Την αγαπώ. Είναι το μόνο που μπορώ να πω μετά τη συνάντηση μας. Μάθημα ζωής. Αποκάλυψη. Εξομολόγηση. Εκείνη ήρθε με πουλόβερ και κοτσίδα σαν κοριτσάκι κι εγώ, με μοβ σακάκι. Χωρίς να έχω σκεφτεί τον Prince και το Purple Rain, απαραίτητα. H Mαρία Αλιφέρη, χρόνια τώρα, τσαλακώνει την εικόνα της, μιλάει με τα μάτια, αντιστέκεται στο ρετούς, μέσα-έξω. Μια γυναίκα που θα μπορούσε να έχει παραμείνει πριγκίπισσα, αλλά έφυγε από το παλάτι για να αποκαλύψει τον Prince που κρύβει μέσα της…

Σας λέω τραγούδια του Prince και διαλέγετε… Purple Rain. U Got the Look. Breakfast Can Wait. 1999. Pink Cashmere. My Name is Prince. My name is Maria;
Purple Rain. Moβ βροχή.
Γατί επιλέγετε το μοβ σαν χρώμα;
Mou πάνε οι δονήσεις του μοβ χρώματος. Τα χρώματα είναι διαφορετικές δονήσεις. Το μοβ με συγκινεί. Μου κάνει υπαρξιακό χρώμα.
Πώς μεταμορφώνεται κανείς σε άνδρα;
Όλες οι γυναίκες κρύβουμε έναν άνδρα μέσα μας, κι αντίστοιχα όλοι οι άνδρες. Το θέμα δεν είναι αν θα μεταμορφωθείς, είναι να αναπτύξεις την ανδρική σου πλευρά. Τότε έρχεται η εσωτερική ισορροπία. Και δεν την πληρώνει κάποιος άνδρας ή γυναίκα… Γιατί αν αναπτυχθούν οι ιδιότητες και των δύο φύλων, ψυχικοπνευματικά εννοώ, τότε ολοκληρώνεται ένας άνθρωπος. Αναγνωρίζεις το άλλο φύλο, και το εκτιμάς.
Και στην φωτογράφηση; O ρόλος ποιος ήταν;
Ο κυριότερος ρόλος ήταν η εμπιστοσύνη μου στον φωτογράφο, Τάσο Βρεττό. Αν και έχω κάνει πολλές φωτογραφήσεις, δεν είχα ποτέ φωτογραφηθεί σαν άνδρας. Το ευχαριστήθηκα αλλά ζορίστηκα κιόλας. Ενώ τόσα χρόνια δεν καταλαβαίνω αν είναι ο φακός μπροστά ή όχι. Αλλά φορώντας το ανδρικό ρούχο, και μη χαμογελώντας ως συνήθως, ειλικρινά το σώμα μου ένιωσε περίεργα. Για να στηθώ ανδρικά, να είναι το ύφος ανάλογο, και μου άρεσε η πρόκληση πολύ.
Πόσο τσαλακώνετε την εικόνα σας; Tώρα. Και τότε;
Όρεξη να'χεις. Όσο θέλεις. Το καλύτερο μου. Επειδή πάρα πολύ νωρίς, έγινα ως προς τον κόσμο μια εικόνα, εγώ παράλληλα, είτε θεατρικά, είτε όπου αλλού μπορούσα, τσαλακωνόμουνα στα άκρα. Δηλαδή, έχω υποδυθεί πόρνες, αλκοολικές, γριές, από πολύ νέα, γιατί το είχα μέσα μου σαν διάθεση, να σκαλίζω όλα τα κομμάτια του ψυχισμού μου. Αυτή είναι η δουλειά μας. Πρώτα για την ψυχή μου και μετά γιατί ήταν τόσο ισχυρή η εξωτερική εικόνα μου που θα γινόταν κλουβί αν παρέμενα εκεί. Κι έτσι πολύ νωρίς, και κυρίως θεατρικά, έχω επιδιώξει να κάνω ακραία πράγματα. Ηλικιακά, ψυχικά, ρόλους. Μου αρέσει πάρα πολύ να τσαλακώνομαι.
