Έχει fan page στο Facebook, αλλά «δεν νιώθω την ανάγκη να μου κάνουν like», ομολογεί. Το 2009 πήρε πτυχίο ψυχολογίας χωρίς να δηλώνει ακόμη ψυχολόγος γιατί θέλει, όπως λέει, πρώτα να τελειώσει το μεταπτυχιακό της. Έχει εξασκηθεί να μην εξοργίζεται πολύ, «γιατί κάνει κακό στην υγεία». Η Μαριάννα Τόλη μιλάει με πάθος.
Έχει εμφανιστεί στην Επίδαυρο, στο σινεμά και στο θέατρο, έχει μεταφράσει βιβλία, έχει γράψει στίχους, έπαιξε σε μια διαφήμιση που έχει γράψει ιστορία. Όπως και το «Μάθημα σολφέζ» στη Εurovision το 1977. «Με το «Μάθημα σολφέζ» ο Ρόμπερτ, ο Πασχάλης, η Μπέσσυ και εγώ εισπράξαμε τα δώρα εκείνης της εποχής. Είμαι ευγνώμων που το τραγούδι αυτό έμεινε στην ιστορία και δεν είμαστε απλώς περαστικοί», λέει σήμερα η Μαριάννα Τόλη.
Ρωτάω τη Μαριάννα Τόλη πόσα «όχι» είπε και πόσα «ναι». «Σε μια πορεία τόσων χρόνων, αυτά τα «ναι» δεν είναι πολλά. Τα «όχι» δυστυχώς ήταν περισσότερα. Είχα πολλές προτάσεις να παίξω σε επιθεωρήσεις και ταινίες που θα με έκαναν πολύ πιο γνωστή και αρνήθηκα γιατί δεν ήμουν σίγουρη για την ποιότητα. Μπορεί κάποιες φορές να έκανα λάθος, κάποιες όχι».
Από την εμπειρία της στο παιδικό θέατρο, τι πιστεύει ότι θέλουν να βλέπουν τα παιδιά και οι άνθρωποι που τα συνοδεύουν; «Τα παιδιά έχουν ανάγκη μια άμεση επαφή με τους καλλιτέχνες στη σκηνή και η επαφή αυτή πρέπει να είναι ειλικρινής και αμφίδρομη», λέει. «Είναι ευεργετικό αυτό το μοίρασμα. Αναπτύσσεται μια καινούργια σχέση ή ενδυναμώνεται μια υπάρχουσα όταν τα παιδιά δεν αισθάνονται πως οι γονείς τους βαριούνται ή ότι τους πηγαίνουν στο θέατρο από καθήκον».
Το μιούζικαλ είναι εξαιρετικά δύσκολη υπόθεση. Ειδικά στην Ελλάδα σπανίως το βλέπουμε να ανεβαίνει σωστά. Πόσο έτοιμοι είναι οι ηθοποιοί αυτής της γενιάς να ερμηνεύσουν ρόλους, να χορέψουν, να τραγουδήσουν ζωντανά; «Η καινούργια γενιά καλλιτεχνών είναι σαφώς καλύτερη από εκείνη του παρελθόντος», λέει η Μαριάννα Τόλη. «Λες και ο χορός, το τραγούδι και η τέχνη γενικότερα να μπήκε στη ζωή μας για τα καλά. Αυτό είναι πολύ παρηγορητικό για έναν σκηνοθέτη που κάποτε έψαχνε με το φανάρι του Διογένη να βρει ένα ταλέντο».
Πώς περιγράφει τη σχέση της με το παρελθόν, το μέλλον, το χρόνο; Πώς νιώθει όταν της λένε ότι δεν έχει αλλάξει καθόλου; «Η σχέση μου με το παρελθόν μού θυμίζει λίγο τον Κολοσσό της Ρόδου. Το ένα μου πόδι βρίσκεται εκεί και το άλλο στο παρόν. Ο νους μου βρίσκεται πολλές φορές στο μέλλον, αναλύοντας το παρελθόν και θεραπεύοντας το παρόν. Ενέχει όμως φόβους, αγωνίες και υπαρξιακά ερωτήματα. Ο χρόνος είναι ανίκητος και πάντα προσπαθώ να συμφιλιωθώ μαζί του, αν και η σχέση αυτή είναι, δυστυχώς για μένα, άνιση. Ο χρόνος δεν γοητεύεται με τίποτα. Οταν μου λένε πως δεν έχω αλλάξει καθόλου, χαίρομαι και τους ευχαριστώ, αλλά μέσα μου λέω: «Η ψυχή μου το ξέρει»».
