Αδερφή είναι...

Αδερφή είναι...

Το άλλο μου μισό.

Ο πιο αγαπημένος άνθρωπος μου στον κόσμο, 24/7, οποιαδήποτε στιγμή της ημέρας.

Εκείνη που δεν αντέχω αν δεν μιλήσουμε τουλάχιστον 2 φορές την ημέρα στο τηλέφωνο, πρωί και βράδυ.

Το κορίτσι που τσιμπούσες, σε τσιμπούσε, δάγκωνες, δεν θυμάσαι αν σε δάγκωνε, σου τραβούσε τα μαλλιά για να σου φτιάξει τις πιο τέλειες κοτσίδες στα πάρτι, και δεν της κράτησες ποτέ κακία. Ούτε κι εκείνη.

Αδερφή είναι... 

Η πιο γλυκιά, ειλικρινής και ζεστή αγκαλιά.

Το μαξιλάρι μου σε όλα τα ταξίδια με αυτοκίνητο στην Ευρώπη.

Η καλύτερη μαγείρισσα όταν ήμασταν παιδιά (ίσως και από τη μαμά). Η καλύτερη σεφ σήμερα. 

Το φως μέσα στο σκοτάδι.

Η σοφία. 

Το βλέμμα της κατανόησης.

Το χέρι που θέλεις να κρατάς στις χαρές και στα δύσκολα.

Ο καθρέφτης σου.

Ο προσωπικός σου στυλίστας.

Ο πιο αυστηρός σου κριτής. Και δίκαιος μαζί.

Εκείνη που σε γνωρίζει καλύτερα ίσως και από τον εαυτό σου.

Αδερφή είναι…

Το Ντεμάκι που έχει γενέθλια και γιορτή μαζί τον Νοέμβριο.

Και είναι υπέροχη αδερφή.

Φίλη.

Νονά.

Θεία.

Υπερταλαντούχα σε ό,τι κάνει.

Αγαπητή.

Λαμπερή.

Μοναδική.

Ξεχωριστή.

Ειδικά όταν χορεύουμε σα να μην υπάρχει αύριο.

Αλλάζουμε ρούχα. Και διάθεση.

Μιλάμε για τα μαλλιά μας.

Σκάμε στα γέλια για κάτι που δεν είναι καν αστείο. Ποτηράκι Έκμα;

Κι ας είμαστε τόσο διαφορετικές.

Μέρα με τη νύχτα.

Γιν-γιανγκ. 

Άσπρο-μαύρο.

Τελικά αυτό είναι που λατρεύω στην αδερφή μου.

Ότι με αποδέχεται ακριβώς όπως είμαι.

Χρόνια πολλά Ντεμάκι. Ξέρεις ποιο τραγούδι θέλω να σου αφιερώσω; She’s like a rainbow. You are like a rainbow. Κι αν καμιά φορά πέσει πάνω σου και κανένας κεραυνός, εγώ είμαι εδώ. Μέχρι να σταματήσει η μπόρα και ξαναβγούν όλα τα χρώματα. Και τα …τιρκουάζ νερά που τόσο σου αρέσουν. 

Γιατί να περιμένουμε τα Χριστούγεννα για να αφηγηθούμε μία ιστορία πίσω από το τζάμι;

Τη νύχτα η πόλη αλλάζει. Περπατάς στους κεντρικούς δρόμους, στην Πανεπιστημίου, τη Σταδίου, τη Βουκουρεστίου και ανηφορίζεις στη Χάρητος ή την Αναγνωστοπούλου, για να δεις χρώματα και ιδέες, να τσεκάρεις στιγμές και εικόνες, να τις δανειστείς ή να τις οικειοποιηθείς, να ξεχάσεις ό,τι σε βασανίζει και το τελευταίο πράγμα που σκέφτεσαι είναι να ψωνίσεις. Αυτή είναι η μαγεία του windowshopping: χορταίνεις χωρίς να ξοδεύεις. Η εμπορική Αθήνα είναι ομορφότερη το βράδυ. Ειδικά τώρα που η μόδα φλερτάρει με την τέχνη, χωρίς καμία διάθεση να θέσουμε για μια ακόμη φορά το ερώτημα «καθρέφτη, καθρεφτάκι μου, ποιά είναι η ωραιότερη;» ή αν μπορεί τελικά η μόδα να θεωρηθεί τέχνη...