Δεν βρεθήκατε μέσα στο κλουβί σε καμία στιγμή της ζωής σας;
Kαμία γιατί είμαι έτσι από μέσα. Αν με ρωτήσεις από παιδί, αλλά και σήμερα που είμαι από την άλλη πλευρά του λόφου πλέον και έχω εμπειρίες, ποιο είναι το μεγαλύτερο δικαίωμα του ανθρώπου, θα σου πω η ελευθερία. Ένας άνθρωπος ελεύθερος δεν μπορεί να είναι κακός, ζηλόφθονος, προβληματικός… Οι αλυσίδες που βάζουμε στον εαυτό μας, μας κάνουν να βγάζουμε αρνητικά στοιχεία. Και όταν προσπάθησαν να μου φορεθούν, λόγω επαγγέλματος, ήμουν η πρώτη που έβγαλα τις χειροπέδες.
Ο Prince και η Princess. Σας προσφέρθηκε ποτέ η τιάρα, το γοβάκι, η χρυσή άμαξα και όλο το παραμύθι; Υπήρχε καλή νεράιδα; Kακιά μητριά;
Υπήρχαν απ’ όλα. Θα έλεγα ψέματα αν έλεγα διαφορετικά. Από την άλλη ενώ μπαίνω στο παραμύθι, γιατί αυτοί είναι οι ρόλοι μου, παράλληλα υπάρχει η Μαρία που εποπτεύει και δεν συνυπάρχει με όλα αυτά. Είναι θέμα ελευθερίας, αυτοδιάθεσης.
Δεν κλείνεται στο παλάτι η πριγκίπισσα…
Με τίποτα. Ούτε γοβάκια χάνει για να τα βρούνε, ούτε τίποτα.
Αμακιγιάριστη. Αρετουσάριστη. Πάντα χαμογελαστή. Δείχνετε πειθαρχημένη. Πόσο νάρκισσος είστε; Ματαιόδοξη;
Θα με πιστέψεις αν σου πω καθόλου; To στοιχειώδες που μπορεί να έχει μια γυναίκα, και όσο μεγαλώνω με απασχολεί όλο και λιγότερο. Ίσως σε μια νεαρότερη ηλικία, λιγάκι. Δεν υπήρξα νάρκισσος ποτέ μου. Ίσως να κορέστηκε μέσα μου το κομμάτι της αγάπης. Και να μην έχω ανάγκη όλα τα άλλα.
Νιώθετε πρωταγωνίστρια της ζωής σας; Πόσο ελέγχετε την εικόνα σας;
Το ζητούμενο για μένα είναι, επειδή ήμουνα πολύ κλειστό από παιδί, σκεπτόμενο, με πολλά ερωτήματα, να βρω απαντήσεις.
Δημοσιογράφος έπρεπε να γίνετε…
Πιθανότατα. Εγώ λέω ή δημοσιογράφος, ή ψυχίατρος. Μου άρεσε να σκαλίζω την ψυχή. Το ζητούμενο ήταν αυτό που είμαι απέξω, να είμαι και από μέσα. Ήθελα να είναι ευθύς ο λόγος μου. Και το κατάφερα. Οπότε η εικόνα μου, και πως φαίνεται, μου είναι αδιάφορη. Αν θέλουν ας με αγαπήσουν, ας με συμπαθήσουν, κι ας μην με συμπαθήσουν γι'αυτό που είμαι. Δεν θα την θυσίαζα την ελευθερία για τίποτα. Δεν ήθελα να είμαι διχασμένη. Είμαστε άλλοι και κυκλοφορούμε σαν άλλοι. Εμένα πάρα το γεγονός ότι η δουλειά μου είναι παγίδα, δεν μπήκα σε αυτήν, γιατί δεν ήθελα. Η ανάγκη του αυτοσεβασμού ήταν πάντα μεγαλύτερη.
