Μάρτιος είναι...

Ο πιο απρόβλεπτος μήνας.

Ο πιο κρύος μήνας του χρόνου. Χριστουγεννιάτικος σχεδόν.

Ο μήνας που περιμένεις την άνοιξη και δεν την βλέπεις. Μόνο κάτι ροζ λουλουδάκια πίσω από τα παράθυρα.

Αυτός ο Μάρτιος είναι μελαγχολικός.

Ειδικά αυτός ο Μάρτιος. Ποιες Απόκριες; Ποια Καθαρή Δευτέρα; Ποια Σαρακοστή;

Προσπαθείς να έχεις κέφι, να δημιουργείς, να αναζητάς τον ήλιο αλλά βλέπεις όλα όσα συμβαίνουν δίπλα σου, τόσο κοντά σου, πιο κοντά σου από ποτέ, αγγίζεις την πραγματικότητα, βουρκώνεις, θυμώνεις, αναζητάς λύσεις, απομονώνεσαι, θέλεις να βοηθήσεις.

Υπάρχει αρχή; Υπάρχει τέλος; Φως;

Κι όμως Μάρτιος είναι... Η άνοιξη μέσα μας.

Μια σφιχτή αγκαλιά.

Ευγνωμοσύνη για όσα έχουμε.

Ένα φλυτζάνι ζεστό τσάι.

Ένα τρυφερό μήνυμα.

Η «καλή» πράξη που μόνο εσύ την γνωρίζεις.

Να πλάθεις ζυμάρι με τα παιδιά για τα ποδαράκια της κυρίας Σαρακοστής.

Να δίνεις αγάπη. Και ό,τι άλλο χρειάζονται οι άλλοι περισσότερο από εσένα.

Να γίνεσαι καλύτερος άνθρωπος.

Ένα τραγούδι-βάλσαμο που παίζει ξανά και ξανά. Θεραπευτικά.

Η προσμονή.

Μάρτιος είναι ο μήνας που μετράμε 31 μέρες.

Ο μήνας που ξυπνούν τα ζώα από την χειμερία νάρκη.

Με αέρα, βροχή και συννεφιά.

Καλοκαίρι όταν είναι μέρα και χειμώνα, μόλις πέσει το φως.

Ο «Μάρτης» στο χέρι, με την λευκή και κόκκινη κλωστή, μας προστατεύει από το κάψιμο του ήλιου. Αυτό ειδικά, είναι (μάλλον) το τελευταίο που θα πρέπει να μας ανησυχεί.