Ήταν η πρώτη κρύα νύχτα του φθινοπώρου. Δεν είχα κανονίσει τίποτα για το βράδυ, απεχθάνομαι την ιδέα του να πρέπει να τηλεφωνήσω μια βδομάδα πριν για να φάω κάπου και να δω τους φίλους μου. Μόλις κάθησα στον δερμάτινο πάγκο, έβαλα την τσάντα μου ανάμεσα στο ειδικό τραπέζι, δίπλωσα το σακάκι μου και χωρίς δεύτερη σκέψη ήξερα τι ήθελα να φάω.

Σαν γιατρικό. Σούπα. Ramen. Grilled Duck Ramen. A soup with a view. Σοκολάτα σε καυτό νερό. Mε την μεγάλη, ξύλινη κουτάλα. Τhe Wagamama way. Όχι ότι θα έκανα απιστία στις δοκιμασμένες αγάπες. Καυτό edamame για την αρχή (και τα προκαταρκτικά της κουβέντας), sushi με ένα twist για δυναμικό ξεκίνημα, και μόλις έφτασε και το chicken katsu curry (προσωπικό μου best-seller), βούτηξα στο πιάτο της φίλης μου για να θυμηθώ.

Να αισθανθώ. Το curry με βοηθάει είναι η αλήθεια. Ειδικά όταν συνοδεύεται από ζεστό πράσινο τσάι και φρουτώδες κρασί. Ξυπνάει γεύσεις, μυρωδιές, μνήμες. Όμως τίποτα δεν μπορεί να σε βοηθήσει να γιάνεις, να ζεσταθείς, να ωριμάσεις, να ξυπνήσεις, να νιώσεις όπως όταν είσαι δίπλα στο τζάκι, αγκαλιά, από μία σούπα με συναισθήματα και χρώματα. Για πρώτη φορά, μέσα στο πελώριο, μαύρο μπολ ramen, με ψιλοκομμένη πάπια, λαχανικά και noodles, είδα να καθρεφτίζεται ο χειμώνας που έρχεται. Και κάτι από φθινόπωρο και άνοιξη. Γιατί το καλοκαίρι είναι πάντα μέσα μου. Στην πρώτη κουταλιά ramen, βούλιαξα τα πόδια μου μέσα στην καυτή άμμο. Και φόρεσα το μαγιό μου στο χιόνι.