Τα πηγαίνετε καλύτερα με τους άνδρες ή τις γυναίκες;
Με όλους. Με τους γέροντες, τον ψαρά, τον τεχνίτη, τον τεχνικό στη δουλειά μου… Δεν μετράω τους ανθρώπους ούτε με τα παράσημα τους, ούτε με τις περγαμηνές. Όλα αυτά έρχονται και παρέρχονται. Ο άνθρωπος μένει. Ό,τι αξίωμα, μου είναι αδιάφορο. Με τους άνδρες έχω άλλο διάλογο και με τις γυναίκες άλλο. Μου αρέσει ο άνθρωπος. Όχι ποιος είναι. Και το συνάντησα πολύ νωρίς στη δουλειά μου, ανθρώπους που ενδιαφερόντουσαν μόνο για τα παράσημα, και είπα πως δεν θα γίνω ποτέ έτσι. Θέλει αγώνα.
Δεν είχατε αυλή; Στο παλάτι;
Tην σιχαίνομαι την αυλή. Δεν μπορώ να βρω άλλο ρήμα. Πρώτα απ'όλα σε αποκοιμίζει η αυλή, σε ξεγελάει, δεν μου αρέσουν οι κολακείες. Με ενδιαφέρει ο άνθρωπος.
«Σας αγαπώ»; Σλόγκαν ζωής. Ποιούς αγαπούσατε τότε; Kαι ποιους αγαπάτε τώρα; Ποιους δεν αγαπούσατε και δεν αγαπάτε;
Επειδή καταλαβαίνω τον πόνο και τον αγώνα οποιουδήποτε ανθρώπου, γιατί ξέρω τον δικό μου και πόσο έχω παλέψει, δεν μισώ ανθρώπους, μισώ καταστάσεις. Τον ίδιο τον άνθρωπο τον καταλαβαίνω. Με ενδιαφέρει ο άνθρωπος σαν ουσία, κι όχι όλο το περιτύλιγμα. Διαισθάνομαι τον άλλον, άρα αφού κατανοώ τους λόγους που το κάνει, δεν μπορείς να τον μισήσω. Όλοι έχουμε λόγους. Για μένα και ο δολοφόνος έχει τις αιτίες του. Διαφωνώ με την πράξη, όχι με τον άνθρωπο. Τον κατανοώ και τον αγαπώ. Τους αγαπώ επειδή τους καταλαβαίνω. Όχι γενικά και χαζοχαρούμενα… Θέλω να μπαίνω στο ασυνείδητο του άλλου. Καταλαβαίνεις ότι το φορτίο του είναι μεγαλύτερο από την αντοχή του.
Tι σκεφτήκατε την πρώτη φορά που είπατε «Σας Αγαπώ» στην κάμερα;
Αυτή ήταν η ανάγκη μου, γι'αυτό έγινα ηθοποιός. Ήθελα να εκφραστώ, κι επειδή η αγάπη ήρθε πολύ γρήγορα, σαν κύμα, απευθείας από τον κόσμο, ήθελα να την επιστρέψω. Και κάποιο βράδυ, σε μια εκπομπή, αυθόρμητα, είπα «Σας αγαπώ». Τόσο απλά. Την επόμενη μέρα ο κόσμος πήρε το μήνυμα κι αυτό ήταν. Τώρα πια, μετά από τόσο δρόμο και εμπειρίες, η ουσία παραμένει η αγάπη. Κι ένας ελεύθερος άνθρωπος είναι αυτός που μπορεί να αγαπήσει πραγματικά. Γιατί κέρδισα με αίμα πολλές φορές την ελευθερία.
Αν έπαιζαν «Τα Τετράγωνα των Αστέρων» σήμερα… Με social media. Kαι selfies. Αντιδράσεις και συναισθήματα; Τότε χιλιάδες γράμματα. Και σήμερα;
Δεν ξέρω. Αλλά τότε δεν μπορούσα να μην απαντήσω. Δεν είμαι ο καλλιτέχνης που επειδή με έβαλαν στην κορυφή κάποια στιγμή, φορούσα γυαλιά για να μην με αναγνωρίσουν. Και στο θέατρο πάντα έβλεπα τον κόσμο, και αυτόγραφα έδινα, και αλληλογραφία κρατούσα…
Έχω την εικόνα… Προτάσεις, βέρες, αγκαλιές, φιλιά…
Δεν μπορώ να το στερήσω από τον κόσμο αυτό. Αυτό δεν ήθελα; Την επικοινωνία. Είχα πάρα πολλή αγάπη. Δεν με ενόχλησε ποτέ αυτό.
