ΓΡΑΜΜΑ ΣΤΟΝ ΝΟΝΟ ΜΟΥ (ΑΝ ΚΑΙ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΝΑ ΜΗΝ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΕΙ)

Με τον νονό μου είμαστε (πλέον) φίλοι στο Facebook. Δεν βλεπόμαστε, δεν βλεπόμασταν ούτε όταν ήμουνα παιδί. Δεν υπήρξε ποτέ ο παραδοσιακός νονός. Βασικά δεν ήταν νονός. Δεν μου έπαιρνε λαμπάδα, παπούτσια και σοκολατένιο αβγό, δεν μου τηλεφωνούσε για ευχές στα γενέθλια μου και στη γιορτή μου, δεν μου έπαιρνε δώρα, δεν μου έδινε συμβουλές, παρέμεινε φίλος με τους γονείς μου. Τον αγαπώ όπως είναι. Δεν του κρατάω κακία. Ούτε στη νονά μου που από τότε που χώρισε με τον νονό εξαφανίστηκε και από τη δική μου ζωή. Νωρίς, πολύ νωρίς. Τώρα που είμαι νονά και μαμά δίνω περισσότερα ελαφρυντικά σε νονούς και γονείς, χωρισμένους, μαζί, τρυφερούς, εξαφανισμένους, συνεπείς, θεότρελους, παραδοσιακούς. Ξέρω. Καταλαβαίνω. Δεν είναι εύκολο. Ούτε να είσαι εκεί, ούτε να συμβουλεύεις, ούτε να είσαι πνευματικός ...μπαμπάς. Τι θα ζητούσα σήμερα από τον νονό μου; 

Μια αγκαλιά. Για αρχή. Σφιχτή, αληθινή, ζουληχτή.

Ένα ζευγάρι κόκκινα παπούτσια. Και κόκκινα γυαλιά. Κι ένα κόκκινο perfecto. 

Ένα κρεμαστό αβγό με μια χοντρή αλυσίδα. Για να συμπληρώνει κάθε τόσο τα αβγά των προηγούμενων χρόνων. 

Ένα πελώριο σοκολατένιο αβγό, με την μυρωδιά της παλιάς, μαύρης σοκολάτας, που δεν σπάει εύκολα, δεν λιώνει, είναι ρετρό, δεν έχει δώρο μέσα, ούτε κορδέλες απέξω. Είναι μέσα σε βελούδινη θήκη και μυρίζει σοκολάτα από μακριά.

Ένα σινεμά. Για να δούμε μαζί με βουτυρένιο popcorn ένα παλιό μιούζικαλ. 

Μια συλλογή με τραγούδια. Γαλλικά κυρίως. Της παιδικής μου ηλικίας και της δική του νοσταλγικής νιότης.

Πρώτη φορά νονός; Ποτέ δεν είναι αργά να μάθεις το σενάριο του ρόλου σου. 

ΠΩΣ ΛΥΝΕΙΣ ΕΝΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΣΑΝ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ;

Περιοδικό Tatler. Μάιος 2017. «How do you solve a problem like Europe?» Η απάντηση; «Εύκολο. Ξεφορτώνεσαι όλους τους βαρετούς γραφειοκράτες και επαναφέρεις τους τρελούς μονάρχες. Θα βρέχει σοκολατένια κουμπιά από τον ουρανό και θα τραγουδάμε όλοι μαζί στα βουνά». Είναι κι αυτή μια άποψη... Γαλλία, Βαυαρία, Δανία, Αυστρία, Ισπανία, Σουηδία, σαν παραδείγματα στο σαλόνι του περιοδικού. Και η Ελλάδα; Γιατί; Από πότε μας θεωρούν Ευρώπη; 

ΟΤΑΝ ΑΓΑΠΑΣ ΤΟ ΦΑΓΗΤΟ ΠΗΓΑΙΝΕΙΣ ΣΕ 10 ΜΕΡΗ. ΞΑΝΑ ΚΑΙ ΞΑΝΑ.

1. Στον Κίτσουλα (Χαλάνδρι) για φάβα, πίτες με χειροποίητο φύλλο και αρνάκι, λεμονάτο κατσαρόλας. Ρεβυθάδα και σαλιγκάρια. 

2. Στον Ancho (Κηφισιά και Χαλάνδρι) για τάκος με κοτόπουλο, guacamole και sour cream.  

3. Στο Avocado (Σύνταγμα) για ρύζι με λαχανικά και κάρι. Πίτσα και σπαγγέτι. Happiness. Τάρτα με κακάο και αβοκάντο. 

4. Στο Juicy Grill (Χολαργός) γιατί ακόμη κι αν χρειαστεί να περιμένεις 45 λεπτά θα φας το ωραιότερο burger με πατάτες. Και Mama’s Fries με πατάτες τηγανητές,τσορίζο και αβγά μάτια στην κορυφή. 

