Ξεκινήσαμε από το σπίτι, μία ώρα περίπου πριν από την πρεμιέρα στο Γκάζι. Δευτέρα βράδυ. Η Αλεξάνδρας είναι κλειστή, έχει μόλις τελειώσει ο αγώνας στο γήπεδο του Παναθηναϊκού κι εμείς πρέπει να είμαστε στις 8 το βράδυ στην οδό Ευμολπιδών, στο Σύγχρονο Θέατρο για την παράσταση «Είστε και φαίνεστε» του Volker Ludwig.
Τα κορίτσια, -κι εγώ-, θυμόμαστε πάντα με χαρά τις δύο προηγούμενες παραστάσεις του Βασίλη Κουκαλάνι και της ομάδας του, «Μια γιορτή στου Νουριάν» και «Τζέλα, Λέλα, Κόρνα (κι ο Κλεομένης)». Κάθε τόσο ακούμε τα τραγούδια του Φοίβου Δεληβοριά στο αυτοκίνητο και φωνάζουμε τραγουδώντας σαν ηθοποιοί με ανοιχτά παράθυρα, χωρίς σκηνή, μόνο με αυτοσχεδιαστική διάθεση.
Τα παιδιά, στο δημοτικό και στο γυμνάσιο πλέον, ξέρουν καλύτερα από τον καθένα το θέμα της καινούργιας παράστασης. Σχολικό άγχος και bullying. Η ζωή στο προαύλιο, φίλες, φίλοι, απογοητεύσεις, διαγωνίσματα, βαθμοί, πρωινό ξύπνημα, αγωνία. Παρακολουθήσαμε την παράσταση, ο καθένας με τις δικές του αναμνήσεις και τα δικά του σημεία αναφοράς, και χειροκροτήσαμε με τον ίδιο ενθουσιασμό. Έχει σημασία αν δεν χαμογελάσαμε αμήχανα ή δεν νιώσαμε ενοχές στα ίδια σημεία;
Μια παράσταση που πρέπει να δουν όλοι όσοι ξέρουμε. Και δεν ξέρουμε. Παιδιά και γονείς, δάσκαλοι, διευθυντές σχολείων, πολιτικοί, όλοι. Αγοράσαμε το πρόγραμμα με την αφίσα με πρωταγωνιστή τον «Γυαλάκια» αλλά μας έλειψε το cd για να ξαναθυμηθούμε τα νέα τραγούδια του έργου. Τι θα θυμόμαστε; Την ιστορία από τα πίσω θρανία, για την Ντάνη, τον Ζήκο, τον κ. Λουλούδη, την μητέρα κ. Γαμβρούλη, την Φρέτα, τον Μπίλια.... Την ατάκα, «Βλάκας δε γεννιέται κανείς!». Πως πέντε παιδιά μαζί είναι πιο δυνατά από τέσσερα. Την πραγματική ζωή των παιδιών. Την ερμηνευτική λιτότητα. Και τα ερωτήματα που γεννιούνται όσο εξελίσσεται η δράση, πριν και μετά το διάλειμμα (με τα σπιτικά μπατόν σαλέ και τα «σχολικά» σάντουιτς). Ποιος είναι ο καλός δάσκαλος; Εκείνος που βάζει τιμωρίες; Που είναι αυστηρός; Ή δημοκρατικός; Θα θυμόμαστε (σίγουρα) το παιδικό δικαστήριο.
Στην επιστροφή ρώτησα τα κορίτσια. «Θέλετε να με βοηθήσετε να βρούμε ποιος φταίει στο έργο; Ο Γυαλάκιας, ο μαθητής; Η μαμά του; Ο διευθυντής του σχολείου; Ο δάσκαλος της τάξης;» H καθεμία έδωσε τη δική της απάντηση. «Για μένα φταίνε οι γονείς. Οι γονείς των 4 παιδιών που ενοχλούσαν τον Γυαλάκια», είπε η μεγάλη. «Εγώ πιστεύω ότι έφταιγε η μαμά του Γυαλάκια. Που δεν τον πίστεψε. Όπως εσύ σήμερα. Που δεν με πίστεψες όταν σου είπα ότι δεν έχουμε διάβασμα για αύριο... Αφού θα πάμε εκδρομή». Δεν πρόλαβα να πω την άποψη μου. Ένοχη. Το παραδέχομαι. Είμαι και φαίνομαι. Και φοράω και φακούς επαφής. Χρόνια τώρα...