Είχατε ακραίες αντιδράσεις θαυμασμού;
Mπορεί τα γράμματα να ήταν από φυλακές, από οπουδήποτε, κι εγώ ένα κοριτσόπουλο μέσα στη μεγάλη τηλεοπτική έκρηξη, κι όμως δεν είχα ενοχλητικές προσεγγίσεις. Περισσότερο μαμαδίστικα με ρωτούσαν, παρά ενοχλητικά. Δεν ένιωσα χυδαιότητα.
Κινηματογράφος, τηλεόραση, θέατρο. Ο ρόλος της ζωή σας; Ο πιο κοντινός στον χαρακτήρα σας;
Θέατρο πολύ, απλώς η τηλεόραση ήταν πάρα πολύ έντονη. Ενώ το θέατρο ήταν παράλληλα πάντα. Αγαπάω όλες τις εκφάνσεις της δουλειάς μου, δεν σνομπάρω καμία. Είναι παράθυρα που μπορώ να εκφραστώ. Εκτιμώ την τηλεόραση ιδιαίτερα, όπως και το ραδιόφωνο… Δεν χρησιμοποίησα κανένα μέσο ναρκισιστικά. Κι αυτό με φύλαξε από τα καλάμια. Πάντα νιώθω ευθύνη.
Κινηματογράφος, τηλεόραση, θέατρο. Ο ρόλος της ζωή σας; Ο πιο κοντινός στον χαρακτήρα σας;
Γιατί, τι είναι η ζωή; Δεν είναι ένας διαρκής σταυρός; Και οδεύουμε σε μια ανηφόρα. Απλώς το βλέπεις σαν εξέλιξη σου. Αν το δεις σαν άσκηση για να πας παρακάτω, να ανακαλύψεις κι άλλα πράγματα, να δυναμώσεις κι άλλο, να εξελιχτείς, τότε η ζωή γίνεται παιχνίδι. Με σταυρό. Ιερό παιχνίδι. Διαλέγεις λοιπόν. Ή γκρινιάζεις ή πολεμάς.
Πολεμίστρια τότε. Ένας ρόλος ζωής;
Στην Τρισεύγενη του Κωστή Παλαμά βρίσκω κομμάτια. Ένα πλάσμα ελεύθερο σε μια καταπιεστική εποχή για την γυναίκα. Εκεί βρήκα ένα μεγάλο κομμάτι, όπως και σε πολλούς ρόλους. Σε άλλους, τίποτα. Άλλη πρόκληση εκεί. Γιατί είμαστε όλα. Αυτό είναι το καλό της δουλειάς μας. Με έναν ρόλο που δεν έχεις κοινά, σκάβεις πιο βαθειά και ανασύρεις πράγματα που δεν ξέρεις για τον εαυτό σου κι έτσι προχωράει η αυτογνωσία. Για μένα το θέατρο είναι δρόμος αυτογνωσίας, προσφοράς, επικοινωνίας, συνδιαλλαγής.
Έχετε ψάξει πολύ μέσα σας. Υπάρχει κι άλλο περιθώριο αυτογνωσίας;
Δεν τελειώνει αυτό. Τώρα αρχίζω να καταλαβαίνω το Εν Οίδα ότι Ουδέν Οίδα. Όταν πηγαίνεις σε πιο μέσα χωράφια, καταλαβαίνεις την άγνοια σου. Πώς να γίνεις λοιπόν νάρκισσος; Eγωκεντρικός; Νάρκισσος γίνεται αυτός που δεν έχει πάει πιο μέσα, νομίζει ότι είναι το κέντρο του κόσμου. Όταν πας βαθειά στον εαυτό σου, άρα και στους άλλους, η ζωή είναι μυστήριο. Και οι άνθρωποι. Τότε καταλαβαίνεις πόσα δεν ξέρεις. Όταν είσαι νέος νομίζεις ότι τα ξέρεις όλα. Μεγαλώνοντας, ο τροχός γυρίζει, και βλέπεις το ιερό παιχνίδι.
