Αυτήν την προβολή δεν θα την έχανα με τίποτα. «Οι άνδρες προτιμούν τις ξανθές» με την Μέριλιν Μονρόε, σε θερινό σινεμά, χοτ-ντογκ, νάτσος και γρανίτα. Αν νοσταλγείς το παρελθόν και επιμένεις να ντύνεσαι, να σκέφτεσαι, να μελοποιείς τη ζωή σου, με ρετρό περιτύλιγμα, σαν σε μιούζικαλ της καθημερινότητας, η επανέκδοση μιας αγαπημένης ταινίας (που είχα δει μόνο στην τηλεόραση) που συμπληρώνει 60 χρόνια από την πρώτη του προβολή, αυτή η ευκαιρία δεν χάνεται με τίποτα.

Τι ταινία... Τι χρώματα... Τι σάουντρακ... Τι ερμηνεία. Η Μέριλιν Μονρόε, ως Λόρελαϊ, στη μεγάλη οθόνη, σήμερα, είναι πιο εκθαμβωτική από ποτέ. Την χαζεύεις, σα να μην υπάρχει κανένας άλλος δίπλα της, και μαζί της, (κι ας είναι εξαιρετική η Τζέιν Ράσελ), γελάς, θαυμάζεις τα κοστούμια, τα διαμάντια, τους διαλόγους, την αγνή φιλία ανάμεσα στις δύο πρωταγωνίστριες, την λιτότητα της έκφρασης, συνειδητοποιείς πως καμία Μαντόνα, Κάιλι Μινόγκ, Lady Gaga ή όποια σύγχρονη σούπερ σταρ το επιχείρησε, δεν κατάφερε να γίνει Μέριλιν.

Η ταινία με το διάλειμμα, 91 λεπτά φιλμ και 15 λεπτά δημόσιες σχέσεις, τουαλέτα, ακόμη μία στάση στο μπαρ (για παγωτό αυτή τη φορά), είναι η απόλυτη κινηματογραφική πρόταση. Εγώ πάντως την απόλαυσα. Ύστερα θέλησα να μάθω περισσότερα για την ταινία. Ποια ήταν η απήχηση τότε (σούπερ), αν είχαν ντουμπλάρει σε σημεία την Μέριλιν (στις ψηλές νότες)... Όταν είχαν πει στην Μέριλιν Μονρόε ότι δεν ήταν η σταρ της ταινίας, εκείνη είχε απαντήσει: «Όποια κι αν είμαι, είμαι ακόμη η ξανθιά».