Λίγες ώρες μετά τη συνάντηση μας θα πήγαινε στο αεροδρόμιο. Χιόνιζε όλο το βράδυ και το ραντεβού μας ήταν κανονισμένο για το επόμενο πρωί, στο χιονισμένο Σύνταγμα. Λευκό τοπίο, με φόντο την Ακρόπολη. Ευτυχώς δεν χρειάστηκε να σπάσει ο πάγος. Ο Simon Kassianides ή Simon Kass χαμογελάει και φωτίζεται το πρόσωπο του. Εξαιρετικά φωτογενής, φιλικός, αυθόρμητος σαν Έλληνας, ευγενικός σαν Βρετανός, άμεσος σαν Αμερικάνος, μιλάει αποκλειστικά αγγλικά, αν και καταλαβαίνει ελληνικά χωρίς να το αποκαλύπτει (για ευνόητους λόγους).
Έχει υψηλή αίσθηση του χιούμορ, μιλάει με πάθος, για την Ελλάδα και τους ανθρώπους της, τη δουλειά του στο σινεμά, την τηλεόραση, το θέατρο, μοιάζει δουλεμένος από μέσα, βαθειά, ξέρει τι του πηγαίνει, ελέγχει απόλυτα την εικόνα του. Την ίδια στιγμή αυτοσαρκάζεται, παίζει με τις λέξεις, λέει για το βράδυ που πήγε και είδε την Demy, την Πάολα, τον Σάκη (Ρουβά). Και μετά μιλάει για το 1821, τα βιβλία φιλοσοφίας που διαβάζει, και φωτογραφίζεται με φόντο την Ακρόπολη. Αυτός είναι ο Σάιμον Κασσιανίδης. One-man show.
Δεν ξέρω πως θα μεταφραστεί το Cliffs of freedom, η ταινία-υπερπαραγωγή που πρόκειται να βγει στους κινηματογράφους μέσα στο 2017, για την Επανάσταση του 1821 με τον ίδιο και τον Christopher Plummer στο πολυπληθές καστ, κατάλαβα όμως ότι ο Simon Cassianides είναι επαναστάτης. Με αιτία; Κάπου ανάμεσα στο Quantum of Solace, την ταινία James Bond που έχει στο portfolio του, το The Edge of Love (με την Keira Knightley) και τώρα το Unforgettable (με την Catherine Heigl και την Rosario Dawson), ο Simon Kassianides μιλάει για τον Μάρκο Μπότσαρη, την ενσυναίσθηση, τα μπουζούκια, ποια σταρ του Χόλιγουντ θα υποδυθεί την μαμά του όταν η ζωή του γίνει ταινία…
-Μόλις ολοκληρώσατε τα γυρίσματα για το «Cliffs of Freedom». Συναισθήματα; Απολογισμός; Στόρι;
-Είναι ένα φιλμ για τον πόλεμο της Ελλάδας για ανεξαρτησία από τους Οθωμανούς. Μόλις τελείωσαν τα γυρίσματα, που έγιναν στην Αμερική, στο Σάντα Φε, και διήρκεσαν τρεις μήνες. Υποδύομαι τον Γρηγόρη, μια ελεύθερη απόδοση της προσωπικότητας του Μάρκου Μπότσαρη. Ο ρόλος που ερμηνεύω είναι εξαιρετικά απαιτητικός, κινησιολογικά και σωματικά, γιατί κάνω ο ίδιος τα stands μου, έπρεπε να βάλω οχτώ κιλά σε τρεις εβδομάδες, έτρωγα κάθε τρεις ώρες, σήκωνα βάρη, έγινα από αδύνατος, θηρίο.
- Είναι αλήθεια ότι ήσασταν ο μοναδικός Έλληνας στο καστ; Και μάλιστα γεννημένος στο Λονδίνο;
- Λίγο πολύ. Ο Billy Zane είναι επίσης στην ταινία και ξέρω ότι είναι μισός Έλληνας.
- Και η ελληνικότητα; Βαριά σαν φορτίο;
- Εκτός από το γεγονός ότι έπρεπε να βάλω βάρος, το αληθινό βάρος είναι ότι παίζω έναν εθνικό ήρωα της Ελλάδας. Τεράστια ευθύνη. Να ερμηνεύω κάποιον που σήμαινε τόσα πολλά για την ιστορία και τον πολιτισμό μας. Υπήρχαν στιγμές που έβλεπα την τούρκικη σημαία και έκλαιγα. ‘Εντονα φορτισμένη εμπειρία...
