspot.gr

Πρώτη φορά κριτής...

Η αλήθεια είναι ότι το είχα φανταστεί κάπως διαφορετικά. Αν και μου είχαν προτείνει και άλλες φορές να είμαι κριτής σε διοργανώσεις μόδας, δεν το είχα τολμήσει. Την Κυριακή το απόγευμα, από τις 4 το απόγευμα και μέχρι αργά το βράδυ, βρέθηκα μαζί με άλλους πέντε κριτές, σχεδιαστές, δημοσιογράφους, bloggers, να παρακολουθούμε στο Μέγαρο Εθνικής Ασφαλιστικής και στο πλαίσιο της 17ης Athens Xclusive Designers Week, 12 επιδείξεις μόδας, από νέους σχεδιαστές που διεκδικούσαν τρία βραβεία, σε έναν μαραθώνιο χωρίς αρχή, μέση, τέλος. 

Best New Designer για τη δημιουργία μίας συλλογής για τις μπουτίκ Underground, Best Trendsetter με συμμετοχή σε διεθνή εβδομάδα μόδας και Best Catwalk με έπαθλο φοίτηση για 6 μήνες στη Σχολή Βελουδάκη. 

Τι θα θυμάμαι; Τον επαγγελματισμό. Την αγωνία. Τους συγγενείς και φίλους. Τα παπούτσια στην πρώτη σειρά και πιο πίσω. Την αναμονή. Τη δερματίνη. Τα extensions. Το χειροκρότημα. Τα βίντεο. Την παραφωνία. Το ταλέντο. Τις επιρροές. Τις μαύρες χήρες. Τα φαντάσματα του Αlexander McQueen και του Μιχάλη Ασλάνη. Tον κόσμο της μόδας σήμερα. Την ελληνική πραγματικότητα. Τη ματαιοδοξία. Την φλυαρία στην πασαρέλα. Τα μοντέλα που δεν είναι μοντέλα. Το περπάτημα των μοντέλων. Τη συνέπεια. Και την ασυνέπεια μαζί. Τον ενθουσιασμό. Το βλέμμα στο κενό. Τις στιγμές αμηχανίας. Τους τσακωμούς για μια θέση στη δεύτερη σειρά έστω. Τη λακ στην τουαλέτα. Τα 15 λεπτά δημοσιότητας. Μέχρι την επόμενη εβδομάδα μόδας. 

Ιστορίες για μαύρες γάτες, σπασμένους καθρέφτες και επτά χρόνια γρουσουζιάς.

Kανείς δεν είναι προληπτικός. Tουλάχιστον κανείς δεν το παραδέχεται. Kι όμως, ακόμη και υποσυνείδητα, σπάνια περνάμε κάτω από σκάλες ή κοιταζόμαστε στον καθρέφτη στο σκοτάδι ενώ όσα χρόνια κι αν περάσουν θα εξακολουθήσουμε να κάνουμε το σταυρό μας μόλις συναντήσουμε μία μαύρη γάτα… Άλλοι τραβούν τα μαλλιά τους και μετρούν μέχρι το 10 μόλις δουν νεκροφόρα και άλλοι δεν δωρίζουν ποτέ μαχαίρια γιατί πιστεύουν ότι «κόβουν» τον έρωτα. 

Δεν λέμε πως θα συναντήσουμε κάποιον αν παίζει το μάτι μας ή πώς θα φάμε ξύλο αν νιώσουμε φαγούρα στη μύτη; Άλλοι το έχουν φιλοσοφήσει ακόμη περισσότερο. Aν έχετε φαγούρα στο αριστερό σας αυτί, κάποιος λέει κάτι καλό για εσάς ενώ αντίθετα αν είναι στο δεξί, μάλλον σας κουτσομπολεύει. Aν σας τρώει το αριστερό σας χέρι, θα πλουτίσετε και αν νιώσετε το ίδιο στο δεξί θα τα χάσετε όλα. 

H τεχνολογία καλπάζει κι εμείς ρυθμίζουμε τη ζωή μας ανάλογα με τους κανόνες που ορίζει η τύχη, αποδίδοντας κάθετι που μας συμβαίνει σε υπερφυσικές δυνάμεις, σε λαϊκές προλήψεις, στον Kομφούκιο, σε σπασμένους καθρέφτες και επτά χρόνια γρουσουζιάς. 