5. Στον Παναθηναϊκάκια ή το Οινομαγειρείο χωρίς όνομα πίσω από το γήπεδο του Παναθηναϊκού (Λεωφόρος Αλεξάνδρας) για λαχανοντολμάδες, συκωτάκια, κεφτέδες, μπακαλιάρο, πατάτες τηγανητές… Της γιαγιάς. 

6. Στο Kozis στα Μελίσσια για το ωραιότερο κρέας από τη Nότιο Αφρική. Το μεγαλύτερο σουβλάκι με το πιο ζουμερό κρέας. Φαγητό που θέλεις να μοιράζεσαι. 

7. Στο Nolan (Σύνταγμα) για πιάτα που λαχταράς να φας ήδη από την περιγραφή των υλικών τους. Και όταν φτάνουν στο τραπέζι ή στον πάγκο, κλείνεις τα μάτια και προσπαθείς να τα μαντέψεις.  

8. Στο Wagamama (Golden Hall και Κηφισιά) για Chicken Katsu Curry. Με έξτρα σος curry για βουτιά. Και sushi με tempura popcorn, edamame χωρίς αλάτι, σούπες με ξύλινη κουτάλα σαν βάλσαμο. 

9. Στο Νinnolo (Κηφισιά) για pasta σε ειδικό πιάτο, με κιμά, σούπερ σαλάτα-βουνό με προσούτο και παγωτό που υπερχειλίζει στο στόμα. 

10. Στο Feyrouz (κέντρο) για πεϊνιρλί, ζυμάρι με κιμά, μελιτζάνα, γιαούρτι, φακές, μαύρο ή λευκό αλεύρι, στρουμπουλά, μικρά, θαυματουργά αριστουργήματα από τα χεράκια της μαμάς. Μου το πρότεινε η Ντέμη και δεν υπάρχει φορά που να μου έχει πει «μυστική διεύθυνση» και να μην έχω γλείψει τα δάχτυλα και των δύο χεριών…

ΕΥΤΥΧΙΑ ΕΙΝΑΙ… ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ

Ευτυχία είναι… Να κάνεις αυτό που πρέπει να γίνει. Χωρίς αναβολές. Χωρίς περιστροφές. Χωρίς σαντιγύ από πάνω. Δίχως δικαιολογίες. 

Να αναγνωρίζεις το πρόβλημα και να βρίσκεις λύση. Χωρίς να γκρινιάζεις. Αυτό είναι. Δεν αλλάζει. Διόρθωσε το. Διόρθωσε με. 

Να φέρεσαι όπως θέλεις να νιώσεις. Ενσυναίσθηση. Κλισέ; H μόνη αλήθεια. 

Να τηρείς τις αποφάσεις σου. Τώρα, τότε, μετά. 

Να τσακώνεσαι σωστά. Όχι συχνά, αλλά δίκαια. 

Να δείχνεις την αγάπη σου. Ανοιχτά. Τακτικά. Εκεί που πρέπει. 

Να αλλάζεις τις κακές συνήθειες. Και τις καλές. Να ξεσυνηθίζεις. 

Ευτυχία είναι να είσαι ανάλαφρος. Το να είσαι βαρύς ή καταθλιπτικός ή και τα δύο, μίζερος ή μονόχνωτος, είναι μάλλον πιο εύκολο. Και πιο συνηθισμένο. Πιο προβλέψιμο; 

Ευτυχία είναι να εφεύρεις τεχνικές για να μην γκρινιάζεις. 

Και να μην ακούς τις γκρίνιες των άλλων.

Να μην περιμένεις επαίνους από κανέναν. Επιβεβαίωση. Βραβεία. Αστέρια. Καρδιές. Likes. Αποθέωση. Αυλή. 

Να αγκαλιάζεις τους άλλους για έξι δευτερόλεπτα. Από έξι και πάνω. Σφιχτά. Διώχνεις το άγχος, την αρνητική ενέργεια, τον πόνο. 

Ευτυχία είναι… Να φροντίζεις τη δική σου ευτυχία για να κάνεις και τους άλλους χαρούμενους. Είμαι καλά, είσαι καλά, είμαστε καλά. 

Να εκφράζεις συχνά τρυφερότητα. Με κάθε ευκαιρία. Να μαλακώνεις σαν πλαστελίνη. Να είσαι συμπονετικός. Πρώτα με τον εαυτό σου και μετά με τους άλλους. 

Να μην αφήνεις τον ήλιο να σκεπάζει τις αρνητικές σκέψεις. Να δύει με τον θυμό σου. Την στενοχώρια σου. Το σκοτάδι σου. Ευτυχία είναι ο ήλιος μετά την καταιγίδα.