- Η ευθύνη γεννάει αγωνία; Φοβάστε τι θα γράψουν οι κριτικοί;
- Όχι. Σε οτιδήποτε κάνω, τιμώ τον σεβασμό που έχω για τη δουλειά μου. Όταν ξέρω ότι έκανα ό,τι περνούσε από το χέρι μου, και υπήρξα συνεπής απέναντι στον σκηνοθέτη, στην παραγωγή, στον εαυτό μου, ηρεμώ. Η κριτική δεν με φοβίζει.
- Μοιάζει σα να έχετε δουλέψει πολύ με το μέσα σας…
- Δεν νομίζω ότι μπορείς να υποδυθείς κάποιον με αυτοπεποίθηση, αν δεν έχεις ενσυναίσθηση. Και τελικά, η υποκριτική είναι να δημιουργείς συναισθηματική ταύτιση για τους άλλους. Η δουλειά μου είναι να καταλαβαίνω τους ανθρώπους.
- Tι καταλάβατε για τον Μάρκο Μπότσαρη;
- Kαθώς ο χαρακτήρας δεν σχεδιάστηκε ποτέ για να είναι ακριβώς ο Μπότσαρης, είχα την ελευθερία να τον δημιουργήσω, μαζί με τον σκηνοθέτη. Οπότε σκέφτηκα: τι είδος ανθρώπου θα ήταν; Φειδωλός στις λέξεις; Ή μήπως θα έλεγε πολλά; Ευφυής; Επέλεξα κάποιον με μια σπίθα στο βλέμμα, έναν άνδρα απίστευτα παθιασμένο. Έφερα στο μυαλό μου τον Anthony Quinn στα Κανόνια του Ναβαρόνε. Στην πρώτη χορογραφία μου δόθηκε ένα ξίφος. Και είπα «όχι, είναι λάθος, ο χαρακτήρας μου θα σε άρπαζε, θα σε χτυπούσε, θα σε πετούσε κάτω». Και το προσαρμόσαμε σε αυτήν την ιδέα. Οπότε επιτίθεμαι μετωπικά. Και στις ήρεμες σκηνές, παραμένω ήρεμος. Είμαι το χέρι της επανάστασης.
- Υπάρχουν κοινά με τον χαρακτήρα σας;
- Νομίζω ότι υπάρχουν κοινά σε κάθε ρόλο. Ή τουλάχιστον αυτό είναι κάτι που προσπαθώ να βρω κάθε φορά. Ακόμη κι αν υποδύομαι έναν ψυχοπαθή, όπως στην ταινία που γύρισα τώρα για την Warner Brothers, Unforgettable. Το πιο συναρπαστικό κομμάτι της διαδρομής είναι ότι μπορώ να φέρω μια ανθρώπινη διάσταση σε έναν ψυχοπαθή. Αντί να είναι δισδιάστατος ο ρόλος, προτιμώ να μπορείς να σχετιστείς. Πρέπει να κάνεις έρευνα και να καταλάβεις που ξεκινάει και τελειώνει η λογική. Όταν δημιουργείς συναισθηματική ταύτιση, ακόμη κι αν ένας χαρακτήρας σε τρομάζει, υπάρχει κάτι που θα ακολουθήσεις προς τον ρεαλισμό.
- Πώς σας αρέσει να συστήνεστε; Ηθοποιός; Σκηνοθέτης; Παραγωγός;
- Κινηματογραφιστής. Αυτό τα περικλείει όλα. Αφηγούμαι ιστορίες.
- Έχετε πει τις ιστορίες που θα θέλατε μέχρι τώρα;
- Όχι. Δε νομίζω ότι υπάρχει καλλιτέχνης που πεθαίνει έχοντας πει όλες τις ιστορίες. Πάντα θα υπάρχει κάτι ακόμη. Ο Stanley Kubrick ήθελε να αφηγηθεί την ιστορία του Ναπολέοντα. Αν θέλεις να πεις μια ιστορία, υπάρχουν εκατοντάδες. Οπότε όχι. Δεν είμαι καν κοντά. Μόλις ξεκίνησα.
- Kαι το ελληνικό σας ονοματεπώνυμο; Πώς το προφέρουν και πως αντιδρούν όταν συνειδητοποιούν ότι έχετε ελληνική καταγωγή;
- Ειδικά στην Αμερική που ζω τώρα, μιλάμε για χώρα μεταναστών. Η Meryl Streep τα είπε όλα στην απονομή των βραβείων στις Χρυσές Σφαίρες. Οι περισσότεροι στην Αμερική θέλουν να προφέρουν σωστά το όνομα μου: «Κασσιανάιντις;» Στην αρχή ήταν δύσκολο γιατί κανείς δεν με ήξερε και ύστερα μετά από λίγα χρόνια σε μαθαίνουν και είναι ωραίο να ακούς να σε φωνάζουν σωστά. Θα μπορούσα να το είχα αλλάξει στην πορεία…
- Γιατί δεν το κάνατε;
- Γιατί είμαι περήφανος που είμαι Έλληνας, re! Αν μπορούν να πουν Schwarzenegger μπορούν να πουν και Kassianides, έτσι δεν είναι; Το Kassianides επίσης θυμίζει και Cassavetes, οπότε, ο κόσμος λέει ότι υπάρχει κληρονομιά πριν από μένα.
