Φεβρουάριος (στην Ελλάδα) είναι...
Ένας μήνας πριν από την άνοιξη (και τα γενέθλια μου).
Σίγουρα όχι ο μήνας με τις καρδούλες, τα τριαντάφυλλα, τις κιτς υπερβολές.
Λιγότερο μελαγχολικός από τον Ιανουάριο.
Είναι ο μήνας που βλέπεις κόκκινο και μοιράζεις αγάπη.
Δίνεις προτεραιότητα στο δρόμο, σε πεζούς και οδηγούς.
Χαμογελάς σε εκείνους που σε βρίζουν μέσα από το τζάμι.
Χαμογελάς στον ευγενικό κύριο στο σούπερμαρκετ επειδή σου έδωσε το τελευταίο καρότσι της σειράς.
Χαμογελάς στο κορίτσι που σου ζήτησε blanco στο Starbucks γιατί νομίζει ότι είστε συμφοιτήτριες στο Πανεπιστήμιο.
Χαμογελάς στον πλανόδιο πωλητή που τον Δεκέμβριο πουλούσε έλατα και τώρα πορτοκάλια.
Τον Φεβρουάριο στην Ελλάδα κυκλοφορείς με κοντομάνικο. Και ζακέτα. Με μπουφάν τις κρύες ημέρες, γιατί δεν θυμάσαι που είναι τα γάντια και τα κασκόλ... Το βράδυ φοράς μαύρα και λάμψη, μέσα κι έξω. Σα να είναι Χριστούγεννα. Ετεροχρονισμένα, γι'αυτό και απενεχοποιημένα.
Βλέπεις, διαβάζεις, αναπαράγεις ειδήσεις και θέλεις να τα αλλάξεις όλα, να εξαφανιστείς, να βοηθήσεις, να σώσεις τον κόσμο, να γυρίσεις τον χρόνο πίσω ή μπροστά, να κλείσεις όλους τους πολιτικούς σε ένα νησί και να αναλάβεις μαζί με ανθρώπους που σέβεσαι και εκτιμάς, να γίνεις Ρομπέν των Δασών, Μητέρα Τερέζα, Superman, Spiderman, Wonderwoman μάλλον.
Προσωπικά ταυτίζομαι περισσότερο με την Sabrina. Ή μια καλή μαγισσούλα. Τρίβω τη μύτη μου, χτυπώ ρυθμικά τα χέρια μου, κλείνω τα μάτια μου και φτιάχνω εικόνες. Σκέφτομαι θετικά. Ξυπνάω με L-O-V-Ε, το ξυπνητήρι στο κινητό μου, στις 7.05 ακριβώς. Μια καινούργια μέρα έχει ξεκινήσει. Με λιακάδα. Μέσα στον Φεβρουάριο. Υπέροχο φως. Τι κι αν είναι ακόμη νύχτα; Και κρυώνω; February Air. Το έχω και σε τραγούδι...