Η μόδα είναι αλλοπρόσαλλη, η μόδα είναι θέατρο, γιατί όχι το μεγάλο μας τσίρκο, η μόδα προκαλεί, αποπροσανατολίζει, παρασύρει. Όλα μπορούν να αλλάξουν μέσα σε 15 λεπτά της ώρας, όσο ακριβώς διαρκεί μια επίδειξη. Καθώς η κρίση αγγίζει και το τελευταίο ατελιέ, οι σχεδιαστές εφευρίσκουν διαρκώς νέους τρόπους για να αιχμαλωτίζουν το βλέμμα παρά τις δυσοίωνες επισημάνσεις των κυνικών της μόδας. Μόνο στην Αμερική, την Μέκκα της υπεραφθονίας και του προσιτού στυλ, με τζίρο που ξεπερνά κάθε χρόνο τα 200 δις δολάρια σε πωλήσεις, υπάρχουν στιγμές που δυσκολεύεται κανείς να βρει ποιο είναι το μανίκι και πως φοριέται ένα παντελόνι ή κάτι φαινομενικά τόσο απλό όσο ένα παλτό και ένα πουκάμισο. Οι κατασκευαστές των ρούχων ανατρέχουν σε δεκάδες πηγές, περνούν μήνες κάνοντας έρευνα και αυτό στο τέλος προκύπτει σαν ένα ολοκληρωμένο έργο με αρχή, μέση και τέλος. Η μόδα υπάρχει για να εμπνέει, να δημιουργεί διάλογο και εντάσεις, να αφυπνίσει την κοινωνική συνείδηση, να πουλήσει ρόλους ζωής.
Στο βιβλίο «Fashion victim: Our love-hate relationship with dressing, shopping and the cost of style», διαπιστώνουμε ότι η μόδα συμπαθεί την κλωνοποίηση, υποστηρίζει την ομοιομορφία καθώς δεν είναι τυχαίο ότι τουλάχιστον το 75% των αμερικανών κρύβει στη ντουλάπα του τουλάχιστον ένα χακί παντελόνι σε στρατιωτική γραμμή, το οποίο, φοράει χειμώνα- καλοκαίρι.
Από τη μία λοιπόν υπάρχουν καταστήματα που θυμίζουν σούπερ-μάρκετ με πανομοιότυπα προϊόντα και από την άλλη η μόδα εξακολουθεί να ξαφνιάζει, ειδικά αν είναι διατεθιμένος κανείς να πληρώσει κάτι παραπάνω προκειμένου να ξεχωρίσει από την μάζα. Πόσα λεφτά όμως μπορεί να δώσεις για να μοιάζεις με κλόουν;
Την ίδια στιγμή λοιπόν που οι σχεδιαστές ζητούν άφεση αμαρτιών συχνά για τις εκκεντρικές τους δημιουργίες, υπάρχουν αρκετοί designers που εξακολουθούν να υποστηρίζουν ότι πολλά από τα ρούχα σχεδιάστηκαν αποκλειστικά για την πασαρέλα, παρά το γεγονός ότι οι διαφορές τελικά ανάμεσα στην παγκόσμια αγορά και το σόου δεν είναι πια τόσο σημανιτκές. Ισως γιατί και η μόδα του δρόμου δεν προκαλεί επαναστάσεις πια, τίποτα δεν μπορεί να μας ξενίσει...
Ένα απλό παράδειγμα. Πριν από 50 χρόνια, κανείς δεν θα μπορούσε να διανοηθεί να βγει έξω με μαλλιά ράστα, εκτός φυσικά κι αν ζούσε στην Τζαμάικα. Τώρα ακόμη και τα πιο mainstream κομμωτήρια φιλοξενούν πελάτισσες που είναι διατεθιμένες να παραμείνουν άλουστες για αρκετό καιρό μέχρις ότου αποκτήσουν το επιθυμητό αποτέλεσμα ενώ το συγκεκριμένο χτένισμα εμφανίζεται στα πανεπιστήμια και στις επιδείξεις μόδας στο Μιλάνο και στη Νέα Υόρκη.
Η μόδα είναι καθρέφτης της παγκοσμιοποίησης... Οι σχεδιαστές λένε ξανά και ξανά ότι δεν υπάρχει πια αμερικανική, ιταλική ή γαλλική μόδα αλλά διεθνής. Και τι δεν είδαμε μέσα στο 2014 και που να ξέρατε τι μας περιμένει ακόμη... Υπερμεγέθη καπέλα και πλατφόρμες, μπαρόκ αλλά και σαδομαζοχιστικές αναφορές, κατακτητές, πειρατές, ματαντόρ, Λολίτες, σέρφερ, Κινέζες, αλεξιπτωτιστές, μακιγιάζ που σόκαραν για να υιοθετηθούν στη συνέχεια με ενθουσιασμό. Τίποτα δεν αποτελεί πρωτογενές υλικό. Η μόδα κλέβει, δανείζεται, υιοθετεί, απορροφά τα πάντα σαν σφουγγάρι και τα οικειοποιείται. Ταλέντο, φαντασία, ένστικτο, τέχνη, κυνισμός, συνθέτουν το παζλ. Ο αμερικανός Michael Kors έχει τον τελευταίο λόγο: «Νομίζω ότι πολλοί σχεδιαστές σκέφτονται μόνο πως θα κάνουν ένα καλό σόου. Το πιο παλιομοδίτικο πράγμα στη μόδα είναι να φτιάξεις κάτι πρακτικό».