- Ρατσισμός; Σνομπισμός;
- Όχι μπροστά μου. Η Αγγλία το έχει αυτό, η Αμερική όχι. Η Αγγλία είναι μια ταξική κοινωνία. Στην Αμερική δεν υπάρχει αυτό που λέμε Αμερικανός, αν και θα πρέπει να δούμε τι λέει ο Donald Trump γι'αυτό. Σνομπισμό, έχω βιώσει, ρατσισμό πάλι, όχι. Αν κι έχω συναντήσει πολλούς ηλίθιους στη ζωή μου, κι αυτό δεν έχει να κάνει με τη δουλειά που κάνω.
-Υπάρχουν ρόλοι στην τηλεόραση, στο θέατρο, στο σινεμά, που δεν σας τρέλαναν;
- Για μένα όλα έχουν να κάνουν με την ιστορία. Είτε αν μιλάμε για ντοκιμαντέρ, είτε για κινούμενα σχέδια. Αν μπορείς να την αφηγηθείς όμορφα, δεν με νοιάζει. Έχω δει άθλιο θέατρο, φρικτή τηλεόραση, απαίσιες ταινίες.
-Και οι δικές σας ιστορίες;
-A, ό,τι έχω κάνει είναι εξαιρετικό, αγαπώ όλους όσους συνεργάστηκα, όλοι είναι υπέροχοι… Αστειεύομαι φυσικά. Δεν θα πω ότι δεν έχω μετανιώσει για πράγματα που έκανα. Φυσικά και υπήρχαν στιγμές στην καριέρα μου που πέρασαν έτσι. Η πρώτη μου δουλειά μετά τη δραματική σχολή ήταν στο West End με τον Woody Harrelson και τώρα έχω φτάσει στο σημείο να μου προσφέρουν δουλειά, να με ρωτούν αν θέλω να το κάνω. Και είναι υπέροχο συναίσθημα για έναν ηθοποιό. Γιατί για χρόνια σκέφτεσαι ότι κανείς δεν θα σου δώσει δουλειά, ή ότι σε ξέχασαν. Ότι δεν έχεις ταλέντο. Υπάρχουν φαντάσματα και δαίμονες σε αυτό που κάνεις.
-Φαντάσματα, δαίμονες και …απόρριψη όπως είδαμε και στο LaLaLand… Τι κάνετε για να μην σας πάρει από κάτω;
-Σαν ηθοποιός εισπράττεις απόρριψη καθημερινά. Το να είσαι ηθοποιός είναι μια εξαιρετικά παράξενη δουλειά. Πρέπει να είναι χοντρόπετσος και ο πιο ευαίσθητος άνθρωπος στο δωμάτιο, προσπαθώντας να βρεις έναν τρόπο να εξισορροπήσεις αυτά τα δύο στοιχεία. Πως το καταφέρνεις; Πίστη, διαλογισμός, μποξ, οτιδήποτε μπορεί να σε βοηθήσει.
- Εσείς; Προτιμάτε το ρινγκ ή να τρέχετε στον μαραθώνιο;
- Τα κάνω όλα. Ευτυχώς πάντα υπάρχει μια απόρριψη, προτάσεις που τινάζονται στον αέρα, προσδοκίες. Το να έχεις προσδοκίες στη δουλειά μας αποτελεί επικίνδυνη επιλογή. Μου αρέσει να τρέχω, φτάνεις σε επίπεδο απόλυτης περισυλλογής. Διαβάζω πολύ. Μυθιστορήματα, διαφορετικά είδη, από Alain de Botton μέχρι θρίλερ.
- Κι όταν είστε στην Ελλάδα πηγαίνετε στην Πάολα…
- Φυσικά. Όλα στη ζωή είναι. Ο Martin Amis έχει πει πως για να είσαι καλλιτέχνης, πρέπει να γράφεις, να διαβάζεις, να καταναλώνεις τέχνη και μετά να ζεις τη ζωή. Δεν πρέπει να περιορίζεσαι. Η πειθαρχία είναι το ένα. Και το άλλο είναι η εμπειρία. Πώς θα καταλάβω καλύτερα μια κουλτούρα; Υπάρχουν τραγούδια από την εποχή της Χούντας, τους εμφύλιους, και σημερινά παιδιά τα τραγουδάνε στα νυχτερινά κλαμπ, γνωρίζοντας όλες τις λέξεις. Αυτή είναι μια δυνατή κουλτούρα και πρέπει να την γιορτάζουμε. Οπότε δεν καταλαβαίνω γιατί ορισμένοι σνομπάρουν τα μπουζούκια… Εγώ λέω ότι θα πρέπει πάντα να πηγαίνουμε στα μπουζούκια, να ακούμε αυτά τα τραγούδια που μας φέρνουν κοντά. Ειδικά σε μια εποχή σαν τη σημερινή. Να πηγαίνεις και να διώχνεις το στρες.
