Είναι η τρίτη φορά που βλέπω τον Akram Khan. Η πρώτη ήταν στο Ηρώδειο με την Sylvie Guillem, δύο νάρκισσοι της σκηνής σε απόλυτη ισορροπία, σε ένα ντουέτο-υπερθέαμα για να χαζεύεις και να παραληρείς. Χάζεψα και παραλήρησα και στο επόμενο, το Desh, όταν είδα τον Akram Khan, στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, σόλο αφηγητή σε ένα εικαστικό παιχνίδι, αποκαλύπτοντας έναν παραμυθά που ξέρει να διαβάζει, να περιγράφει ιστορίες, να αναπλάθει μύθους, να ζωντανεύει τέρατα και κακούς, με το σώμα του, χέρια, πόδια, βλέμμα, αγκώνες, ώμους...
Και τώρα; Τρίτη, 8.30 το βράδυ, στην Κεντρική Σκηνή, σειρά Ι, θέση 17. Χορός στη Στέγη. Torobaka. Akram Khan, Israel Galvan, μια παράσταση sold-out (10-11 και 13-15 Μαρτίου). Ποια κρίση; Ευτυχώς που υπάρχουν και στιγμές που αισθάνεσαι ότι όλα όσα ζεις εκεί έξω ήταν απλώς ένας εφιάλτης…
Ήμουν ενθουσιασμένη που θα ξαναέβλεπα κάτι και πάλι από τον Akram Khan. 75 λεπτά σαν χάπι, που τα ξεχνάς όλα και ταξιδεύεις. Πώς έφυγα; Άδεια. Κανένα συναίσθημα, λύπη, χαρά, τίποτα. Είδα δύο τέλειους τεχνικά χορευτές, μαυροντυμένους, σε μια μαύρη σκηνή, με τέσσερις μαυροφορεμένους μουσικούς-τραγουδιστές, σε μια παράσταση για γρήγορα πόδια και δυνατές φωνές. Ανατριχίλα; Δε σηκώθηκε ούτε χνούδι.
Εξαιρετικός ο Akram Khan, ιδρωμένος, καλοκουρδισμένος, με τα γυμνά πόδια και τα κουδούνια στους αστραγάλους, δυναμικός και ευαίσθητος μαζί. Και ο «συνομιλητής» του, Israel Galvan, αντίστοιχος σούπερσταρ στο φλαμένκο, με γυμνά πόδια ή τακούνια, νόμιζες ότι κοιταζόταν σε όλη τη διάρκεια της παράστασης στον καθρέφτη, φιλάρεσκος και ανταγωνιστικός, ακόμη και με τον εαυτό του.
«Ο Μichael Jackson», ψέλλισε θεατής από πίσω. Nαι, ήταν και οι δύο άψογοι, ο καθένας στο κουτάκι του, στις λίγες στιγμές που συνυπήρχαν στη σκηνή, ο διάλογος ήταν και πάλι άψογος αλλά όχι συμφιλιωμένος. Ή όχι όπως θα τον περίμενα τουλάχιστον για να αισθανθώ κάτι. Γιατί πολλές φορές και η τελειότητα δεν αφήνει πολλά περιθώρια για να νιώσεις.
Με το Torobaka έψαξα να βρω τη γέφυρα. Αν τη βρήκα; To χειροκρότημα ήταν ενθουσιώδες. Υποκλίνεσαι στο ταλέντο. Στον ιδρώτα. Στα γρήγορα πόδια. Κατάκ και φλαμένκο στη συσκευασία του ενός. Με παλμό και ρυθμό. Εικόνες; Δεν έφτιαξα πολλές. Είδα την κοκορομαχία. Το φίδι ενάντια στη νυφίτσα. Τον ταύρο και την αγελάδα. Τους Μαορί. Τους δυο μοναχούς με την παρέα τους. Το απομονωμένο μοναστήρι του χορού. Το ταλέντο. Τις χιλιάδες ώρες στις πρόβες. Την αναρχία της παράδοσης. Τι δεν είδα; Χρώματα. Μόνο μαύρο. Με λίγη λάμψη από τη μαγεία του Michael Jackson.