Ο καθένας είναι ελεύθερος να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα και να αυθαιρετήσει. Εμείς αιχμαλωτίζουμε στιγμές. Σκονισμένες ή πεντακάθαρες. Ηλεκτρονικές ή απόλυτα ρεαλιστικές. Δικαίωμα στο όνειρο; Κλισέ που μας ταιριάζει απόλυτα. Στα ταξίδια μας πάντα ζηλεύουμε τις βιτρίνες του Harrods, του Selfridges, του Bloomingdales, αλλά και πιο ψαγμένων, μικρότερων μπουτίκ. Γιατί δεν θα έπρεπε να περιμένεις τα Χριστούγεννα για να αφηγηθείς μία ιστορία πίσω από το τζάμι... Μέρα ή νύχτα; Δεν υπάρχει μέρα ή νύχτα στον πλανητη του θεαματος.

Νοέμβριος είναι... Μέρος Πρώτο.

Νοέμβριος είναι...

Να επιμένεις να κυκλοφορείς ακόμη χωρίς παλτό. Και ομπρέλα. 

Να επιμένεις ότι είναι (ακόμη) φθινόπωρο. Μα είναι, δεν είναι; 

Να αναζητάς με πάθος καλοκαιρινά φρούτα. 

Να ξέρεις ότι σε ένα μήνα αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση για τα Χριστούγεννα, κι εσύ (πάλι) δεν έχεις κανονίσει τίποτα.

Να πίνεις ζεστό νερό με πράσινο τσάι, χαμομήλι, τσάι του βουνού, ζεστό νερό, καυτό, ξανά και ξανά.

Νοέμβριος είναι... Ο μήνας που αφιερώνεις στην αγαπημένη σου αδερφή, που έχει γενέθλια. Σκορπιός, κεριά, φως, αγάπη, αγκαλιά.

Να αρνείσαι να μπεις σε κλειστή, κινηματογραφική αίθουσα. Σε λίγο. Δεν είμαι έτοιμη ακόμη...

Να σημειώνεις ατέλειωτες λίστες με πρέπει και να σβήνεις 2-3 τη μέρα. Το πολύ.

Να βλέπεις ότι στο απέναντι σπίτι έβαλαν ήδη πετρέλαιο κι εσύ να μην έχεις σηκώσει ακόμη τα μαγιό.

Να μυρίζεις τζάκι το βράδυ.

Να ξυπνάς στις 7 και να είναι μέρα. Όχι σκοτάδι. 

Να ταϊζεις τα νεογέννητα γατάκια της γειτονιάς. Μαζί και τον Φόβο, τη Λύπη, την Αηδία, την Χαρά, την Φωνή.

Νοέμβριος είναι να θέλεις συνέχεια αγκαλιά.

Και σοκολάτα.

Και feelgood ταινίες και μουσική.

Trick or treat?

The Talented Mr. Zoulias. Once upon a time in Myconos.

