Δεκέμβριος είναι…

Να ονειρεύεσαι να χιονίσει και να απολαμβάνεις τη λιακάδα (ακόμη έξω).

Να θέλεις να στολίσεις το δέντρο και να έχεις ξεχάσει που το έχεις αποθηκεύσει.

Να θέλεις να αγοράσεις αληθινό και να το αποφεύγεις χρόνια τώρα, από ενοχές.

Να νοσταλγείς το χριστουγεννιάτικο δέντρο των παιδικών σου χρόνων μέσα στη γλάστρα. Λίγο κακοφτιαγμένο, λίγο στραβό, αλλά τόσο αγαπημένο.

Να σε ρωτούν αν θα φύγεις στις γιορτές, και να απαντάς χωρίς να ξέρεις. Θέλεις; Θα φύγεις; Μπορείς; Κι αν μείνεις;

Να μυρίζεις τζάκι μέσα κι έξω.

Να σπρώχνεις τα resolutions έναν μήνα μπροστά. Έχεις καιρό ακόμη.

Να ψάχνεις από τώρα καινούργιο ημερολόγιο-agenda. Μα πότε γέμισε αυτό που αγόρασα τον περασμένο Δεκέμβριο;

Να σκέφτεσαι τα δώρα που θα πάρεις για τους αγαπημένους σου και να ξέρεις πως πάλι θα τρέχεις τελευταία στιγμή. Παραμονή. Στο κλείσιμο.

Να νιώθεις μοναξιά από τώρα. Και γεμάτος μαζί.

Δεκέμβριος είναι ο μήνας του απολογισμού. Του ταμείου. Της νοσταλγίας. Της μελαγχολίας.

Είναι και ο μήνας με τα φωτάκια. Τα αστέρια. Τα στολίδια. Τα μάξι μελομακάρονα. Οι μίνι κουραμπιέδες. Τα χριστουγεννιάτικα τραγούδια στο ραδιόφωνο, στο αυτοκίνητο, στα καφέ, σαν το σάουντρακ που θέλεις (και δεν θέλεις) να ακούς.

Δεκέμβριος είναι ο μήνας που πρέπει να είμαστε μαζί.

Να αγκαλιαζόμαστε.

Να είμαστε εκεί ο ένας για τον άλλον.

Να αντέχουμε.

Να βρίσκουμε μικρές αφορμές για να γελάμε μέχρι δακρύων.

Να ζούμε το τώρα.

Πριν την παραμονή.

Τώρα.

All I want for Chrstmas is you?

All I want for Christmas is me. And you. And us. And Santa. Santa Times.