Tο game over ποιος το ορίζει;
Η ζωή. Εμείς μπορούμε να κερδίσουμε κάποιους καλούς βηματισμούς. Από τον δρόμο της αυτογνωσίας, κερδίζεις κάποια βήματα ανθρώπινης δικαίωσης. Το τελικό είναι έξω από εμάς. Μπορούμε να κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε, χωρίς ενοχές και μαστιγώματα. Σκηνοθετούμε αυτό το κομμάτι που γνωρίζουμε. Αλλά υπάρχει ένα σύμπαν που δεν το γνωρίζουμε καθόλου. Γι’αυτό που συμβαίνει, νιώθω βαθειά εμπιστοσύνη. Σύμπαν, Θεό, Φύση, πες το όπως θες. Εγώ ξέρω ότι είναι ιερό, δίκαιο και το εμπιστεύομαι. Κάνω το καλύτερο που μπορώ.
«Κάνε ό,τι κάνω.» Τι κάνετε που θα θέλατε να το κάνουμε κι εμείς;
Θα ήθελα να είμαστε όλοι ο εαυτός μας. Αυτή είναι η κατάρα μας. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ελευθερία από το να βρεις τι είσαι σαν άνθρωπος. Τι θέλεις. Όχι τι σου έμαθαν, τι σου φόρεσαν, τι σου υπέδειξαν. Όλα πρέπει να ξεσκαρτάρονται. Να πετάς μπάζα. Να μην υποτάσσεσαι τυφλά γιατί γεννιόμαστε με ρόλους. Κρατάω, πετάω. Το θέλω, δεν το θέλω. Να είμαστε ο εαυτός μας. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη απελευθέρωση. Εμείς πρέπει να πετάξουμε τις αλυσίδες. Εκδηλώνοντας αυτό το ιδιαίτερο που έχουμε. Δεν κλωτσάς για να γκρεμίσεις αλλά γιατί έχεις κάτι καλύτερο να βάλεις στη θέση του.
Και σε μία σχέση; Περιμένω ή γκρεμίζω;
Καμία μου σχέση δεν χάλασε γιατί επειδή βρήκα κάποιον άλλο. Χάλασε επειδή δεν είχαμε μια παραλληλότητα.
Στις συνεντεύξεις σας μιλούν για το ζεϊμπέκικο της Μαρίας Αλιφέρη, πόσο απεχθάνεστε την αχαριστία, για έναν γάμο στα 80 σας, την ετικέτα της ωραίας, την αντίδραση σας στην πολιτική, τα λίφτινγκ και τα μπότοξ, το ατύχημα με το αυτοκίνητο… Μύθοι, αλήθειες, ψέματα, υπερβολές. Υπάρχει κάτι που φοβάστε;
Φοβάμαι τον εαυτό μου και τον Θεό. Δεν χρεώνω στους άλλους κάτι κακό που μου συμβαίνει. Φοβάμαι τον εαυτό μου να μην κάνει την …πατάτα. Και τον Θεό. Αυτά τα δύο. Με ζορίζουν πράγματα, αλλά δεν τα φοβάμαι.
Ταχύτητα, κατσαρίδες, ύψος, αράχνες, τίποτα;
Ηδονίζομαι από όλα αυτά. Mόνο μια φορά ένιωσα πανικό, μετά το ατύχημα. Έπαθε το σώμα μου σοκ, όταν μπήκα να ξαναοδηγήσω. Δεν είναι ότι δεν φοβάμαι. Φοβάμαι αλλά το ελέγχω. Παίρνω τον φόβο και τον διαχειρίζομαι. Ζήτησα να μην είναι κανένας από τους αγαπημένους μου φίλους. Ήθελα να το αντιμετωπίσω μόνη μου. Ήταν από τις δυσκολότερες στιγμές της ζωής μου. Ήξερα όμως τις ρίζες του πανικού. Έτρεμα, ίδρωνα… Άμα ξέρεις, βοηθάς. Εχθρός μας είναι η άγνοια. Ξέροντας το, είχα την δύναμη να το παλέψω. Αναμετρήθηκα με τον εαυτό μου, έψαξα πιο κάτω. Η ζωή είναι ευκαιρία για να ψάξουμε πιο μέσα μας. Είναι οδυνηρό, αλλά αξίζει. Ελευθερώνεσαι. Πετάς φόβους, τις δικές σου αλυσίδες.