Μια στιγμή που ξεχωρίζει; «Ως αγαπημένη στιγμή της ζωής μου, εκτός βέβαια από εκείνη που αντίκρισα και πήρα για πρώτη φορά στην αγκαλιά μου τον γιο μου, ξεχωρίζω την ημέρα της αποφοίτησής μου από το πανεπιστήμιο, το 2009, έχοντας πάρει το πτυχίο ψυχολογίας. Άλλη σπάνια στιγμή που θυμάμαι με δέος είναι όταν άκουσα ένα παιδί που έβγαινε από την παράσταση της Μέρι Πόπινς, καθηλωμένο σε αναπηρική καρέκλα, να λέει: «Μετά από αυτό, τι άλλο να ζητήσω από τον Θεό;»»
Η Μαριάννα Τόλη έχει και fan page στο Facebook. Πόσο συμπαθεί την τεχνολογία; «Ξέρω πως έχω fan page στο Facebook και ευχαριστώ εκείνους που αγαπούν τη δουλειά μου αρκετά για να ασχοληθούν με αυτό. Το ίδιο το Facebook δεν με ελκύει ως ιδέα. Δεν νιώθω την ανάγκη να μου κάνουν like. Ευχαριστώ όμως όσους το κάνουν με την καρδιά μου. Κατά τα άλλα, η τεχνολογία είναι εξαιρετικά χρήσιμη. Το κομπιούτερ είναι απολύτως αναγκαίο. Δεν θα είχα αποφοιτήσει από το πανεπιστήμιο αν δεν ήξερα να το χρησιμοποιώ, ούτε θα ήταν τόσο εύκολο να κάνω τα αναγκαία χωρίς αυτό. Αλλά, όταν βλέπω τους νέους χωμένους νυχθημερόν σε ένα κινητό και σε ένα κομπιούτερ, ματώνει η καρδιά μου. Η δική τους πάντως δεν ματώνει καθόλου».
Ως ψυχολόγος και καλλιτέχνις, τι εξοργίζει σήμερα τη Μαριάννα Τόλη και τι την ευχαριστεί; «Ως μέλλουσα ψυχολόγος. Πρέπει να τελειώσω και το μεταπτυχιακό μου πρώτα πριν με αποκαλέσετε ψυχολόγο. Έχω εξασκηθεί στο να μην εξοργίζομαι πολύ, γιατί κάνει κακό στην υγεία. Με ευχαριστεί να βλέπω ανθρώπους να ψάχνουν την αλήθεια μέσα τους, γιατί αυτό τους προσφέρει τη δυνατότητα να συνάψουν πιο ειλικρινείς σχέσεις και φιλίες και να μεγαλώσουν υγιή παιδιά. Ως καλλιτέχνις προσπαθώ να μην εξοργίζομαι με τα απίθανα που βλέπω στην τηλεόραση και χαίρομαι αφάνταστα να βλέπω, σε αυτή τη δύσκολη εποχή, τα καλά θέατρα ασφυκτικά γεμάτα με κόσμο».
Σπούδασε στην Αμερική και την Αγγλία. Τι έμαθε η Μαριάννα Τόλη στην Ελλάδα που δεν το είχε διδαχτεί σε καμία σχολή; Μετάνιωσε που δεν έμεινε έξω; «Στην Αμερική και στην Αγγλία έμαθα τον σεβασμό στην τέχνη και στο ταλέντο», λέει.
«Τίποτα δεν πήγαινε χαμένο. Ένιωθα σαν να με έσπρωχναν χίλιοι άνεμοι και γνώρισα απέραντους κόσμους που τότε για την Ελλάδα ήταν άγνωστοι. Αυτό που είμαι το οφείλω στα ταξίδια μου. Επίσης στην Ελλάδα έπρεπε να μάθω πως, ότι και αν είμαι, θα πρέπει να το αποδεικνύω κάθε μέρα και δεν ήταν και πολύ σίγουρο πως πάντα θα ήταν αποδεκτό, γιατί αυτό που ήμουν ήταν λίγο διαφορετικό. Δεν είχε ελληνικές ρίζες. Μέχρι να αρχίσει η Ελλάδα να αγαπά και να καταλαβαίνει το μιούζικαλ, τα πράγματα ήταν δύσκολα. Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι μετάνιωσα που έμεινα εδώ. Ούτε θέλω να χρησιμοποιήσω σαν δικαιολογία αυτό που έχω ακούσει πολλές φορές: «Αν είχες μείνει έξω θα είχες καταφέρει περισσότερα πράγματα». Είναι πολύ απλό, στα 17 μου χρόνια που πήγα να σπουδάσω, δεν ήμουν τόσο γενναία ώστε να μείνω έξω για πάντα».