Ο Σαμπούρο Τεσιγκαουάρα (Saburo Teshigawara) δεν μιλάει πολύ. Μάλλον προτιμά να συστήνεται σαν άνθρωπος - ορχήστρα και να στήνει σε κάθε πόλη που πηγαίνει ένα θεαματικό one-man show, για το οποίο έχει φροντίσει και την τελευταία λεπτομέρεια. Υπογράφει τη χορογραφία, τα σκηνικά, το ντιζάιν των φωτισμών, τα κοστούμια, τη μουσική σύνθεση και φυσικά είναι ο μοναδικός χορευτής στη σκηνή. Ενας Ιάπωνας καλλιτέχνης που στη συνέντευξή μας θέλησε να είναι μάλλον φειδωλός. Θεωρείται είδωλο στην Ιαπωνία, είναι χορογράφος-σταρ στην Ευρώπη, «συνολικός» αλλά και στοχαστικός δημιουργός
Λένε πως το σώμα του κινείται σαν κορδέλα, σαν υδράργυρος, και έχεις την αίσθηση ότι, αν ψάξεις κάτω από το δέρμα του, δεν θα βρεις κόκαλα που να εμποδίζουν τη ροή της κίνησης. Το «Miroku» είναι ένα σόλο κομμάτι που ερμηνεύει ο ίδιος, «μια στοχαστική εξερεύνηση της σχέσης ανάμεσα στον χώρο και στο φως, εμπνευσμένη από τον μοντέρνο χορό, τις πολεμικές τέχνες και το κίνημα μπούτο». Για τον 57χρονο Τεσιγκαουάρα η αίσθηση του χρόνου προκύπτει από την κίνηση του σώματος και ο χώρος, από την κίνηση και τον χρόνο.
Χρόνος, χώρος, φως, ευπάθεια, ακρότητα, ταχύτητα. Το μπλε σκηνικό που θυμίζει κουτί αλλάζει φάση και προοπτική κάθε λεπτό, με τον τρόπο που αλλάζουν κάθε τόσο οι φωτισμοί. Καθώς στήνεται μόνος σε αυτό το περιβάλλον, το σώμα του Σαμπούρο Τεσιγκαουάρα ξεκινά να αφηγείται την ιστορία. Μόνος του για μία ώρα στη σκηνή, κινείται όπως ο αναρριχώμενος κισσός, με παρτενέρ τους φωτισμούς του, «ένα σύμπαν χρωμάτων», όπως λέει, μαζί και «συμβολισμών».
Τον ρωτάω αν νιώθει ποτέ μοναξιά όταν βρίσκεται πάνω στη σκηνή «Όχι. Ποτέ». Προτιμά να φιλοσοφεί τη ζωή. Στο ερώτημα ποιος είναι ο μεγαλύτερος φόβος του ή αν τον αγχώνει κάτι, λέει: «Νιώθω φόβο. Ή μπορώ να πω ότι ενδιαφέρομαι για πράγματα που δεν μπορώ ακριβώς να προσδιορίσω ή να ονομάσω. Από την άλλη, οτιδήποτε μπορεί να εξελιχτεί ξαφνικά σε φόβο ή συμπάθεια. Ετσι είναι ο κόσμος και έτσι ακριβώς ζουν οι άνθρωποι».
Η πρεμιέρα του «Miroku» έγινε στις 8 Δεκεμβρίου του 2007 στο Νέο Εθνικό Θέατρο του Τόκιο. Το 2008 η εφημερίδα Liberation έγραφε ότι «το Miroku ικανοποίησε τους θεατές με τη φυσική του ομορφιά, τη βοήθεια του φωτισμού και των γρήγορων εφέ. Αποτραβηγμένος, ο καλλιτέχνης μάς συνεπήρε με μια αδιάκοπη ονειροπόληση. Συναρπαστικό».
Άλλοι κριτικοί έχουν μιλήσει για «καλλιτεχνικό μικρόκοσμο» αλλά και «ποιητική ομορφιά». Το πρώτο μισό του κομματιού έχει να κάνει με τη ζωή που γεννιέται μέσα στο σκοτάδι, σαν να επέπλεε στο νερό. Οι μεταλλικοί ήχοι προσθέτουν κάτι μάλλον μεταφυσικό στο θέαμα που έχει στήσει ο Σαμπούρο Τεσιγκαουάρα.
Η κίνησή του είναι ήρεμη. Σχεδόν τελετουργική. Τον ρωτάω με ποιον τρόπο η παράσταση με τίτλο «Miroku» είναι διαφορετική στη σκηνή και στο βίντεο, αν η τελειότητα αφήνει περιθώρια για συναισθήματα. «Ένας ζωντανός άνθρωπος ερμηνεύει. Δεν έχω κανένα απολύτως ενδιαφέρον για την τελειότητα».
Άραγε πόσο συχνά πρέπει να εξασκείται, πώς είναι η καθημερινότητα ενός τόσο απαιτητικού χορογράφου και ερμηνευτή ταυτόχρονα; «Η μελέτη, αρκεί να συνοδεύεται από χαρά, πρέπει να πραγματοποιείται στο μίνιμουμ και στο μάξιμουμ».
Ο Σαμπούρο Τεσιγκαουάρα έφτιαξε την ομάδα KARAS (που σημαίνει κοράκι στα γιαπωνέζικα), το 1985, μαζί με τη χορεύτρια Κέι Μιγιάτα. Αν έχει αλλάξει κάτι με τα χρόνια; «Εξακολουθούμε να θέλουμε να αντιμετωπίζουμε προκλήσεις. Δεν υπάρχει τέλος στην περιπέτειά μας».
Ευκολότερα μάλλον συνεργάζεται με άλλους χορευτές και ομάδες, Κρατικό Μπαλέτο της Βαυαρίας, Μπαλέτο της Εθνικής Οπερας του Παρισιού, Nederlands Dans Theater. Αναρωτιέμαι ποια είναι η φιλοσοφία που θέλει να περάσει σε νεότερους συναδέλφους του «Προσπαθώ να τους κάνω να συνειδητοποιήσουν με ποιον τρόπο μπορούν να αντιμετωπίσουν το ανθρώπινο σώμα σαν μια ζωή, που είναι το πιο σημαντικό πράγμα πολύ πριν από τον χορό ή τη χορογραφία». Η παράσταση Μιρόκου διαρκεί ακριβώς 60 λεπτά. Τι σχέση έχει με τον χρόνο; «Στην τέχνη μου δεν υπάρχει τίποτα που να υφίσταται από την αρχή. Από κάθε κομμάτι, δημιουργείται ένας συγκεκριμένος χρόνος. Αυτός ο χρόνος είναι σωματικός χρόνος, και δεν εξελίσσεται με σταθερή ταχύτητα».