To μόττο της ζωής σας;
Αγάπη. Τώρα ξέρω γιατί είπα σας αγαπώ σαν κοριτσόπουλο και τελείως αυθόρμητα. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος να αντιμετωπίσεις τους ανθρώπους, τις συνθήκες, τον εαυτό σου. Αγάπη είναι κι όταν κάποιος ρίχνει χλωρίνη στο πρόσωπο της γυναίκας του. Αγάπη είναι κι αυτό, το έξω του κρεμμυδιού. Δεν εννοώ την απλοϊκή, ξώφαλτση αγάπη. Η αγάπη που λέω εγώ είναι το κλειδί. Τώρα το λέω και εμπειρικά.
Τι σας δυσκόλεψε περισσότερο; Το «Σας Αγαπώ» ή το «Σ'Αγαπώ»; Να το πείτε και να το νιώσετε;
Είναι άλλη κλίμακα. Δύσκολο μπορεί να είναι κι αυτό στο ευρύ κοινό, να το μεταδώσεις στους πολλούς. Η σχέση είναι το δυσκολότερο. Ούτε η δουλειά μας, ούτε τίποτε άλλο. Να καταφέρουν δυο άνθρωποι από την Ανατολή και τη Δύση να ανοίξουν τις ψυχές τους, να εμπιστευτούν μετά, να συμπορευτούν. Τον εαυτό σου μπορείς να τον χειριστείς. Τον άλλον; Πρέπει να θέλει κι ο άλλος. Ξέρεις πόσο σπάνιο είναι αυτό; Είναι δύσκολο πράγμα οι σχέσεις. Δεν εννοώ αυτές που κυκλοφορούν. Ούτε δεκανίκια, ούτε τίποτα.
H καλύτερη και χειρότερη κριτική που ακούσατε ή διαβάσατε;
Είχα και έχω από όλα. Και από την κακία, κάτι θα μάθεις. Έχω ακούσει και ύμνους και αρνητικά. Όλα τα είδα σαν δασκάλους και όχι σαν καταπιεστές. Είχαν κάτι να με διδάξουν. Και η ίδια η αδικία είχε κάτι να με διδάξει. Αφού δεν με γονάτισε, με έκανε καλύτερη.
Αν ξεκινούσατε σήμερα την καριέρα σας, τι θα αλλάζατε στη διαδρομή;
Το δεν μετανιώνω είναι λιγάκι ξώφαλτσο. Έχω κάνει λάθη. Με τη σημερινή ματιά, άπειρα. Το ένα πίσω από το άλλο. Τότε νόμιζα ότι αυτό ήταν το σωστό. Μακάρι να ήταν άλλες συνθήκες αλλά μπορεί να ήμουνα και ζόμπι, ξέρω γω; Όλα είναι βιωμένα στην ψυχή μου. Έτσι ζω. Κι είναι κερδισμένα από τον τρόπο που περπατάω. Και ξανατρώω χώμα, ξαναμαθαίνω και ξανασηκώνομαι. Ίσως να τα διαχειρίζομαι διαφορετικά. Ένας σοφός φίλος μου είχε πει στο ξεκίνημα: «Μαρία, να προσπαθήσεις να γίνεις σαν το πολεμικό άτι.» Το άλογο που δεν είναι γυμνασμένο στη μάχη, πέφτει και κάνει μια ώρα να ξανασηκωθεί. Το πολεμικό άτι, πέφτει στη μάχη και σε μηδέν χρόνο, ξανασηκώνεται. Αυτό κέρδισα στη ζωή. Όχι να μην πέφτω. Μέχρι θανάτου θα συνεχίσω να πέφτω. Η διαφορά είναι ότι τώρα πετάγομαι γρήγορα. Αυτό κέρδισα. Να μην μένω ακίνητη κάτω και να σπαρταράω. Πέφτω αλλά σηκώνομαι γρηγορότερα από παλιά. Με τόση μάχη…
Πώς νιώθετε όταν σας αναγνωρίζουν; Κι όταν δεν σας αναγνωρίζουν;
Το ίδιο. Πολύ όμορφα όταν με αναγνωρίζουν κι όταν δεν με αναγνωρίζουν, το ίδιο. Δεν άλλαξε κάτι. Και τότε που με αναγνώριζε το σύμπαν. Και στη λαϊκή που πήγαινα και πηγαίνω ακόμη, οι αντιδράσεις είναι ίδιες.
