Τι μου αρέσει στην Αθήνα

Ο ήλιος. Με και χωρίς δόντια.

Το wifi παντού. Λέμε τώρα...

Τα ποδήλατα. Κλεμένα και μη.

Το κέντρο τη νύχτα. Το κέντρο που αλλάζει.

Η βόλτα στη θάλασσα, χωρίς αφορμή, τον χειμώνα, ειδικά τον χειμώνα.

Το σινεμά, μεσημέρι, απόγευμα, βράδυ, μετά τα μεσάνυχτα.

Το κινητό στο αθόρυβο.

Η ηρεμία. Έστω και σκηνοθετημένη.

Η γειτονιά που δεν έχω γνωρίσει ακόμη.

Οι χαμογελαστοί άνθρωποι. Φαίνονται από μακριά.

Τα ανέκδοτα που μου λέει ο κ. Δημήτρης κάθε απόγευμα (κ. Δημήτρης γιατί δεν ξέρω επίθετο).

Οι ευχάριστες ειδήσεις. Ναι, υπάρχουν...

Τα καινούργια μαγαζιά, οι νέοι χώροι, οι φιλόδοξες προσπάθειες...

Η αισιοδοξία στα χρώματα της πόλης που δεν λέει να μαυρίσει. Ούτε να σκοτεινιάσει.

Τι δεν μου αρέσει

Το κρύο. Η βροχή με σκουπίδια.

Το κάπνισμα παντού. Με θράσος και στυλ.

Το μποτιλιάρισμα. Όλες τις ώρες της ημέρας πλέον.

Το κέντρο τη μέρα. Χωρίς γυαλιά ηλίου.

Το μπινγκ μπινγκ, ντριν ντριν, των κινητών όλες τις ώρες. Συχνά και σε ανοιχτή ακρόαση σε δημόσιους χώρους.

Η υπερβολή. Φωνές, καβγάδες, σπρώξιμο, αγένεια, ο θάνατος σου η ζωή μου.

Η γειτονιά που γνώρισα και έγινε άλλη.

Οι άνθρωποι στα σκουπίδια.

Ο ρατσισμός. Ρίξτε μια ματιά στα φανάρια... Αντιδράσεις και υαλοκαθαριστήρες.

Η επίδειξη εξουσίας. Στο μετρό, στην τράπεζα, στη διασταύρωση.

Οι ειδήσεις στην τηλεόραση. Ούτε στο mute.

Η βία. Στο βλέμμα, στα χέρια, στο σουφρωμένο στόμα.

Οι πορείες. Μικρές, μεγάλες, χαοτικές, επεισοδιακές, φωτογενείς, εκρηκτικές, ανούσιες.

Οι κολλαριστές κυρίες με τα σιδερωμένα μαλλιά και μέτωπα. Εκτός τόπου και χρόνου.

Οι άστεγοι παντού, τόσο κοντά, τόσο μακριά.

Τα κλειστά περίπτερα, τα κλειστά καταστήματα, τα οικοδομικά τετράγωνα-φαντάσματα.

Η ησυχία πριν το μεγάλο μπαμ. Η επόμενη μέρα.