Η Αθήνα το καλοκαίρι είναι μουντή. Μαυρόασπρη, ζεστή, κρύα, χλιαρή, υποτονική. Καταθλιπτική.
O Πειραιάς; Η Ραφήνα; H Κηφισίας; Eιδικά αν έχεις μόλις γυρίσει από διακοπές, θέλεις να φύγεις τρέχοντας.
Το ίδιο συναίσθημα πάντα. Μια πόλη που βιάζεται να κατεβάσει ρολλά, καίγεται πριν την κάψουν, αναπνέει με δυσκολία, μυρίζει χειμώνα, φυσάει για να διώξει και τους τελευταίους, την αγαπάμε αλλά θέλουμε για λίγο να την ξεχάσουμε. Για να την ξαναβρούμε και να την ξαναδούμε αλλιώς.
Οι μέρες φεύγουν γρήγορα, οι νύχτες γρηγορότερα, κι εμείς λέμε στον Σεπτέμβρη να μην βιαστεί. Η Αθήνα αλλάζει τον Ιούλιο και τον Αύγουστο, μπορούμε να την δούμε αλλιώς, να πάμε θερινό, σε γειτονιές που δεν γνωρίζουμε, να δούμε φίλους που δεν είδαμε μέσα στην χρονιά, να αφήσουμε τα πρέπει για μετά.
Η Αθήνα το καλοκαίρι είναι γυμνή. Δεν φοράει αντιηλιακό, ούτε γυαλιά ηλίου, είναι ηλιοκαμένη τελικά, και της πάει. H Aθήνα το καλοκαίρι χαμογελάει, επιμένει, υπομένει, αντέχει, χαλαρώνει, ηρεμεί. Μαζί της κι εμείς.