Υπάρχουν ορισμένα μέρη στον κόσμο που τα ερωτεύεσαι χωρίς να ξέρεις τον λόγο. Η place des Vosges, ανάμεσα στο 3ο και το 4ο διαμέρισμα του Παρισιού, είναι ίσως η πιο αγαπημένη μου πλατεία, μαζί με την Palais Royal στο 1ο arrondissement και τα ασπρόμαυρα installations της, το μικροσκοπικό παιχνιδάδικο, το «σπίτι» του Τεν Τεν, πλατεία που ανακαινιζόταν την τελευταία φορά που αποπειράθηκα να πάω.

Το περπάτημα στο Marais έχει πάντα σαν τελικό προορισμό ή αφετηρία την place des Vosges. Και όχι μόνο επειδή είναι η παλιότερη της πόλης, αλλά την ενέργεια κυρίως... Είναι περίεργο γιατί το καλοκαίρι μαζεύονται ετερόκλητες παρέες, χωρίς κανείς να ενοχλεί τον άλλον. Μια μέρα πέτυχα ένα κινηματογραφικό γύρισμα, μια άλλη ένα ζευγάρι έκανε πικνίκ με κρασί και παρμεζάνα, την ίδια ώρα που μια παρέα παιδιών μάζευε κάστανα και έστηνε μαγειρείο στο σκάμμα, ενώ κάποια άλλα δοκίμαζαν τις αντοχές τους στην εγκατάσταση αναρρίχησης (με αντίστοιχες σε διάφορα πάρκα του Παρισιού).

Ο φύλακας σφύριξε στις 9.15 ακριβώς το βράδυ, την ώρα που η πλατεία κλείνει και ηρεμεί. Είναι η στιγμή που μπορείς να περπατήσεις προς την εβραϊκή συνοικία, να φας φαλάφελ στο χέρι στο Chez Marianne, να ανακαλύψεις τις βιτρίνες του Cos, στη rue des Rosiers, του μινιμαλιστικού καταστήματος της μόδας με συμπαθητικές τιμές, να φας κρέπα, μακαρόν, σούσι (όχι απαραίτητα με αυτή τη σειρά), να καθήσεις στο Mariages Freres για να σου σερβίρουν πράσινο τσάι με ονομασία προέλευσης, να φτάσεις μέχρι το Pompidou, και όλα αυτά με τα πόδια.

Αν κουραστείς, ειδικά στο Marais, τον παράδεισο των εξειδικευμένων μπουτίκ, δεν αποκλείεται να βρεις να αγοράσεις πατίνια από τη δεκαετία του '70 με ουράνιο τόξο από αυθεντικά καταστήματα vintage. Εγώ τα δοκίμασα, αλλά δεν ήταν στο νούμερό μου... Πίσω στην place des Vosges, όταν θα ξάπλωνα στο γρασίδι, θα μου ήταν έτσι κι αλλιώς μάλλον άχρηστα.