Δεν το λέω επειδή το έχει γράψει η μαμά μου. Ή μπορεί και να το λέω. Αλλά δεν υπάρχει ωραιότερο πράγμα από το να βλέπεις έναν άνθρωπο που αγαπάς που δεν σταματά ποτέ να δημιουργεί, να φτιάχνει ιστορίες μέρα και νύχτα, να τις αποδομεί, να μεταφέρει λέξεις και σκέψεις από χειρόγραφα στο κομπιούτερ, να ανακαλύπτει τον κόσμο του Facebook αναζητώντας νέους αναγνώστες, και φίλους από τα παλιά, να σκηνοθετεί εικόνες της ζωής του σήμερα και του τότε, να μην προλαβαίνει να ολοκληρώσει το τέταρτο βιβλίο και να έχει ξαναγεμίσει τις σελίδες στο μπλοκ με άλλους ήρωες.

«Λαλαγγίτες με Μέλι». Aυτός είναι ο τίτλος του νέου μυθιστορήματος της Πελούσας Τσαντάκη που τυπώθηκε πριν από λίγες ημέρες στη Θεσσαλονίκη, για να προλάβει να εκτεθεί σε φίλους και γνωστούς, αγνώστους, παλιούς συμμαθητές, συμφοιτήτριες, αναγνώστες που αγαπούν οτιδήποτε αληθινό, στη Διεθνή Έκθεση Βιβλίου της Θεσσαλονίκης, γενέτειρας της συγγραφέως. Εμείς δεν το έχουμε δει ακόμη λάιβ. Δεν έχουμε προλάβει, αν και έχουμε ζήσει από κοντά όλη την κύηση που κράτησε πολύ περισσότερο από εννιά μήνες. Το περιμένουμε σαν το καινούργιο μωρό.

Και είναι γλυκό. Γλυκόπικρο. Γκρινιάρικο. Απαιτητικό. Καμία σχέση με αστυνομικό μυθιστόρημα ή βιβλίο μαγειρικής. Μια ερωτική νουβέλα για έναν μεγάλο έρωτα, μια επιπόλαιη σχέση, ένοχα μυστικά, τρεις ερωτικές επιστολές, πολλές ιστορίες αγάπης που μαγειρεύτηκαν με πάθος στο σκοτάδι. Όπως λέει και η συγγραφέας στο οπισθόφυλλο του βιβλίου: «Τα βασικά υλικά, μπορεί να είναι μέλι και κανέλα, αλλά και πιο ταπεινά συστατικά όπως αλεύρι και νερό. Υπάρχουν σελίδες που οι λαλαγγίτες θα σας θυμίσουν αμερικάνικα pancakes, ίσως και λουκουμάδες. Μην βιαστείτε να γλείψετε τα δάχτυλα σας. Το μέλι, μπορεί να είναι και θεραπευτικό φάρμακο, και δηλητήριο.»

Διαβάζεται σε μια μέρα. Θα το παραγγείλετε στον Οσελότο (www.ocelotos.gr) ή σε οποιοδήποτε βιβλιοπωλείο. «Λαλαγγίτες με Μέλι» της Πελούσας Τσαντάκη. Αυτό με το κίτρινο εξώφυλλο και δύο από τις ηρωίδες από το οικογενειακό, φωτογραφικό άλμπουμ. Δώρο, η αυθεντική συνταγή για λαλαγγίτες με μέλι.