Ο Βασίλης Ζούλιας δεν σχεδιάζει μόδα αλλά ξανασκηνοθετεί, ανασυνθέτει, ζωντανεύει δεκαετίες. Ποιος άλλος σχεδιαστής, στην Ελλάδα της κρίσης, θα μπορούσε να γεμίσει το ξενοδοχείο Intercontinental, στήνοντας το δικό του παραμύθι, το δικό του καλοκαίρι, τη δική του Μύκονο, μοντάροντας έξι δεκαετίες σε 30 λεπτά της ώρας; Και να μη χρειαστεί ούτε τεχνητή άμμο, ούτε ομπρέλες θαλάσσης, ούτε καν λίγη θάλασσα. Summertime and the living is easy και «Τόσα καλοκαίρια» από τον Δάκη το ιδανικό σάουντρακ για μια απόλυτα ελληνική, resort συλλογή, για το καλοκαίρι του 2016 που θέλουμε να είναι ακριβώς έτσι. Μια ρετροσπεκτίβα σε fast forward με χρώματα, λάμψεις, υπερβολή.

Έχω φορέσει ήδη (με τα μάτια) το thirties ασπρόμαυρο φόρεμα της Δωροθέας Μερκούρη αλλά κι εκείνο, σε forties παραλλαγή της Μάρας Δεσύπρη, φυσικά με όλα τα αξεσουάρ, τσάντα, παπούτσια, καπέλο, κολιέ, σκουλαρίκια, σκύλο για pet (μοντέλο στην πασαρέλα ο σκύλος του Λάκη Γαβαλά). Πουά, εμπριμέ, ρίγες, γενναιόδωρα prints και υφάσματα, χωρίς ίχνος μιζέριας σε μια κολεξιόν που ψιθυρίζει vintage πολυτέλεια. Χωρίς να χάσω χρόνο για να τραβήξω φωτογραφίες ή βίντεο αυτή τη φορά, με τόσες κάμερες, ήμουνα σίγουρη ότι θα είχα στη διάθεση μου όλα τα στιγμιότυπα για φρεσκάρισμα, με τις σημειώσεις που δεν χρειάστηκε καν να κρατήσω, σε μια παράσταση με εκτυφλωτική ενέργεια, πάνω και γύρω από την πασαρέλα.

Τι θα θυμάμαι; Το μαντό της Βίκυς (Κουλιανού), το φόρεμα της Τζένης (Μπαλατσινού), το τουίν-σετ της Βίκυς (Καγιά), το σύνολο της Υακίνθης, τα υπέροχα, ολοκαίνουργια μαγιό που λανσάρει ο Βασιλάκης (όπως τον φωνάζουν οι φίλοι) Ζούλιας, άσπρο-μαύρο για τη δεκαετία του 30, ροζ και μαύρη δαντέλα για τα forties, παστέλ και φλόραλ για το 50, πουά και καρό για το 60, μάξι και παντελόνια καμπάνες για το 70, ποστ-πανκ και Mods για τα eighties. Όλα μεταλλάχτηκαν, όλα ζωντάνεψαν, όλα εκσυγχρονίστηκαν, απογειώθηκαν, με τα εκκεντρικά αξεσουάρ του Περικλή Κονδυλάτου που ενίσχυαν τις καλύτερες στιγμές κάθε δεκαετίας. Μαζί με τα καπέλα της Κατερίνας Καρούσσου. 

Women in Myconos through the decades. From 30s to 80s. Vassilis Emmanuel Zoulias. Νομίζω ότι δεν έχω χάσει σόου του Βασίλη Ζούλια. Στην τελευταία κατάλαβα γιατί επιμένει με το 30, το 40, το 50, το 60. Δεν θα τον φανταζόμουνα να σχεδιάζει ρούχα και αξεσουάρ για το 70 και το 80 αλλά ειδικά η δική του ματιά είναι αυτή που θυμόμαστε από την Ελλάδα του τότε. 

Θα πρέπει άμεσα να πάω να δω από κοντά το best-seller του ατελιέ, την τσάντα Sandy. Θα είναι υπέροχα φωτογενής στο εξώφυλλο των Sandy Times. Ή θα την αναζητήσω στη μπουτίκ Vassilis Zoulias στη Μύκονο το καλοκαίρι. Ποια δεκαετία; Μέχρι τότε θα έχω αποφασίσει. The Zoulias Times.