- Πώς ερχόμαστε πιο κοντά;
- Μέσα στην κρίση γεννιέται περισσότερο θέατρο. Περισσότερη τέχνη. Περισσότεροι καλλιτέχνες έρχονται εδώ επειδή όλα είναι πιο προσιτά. Πρόσεξα πως αυτή τη φορά περισσότερος κόσμος βγαίνει έξω, πηγαίνει στα μπουζούκια και υπάρχει λόγος γι'αυτό. Όλα έχουν να κάνουν με την συνεκτικότητα. Την ιδέα μιας γιορτής.
- Και της εμπιστοσύνης. Τι αλλάζει όταν σκηνοθετείτε τον εαυτό σας;
- Στο Trust No One ήθελα να αποδείξω ότι μπορώ να κάνω κάτι σε υψηλό επίπεδο στη βιομηχανία των ταινιών action. Συγκέντρωσα όλα τα χρήματα, έκανα μια καμπάνια crowdfunding, με την βοήθεια των ακόλουθων που έχω στο Twitter, προσέλαβα τους καλύτερους, έκανα την παραγωγή, το storyboard και όλα από την καλή και την ανάποδη. Οπότε όταν βγήκαμε για γύρισμα, τα ήξερα όλα. Γιατί τα είχα προσχεδιάσει.
- Trust No One; Τίτλος ταινίας ή φιλοσοφία ζωής;
- Όχι. Εμπιστεύομαι πολλούς ανθρώπους. Χωρίς να είμαι ανταγωνιστικός. Πάντα με σεβασμό.
- Στο Instagram έχετε μια φωτογραφία του Paul Newman. Και την φράση: «Άνδρας χωρίς εχθρούς είναι άνθρωπος χωρίς προσωπικότητα». Αν επιλέγατε ηθοποιό από την χρυσή εποχή του Χόλιγουντ για να παίξετε μαζί, κι ας μην είναι εν ζωή…
- Θα διάλεγα τον Paul Newman.
- Και ποια γυναίκα θα έπαιζε σε μια ταινία για τη ζωή σας;
- H Julia Roberts, στον ρόλο της μαμάς μου. Πάντα μου έλεγαν ότι της μοιάζω.
- Όταν είχα πάρει συνέντευξη από τον Clint Eastwood μου είχε πει ότι υπάρχει ένας επαναστάτης μέσα του. Tι κρύβεται στην ψυχή σας;
- Υπάρχει μέσα μου η θέληση που χαρακτηρίζει όλους τους Έλληνες. Της φωνής που σου λέει ότι υπάρχει κάτι που δεν μπορείς να το κάνεις, και θα γυρίσεις τον κόσμο ανάποδα μέχρι να βρεις τρόπο να το πετύχεις. Αυτό είναι πολύ ελληνικό.
- Υπάρχει κάτι που δεν θα κάνατε για τις ανάγκες ενός ρόλου;
- Tα έχω κάνει όλα. Έχω αδυνατίσει, έχω παχύνει, έχω ξυρίσει το κεφάλι μου. Δεν υπάρχει κάτι που δεν θα έκανα… Αρκεί να υπήρχε ιστορία.
Τop 10 Man-Codes
Simon says
1. Να είσαι ευγενικός.
2. Πάντα στην ώρα σου.
3. Να ντύνεσαι ανάλογα με την περίσταση. Και να νιώθεις άνετα.
4. Να ξοδεύεις αρκετά χρήματα σε αξεσουάρ.
5. Να ακούς.
6. Να ξεφορτωθείς τις προσδοκίες.
7. Να ακούς περισσότερο.
8. Να μην βρίσκεις δικαιολογίες.
9. Να είσαι ο εαυτός σου.
10. Να κλέβεις χρόνο για να φας ένα υπέροχο γεύμα με κοντινούς φίλους και οικογένεια. Πολύτιμος χρόνος.
* Η συνέντευξη με τον Simon Kassianides δημοσιεύεται στο περιοδικό Mancode, Τεύχος 03, που κυκλοφόρησε με την Καθημερινή, την Κυριακή 5 Φεβρουαρίου 2017.