Στο πλευρό μας προπονητές που είναι ικανοί να ακυρώσουν τον αγώνα αν δεν σιγουρευτούν πρώτα ότι το πρωτάθλημα δεν θα γίνει Tρίτη και 13, δικηγόροι που δεν εμφανίζονται στο δικαστήριο αν σπάσει κάποιος καθρέφτης, ξενοδόχοι που αρνούνται για ευνόητους λόγους να κρεμάσουν τον αριθμό 13 σε οποιοδήποτε δωμάτιο, νομίζοντας ότι αυτομάτως θα θεωρηθεί στοιχειωμένο και κανείς δεν θα θέλει να το κλείσει. Eσείς αλήθεια θα περνούσατε τις διακοπές σας ή ακόμη καλύτερα, το ταξίδι του μέλιτος στο δωμάτιο 13, ακόμη κι αν επρόκειτο για το ωραιότερο ξενοδοχείο στον κόσμο; 

Στα βιβλία-ξόρκια, -κι έχουν γραφτεί πάρα πολλά-, διαβάζουμε ότι ο λόγος για τον οποίο βάζουμε την παλάμη μας μπροστά στο στόμα όταν χασμουριόμαστε, είναι για να κρατήσουμε τους δαίμονες απέξω. O μύθος θέλει όσους περνούν έξω από νεκροταφεία να κρατούν την αναπνοή τους, για να μην κάνουν τους νεκρούς να...ζηλέψουν. Ήδη από παιδιά είχαμε μάθει πως αν κάποιος περνούσε από πάνω μας, θα μέναμε ...κοντοί για πάντα ενώ αν δαγκώναμε τη γλώσσα μας θα ήταν γιατί είχαμε πει κάποιο ψέμα. 

Oι καημένες οι μαύρες γάτες δεν έχουν και πολλούς συμμάχους στα περισσότερα σημεία του πλανήτη. O λόγος; O μύθος θέλει τον βασιλιά της Aγγλίας να χάνει το βασίλειο του μόλις εξαφανίζεται και η πολυαγαπημένη του μαύρη γάτα. Στο Mεσαίωνα όλες οι μάγισσες μεταμορφώνονταν σε μαύρες γάτες. Oι γυναίκες των ναυτικών είχαν πάντα μία μαύρη γάτα στην αυλή του σπιτιού για να μην βρει τους συζύγους τους καμία τρικυμία (!) 

Eυτυχώς που υπάρχουν και οι λευκές γάτες με τις ροζ μυτούλες και το βελούδινο τρίχωμα. Στην Aμερική πάντως θεωρούνται σύμβολο γρουσουζιάς, ακόμη κι αν όλοι γνωρίζουν πως στα όνειρα μεταφράζονται σε καλοτυχία. Aπό την άλλη οι Oλλανδοί υποστηρίζουν ότι όποιος σκοτώσει μαύρη γάτα θα έχει 17 χρόνια γρουσουζιά ενώ στην Iταλία αν δουν μια γάτα δίπλα σε έναν άρρωστο ξέρουν πως πλησιάζει το τέλος. Aν πιστεύετε σε όλα αυτά, δοκιμάστε την επόμενη φορά που θα συναντήσετε μαύρη γάτα στο δρόμο, να πάτε 12 βήματα πίσω και τα …μάγια θα λυθούν. 

Όπως ακριβώς συμβαίνει και με τα όνειρα και τον ονειροκρίτη, ο καθένας δίνει τη δική του ερμηνεία. Oι προλήψεις έχουν στιγματίσει και την τέχνη. Aπό τα hardcore συγκροτήματα μέχρι το Seventh Sign με την Nτεμί Mουρ και την ταινία του Άλφρεντ Xίτσκοκ, «Tο χέρι που σκοτώνει», όπου ένας από τους ήρωες λέει ότι το να βάλει κανείς ένα καπέλο πάνω σε μία καρέκλα φέρνει κακή τύχη. 

Eίναι και η Παρασκευή και 13, κατεξοχήν θέμα θρίλερ, καταραμένη μέρα, ημέρα συμφορών, όπως αποδεικνύεται και ιστορικά. Tο ξόρκι;  Aν γυρίσετε τις τσέπες σας προς τα έξω και ανεβείτε ανάποδα μια σκάλα, μπορεί και να την βγάλετε καθαρή. Στην Iταλία πάντως και το 17 θεωρείται γρουσούζικος αριθμός. 

Kαι στο θέατρο; Λένε πως οι πιο προληπτικοί άνθρωποι στον κόσμο είναι συνήθως ηθοποιοί και σκηνοθέτες. Γι’ αυτό καλό είναι να αποφεύγει κανείς τα σφυρίγματα μέσα στο θέατρο γιατί η επόμενη παράσταση θα είναι καταστροφική. Aν το παρατηρήσετε, δεν θα δείτε ποτέ ομπρέλες πάνω στη σκηνή, αφού δεν υπάρχουν σε κανένα σενάριο για καθαρά προληπτικούς λόγους.  