Σας τα χάριζαν όλα;
Kαι τώρα μου τα χαρίζουν. Είναι απίστευτο. Δεν μπορώ να πάω στη λαϊκή γιατί μου τα χαρίζουν όλα και ντρέπομαι. Μετά δεν μπορείς να τους κόψεις τη χαρά, κι έχεις δίλημμα. Δεν άλλαξε τίποτα στη ζωή μου, ούτε στα μεγάλα φώτα της τηλεόρασης. Ό,τι έκανα, κάνω.
Η τελευταία ταινία που είδατε στο σινεμά… Ένα βιβλίο. Μια παράσταση.
Η τελευταία παράσταση που είδα. Παπαβασιλείου σστο Θέατρο Τέχνης στη Φρυνίχου. Ένα έργο που έχει γράψει και σκηνοθετήσει ο ίδιος. Με μάγεψε. Θησαυρός ο Παπαβασιλείου για τον πολιτισμό μας, αλλά η Ελλαδίτσα μας δεν ξέρει να αναδείξει τους θησαυρούς της…
Αν γράφατε την αυτοβιογραφία σας, τι τίτλο θα βάζατε; Θα ήταν ένας μονόλογος στο θέατρο;
Ετοιμάζω έναν μονόλογο, γραμμένο κατά παραγγελία, παράλληλα με τις πρόβες που κάνω τώρα. Είναι ο βαθύτερος μου ρόλος. Το ζήτησα να γραφτεί, βασισμένο σε πρόσωπο «υπαρκτό». Είναι η ψυχή μου ολόκληρη. Το χαρακτηριστικότερο μου κομμάτι, ο ψυχισμός μου. Για τον χειμώνα που έρχεται, γιατί τώρα κάνω πρόβες, την Σονάτα του Ρίτσου σε ένα τελείως επικίνδυνο τόλμημα. Έχει ανέβει δεκάδες φορές, και από άνδρα ακόμη, πάντα σαν μονόλογος, και η θεατρολόγος Άννα Ματθαίου το δραματοποιεί και το κάνει θέατρο, και ο Θάνος Σιδεράς το σκηνοθετεί, προσθέτοντας και άλλα πρόσωπα. Είναι επικίνδυνο και τρέμει η ψυχή μου. Είναι ιεροσυλία να μπεις στον Ρίτσο και να προσθέσεις λόγο και να το δραματοποιήσεις. Αλλά ελπίζω να είναι μια πρόταση, και όχι θράσος, ασέβεια. Σέβομαι τον πολιτισμό μας, τους θησαυρούς, τους φάρους μας, για να μην μας καταβροχθίζει η καθημερινότητα, να έχουμε φως.
Ο τίτλος θα ήταν Σας Αγαπώ;
Θα μπορούσε να είναι αν δεν ήταν έτσι στιγματισμένο το «Σας Αγαπώ». Η αγάπη που είναι η καρδιά του κρεμμυδιού και όχι τα φυλλαράκια...

* Η συνέντευξη με την Μαρία Αλιφέρη δημοσιεύεται στο περιοδικό Mancode, τεύχος 03, που κυκλοφορεί την Κυριακή 5 Φεβρουαρίου 2017, με την εφημερίδα Καθημερινή.