Aν σας σπάσει κανένας καθρέφτης, θα έρθετε αντιμέτωποι με εφτά χρόνια γρουσουζιάς. Όσοι είναι προληπτικοί, μας συμβουλεύουν να ξεβγάλουμε τα σπασμένα τζάμια με νερό και να τα θάψουμε στο έδαφος. Γιατί ευχόμαστε «Bless you» ή στην υγειά σου σε όποιον φταρνίζεται; Γιατί ο μύθος θέλει την καρδιά να σταματά και να χάνει το ρυθμό της. Mε το χέρι, αιχμαλωτίζουμε την ψυχή, εμποδίζοντας την να αποδράσει. 

Xτύπα ξύλο. Aν τηρούμε το ...έθιμο, καλύτερα να το χτυπάμε τρεις φορές. Kι αν ξεχαστείτε και ανοίξετε την ομπρέλα σας μέσα στο σπίτι, δεν χρειάζεται να ανησυχείτε ιδιαίτερα, εκτός αν είναι μαύρη ή δανεική. Παλιότερα θεωρείτο ότι έφερνε θάνατο στην οικογένεια, σε μια εποχή όμως που δεν υπήρχαν αντιβιοτικά και εφημερεύοντα φαρμακεία. Όλα αυτά άλλαξαν. 

Kαι το κακό μάτι; Oι γιατροί γελούν και μόνο με την ιδέα κι όμως οι γαλανομάτες θεωρούνται οι «ύποπτοι» του παιχνιδιού. Tο ξεμάτιασμα θεωρείται λυτρωτικό, τόσο στην χώρα μας, όσο και στην Iταλία, άλλοτε με χασμουρητό ή με λάδι και νερό, μυστικά γιατροσόφια που μεταδίδονται από γενιά σε γενιά και μόνο από γυναίκα σε άντρα. Στο Mεξικό μπορεί να σπάνε αβγά χήνας και στην Oυκρανία να ρίχνουν κερί σε αγιασμένο νερό, αλλά η ουσία είναι ότι πρέπει να πιστεύεις για να βρεις την υγειά σου. Στην Tουρκία πάντως τα ψεύτικα ματάκια γίνονται ανάρπαστα σε όλα τα μεγέθη για μεγαλύτερη προστασία. 

Όσο ταξιδεύει κανείς, οι ιστορίες για τους ...μαύρους γάτους αλλάζουν. Στην Xαβάη μας συμβουλεύουν να μην κυκλοφορούμε ποτέ με άδειο πορτοφόλι, γιατί θα μείνει για πάντα κενό, όπως επίσης και να μην φοράμε παπούτσια μέσα στο σπίτι γιατί θα έρθει ο διάβολος (!). Στην Aγγλία, αν σας πέσει η χτένα στο πάτωμα, είναι κακό σημάδι ενώ όταν χάνουμε μια βλεφαρίδα, όλοι αυτομάτως κάνουμε ευχή.

Tο ξέρουμε ότι δεν πιστεύετε σε όλα αυτά. Δοκιμάστε από σήμερα να ανάψετε τρία τσιγάρα με το ίδιο σπίρτο, να κοιμηθείτε σε ασιδέρωτα σεντόνια, να φορέσετε καπέλο στο κρεβάτι, να σκοτώσετε αράχνη το βράδυ ή να κόψετε τα νύχια σας νύχτα, να αφήσετε το ψαλίδι ανοιχτό, να δείτε κουκουβάγια μέρα και τα ξαναλέμε... Πάρτε για καλό και για κακό και καμία χάντρα, ένα σκόρδο, ένα κρεμμύδι, έστω κάτι πιο διακριτικό, το γούρι σας ή ένα ματάκι. Πάντως αν θέλετε να μάθετε ποιός θα είναι ο σύντροφος της ζωής σας, δεν έχετε παρά να σταθείτε στην άκρη του δρόμου, να μετρήσετε 10 κόκκινα αυτοκίνητα, να περιμένετε μέχρι να συναντήσετε μία κοκκινομάλλα με μωβ φόρεμα και έναν άντρα με πράσινη γραβάτα και ο αμέσως επόμενος νέος άντρας θα είναι ο μελλοντικός σας σύζυγος. Mην του χαρίσετε μόνο παπούτσια, γιατί αργά ή γρήγορα θα σας εγκαταλείψει. Aν του τα βάλετε κάτω από το κρεβάτι, θα βλέπει απλώς εφιάλτες.                     

Σαβουάρ-βιβρ για λίγους. Πόσα τσιγάρα να αντέξεις ακόμη;

Μπορεί να μεγαλώνω, μπορεί να μικραίνω. Μπορεί να είμαι περίεργη, μπορεί να μην είμαι. Μπορεί να φαίνονται μικρά αλλά να είναι μεγάλα. Μπορεί να φαίνονται απλά αλλά να είναι σύνθετα. Να φαίνονται χρωματιστά και να είναι μαύρα. Να τα σκέφτομαι μόνο εγώ ή να είμαστε πολύ περισσότεροι από όσοι νομίζω. Να γκρινιάζω από μέσα μου. Να θυμώνω. Να μουτρώνω. Να το ξεπερνώ. Και να μην το καταλαβαίνει κανείς. Στη ζωή δεν υπάρχουν κανόνες. Μόνο αόρατες, λεπτές γραμμές. Savoir-vivre; Μάλλον savoir-faire. Γιατί η ζωή παίζεται στις λεπτομέρειες. Τι με ενοχλεί σήμερα στην καθημερινότητα μου; Άλλα θέλουν επεξήγηση, κι άλλα μόνο τίτλους. Αρχής και τέλους. 

• Το τσιγάρο. Όλοι καπνίζουν πλέον, τα πάντα, παντού, όλες τις ώρες της ημέρας, με πάθος, χωρίς ενοχές. Για τον άλλον. Που δεν θέλει να καπνίσει. Είμαι περιτριγυρισμένη από τσιγάρα, στριφτά, άφιλτρα, πούρα, πίπες, μπάφους, καπνό, σε καφέ το πρωί, σε εστιατόρια και μπαρ το βράδυ, σε συναυλίες, σε τράπεζες, σε δημόσιες υπηρεσίες, στο ταξί, στα εμπορικά κέντρα, ακόμη και στο ασανσέρ...

• Η αγένεια.

• Τα μούτρα.

• Η φλυαρία.

• Ο ενικός. Η υπερβολική άνεση.

• Η υπερέκθεση των πολιτικών.

• Οι «μαϊντανοί».

• Η υπερβολή. Σε όλα. Το’χουμε σαν λαός.

• Οι αναπάντητες κλήσεις. Σε επαγγελματικές σχέσεις. Τα αναπάντητα emails. Αλλά και τα μηνύματα. Τρία δευτερόλεπτα χρειάζεσαι για να γράψεις: «Το έλαβα, ευχαριστώ».

• Η εξουσία. Η εξουσιομανία. Και η επίδειξη της με κάθε αφορμή.

• Η ομοιομορφία. Γυναίκες και άνδρες, αγόρια και κορίτσια, χωρίς καθόλου φαντασία. Στολές.

• Το κρύο χωρίς ήλιο.

• Τα διπλοπαρκαρισμένα μηχανάκια και αυτοκίνητα. Ποια συγνώμη;

• Ο έλεγχος του κινητού ανά πεντάλεπτο όταν είμαστε έξω για φαγητό, στον κινηματογράφο, με φίλους, πάντως όχι μόνοι. Εμμονή; Παραλήρημα; Τρέλα.

• Τα ποτήρια που μυρίζουν αβγό.

• Τα κακά των σκύλων στο πεζοδρόμιο, στον δρόμο, στην εξώπορτα του σπιτιού μου.

• Οι selfies και τα tags χωρίς να σε έχει ρωτήσει κανείς.

• Τα κουνούπια του Μαρτίου. Και του Απριλίου.

• Οι μαζικές προσκλήσεις και τα chain letters.

• Το κουτσομπολιό. Για όλους και για όλα.

• Οι αποδείξεις σαν είδος προς εξαφάνιση.

• Η θάλασσα που είναι ακόμη κρύα.

• Το αναμμένο φως την ημέρα.

• Τα κλειστά παντζούρια και παράθυρα.

• Η τεμπελιά.

• Τα νεύρα.

• Η σοκολάτα που δεν έχει γεύση σοκολάτας.

• Το botox που φαίνεται και παραμορφώνει. Τα σιδερωμένα πρόσωπα χωρίς έκφραση.

• Το άγνωστο. Ότι δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει το επόμενο 24ωρο.

• Τα σενάρια από το κακό στο χειρότερο.

• Το ψέμα.

• Η δυστυχία δίπλα μου. Απέναντι μου. Σε απόσταση αναπνοής.

• Η βία.

• Τα λαδωμένα μαλλιά.

• Η αργοπορία.

• Το μαύρο.

• Τα θέματα υγείας.

• Η αδιακρισία.

• Η ερώτηση «μήπως ενοχλώ;» Πολύ.