Η Σοφία φοβάται χρόνια τώρα τους Τζιχαντιστές. Δεν μπαίνει στο αεροπλάνο, δυσκολεύεται να κοιμηθεί τα βράδια, αρνείται να δει τηλεοπτικές ειδήσεις με πρωταγωνιστές κουκουλωμένους ομήρους. Ο Πάνος ζει με το ενδεχόμενο ενός Γ’ Παγκόσμιου Πολέμου. Η Αλεξάνδρα, σε μόνιμη αμφισβήτηση των πάντων. Ο Δημήτρης ενοχοποιεί την πραγματικότητα, την πολιτική, βγάζοντας μονίμως από την όποια ευθύνη ή συμμετοχή τον εαυτό του.

Φόβοι και φοβίες παντού. Αγωνίες. Ο ιός Ζίκα και τα «μεταλλαγμένα» κουνούπια. Οι πρόσφυγες. Ο ρατσισμός. Η ξενοφοβία. Οι τρομοκρατικές επιθέσεις. Τρακτέρ σαν τανκς, μαγκούρες αντί όπλων, αχαλίνωτη επιθετικότητα. Ο φόβος για τις χύτρες που μπορεί να εκραγούν, τις ηλεκτρικές κουβέρτες, τα καλοριφέρ, τις ξυλόσομπες που παίρνουν φωτιά...

Φοροκαταιγίδα. Κατάρρευση του ασφαλιστικού. Το Grexit που έγινε Brexit. Η γρίπη, η επιδημία, η Η1Ν1, οι εντατικές που δεν επαρκούν. Τα σωσίβια θανάτου στο Αιγαίο. Τα εμβόλια που δεν καταναλώθηκαν. Tα σενάρια ανασχηματισμού. Τα σενάρια για εκλογές. Τα σενάρια για τύμπανα πολέμου. Η διεθνής τρικυμία. Η βία, εδώ, εκεί, μέσα μας. Τα αντίποινα. Το δίλημμα της κατάρρευσης. Οι σεισμοί, τόσο μακριά, τόσο κοντά. Το άγνωστο του αύριο. Το άγνωστο του σήμερα. Το αδιευκρίνιστο του τώρα και του χθες.

Φοβόμαστε, απογοητευόμαστε, εγκλωβιζόμαστε, λαχανιάζουμε, θέλουμε απεγνωσμένα οξυγόνο και φως. Έστω μια χαραμάδα. Η συντήρηση των φόβων και της τρομοκρατίας, εντός και εκτός, συνιστά μια καθημερινά επαναλαμβανόμενη τρομολαγνεία που συνειδητά αναπαράγεται, όχι τυχαία. Η εκμετάλλευση του τρόμου μεταφράζεται σε χρηματιστηριακά κέρδη από τους επιτήδειους «παγκοσμιοποιητές». Και οι κάπηλοι απειλούν, παραμονεύουν.

Φόβος ενστίκτου. «Τίποτα δεν δίνει σ’ένα φοβισμένο άνθρωπο περισσότερο κουράγιο από το φόβο ενός άλλου», έγραφε ο Ουμπέρτο Έκο. Κι αν σταματήσω να φοβάμαι; Τη σκιά μου; Τη σκιά του απέναντι μου; Αν ξαναβρώ τις καθησυχαστικές ρουτίνες της προηγούμενης ζωής μου; Αν νιώσω ξανά την ασφάλεια που τόσο μου λείπει; Αν σταματήσω να προβλέπω πράγματα που δεν έχουν συμβεί ακόμη ή δεν θα συμβούν ποτέ; Μπορώ να τα επηρεάσω; Κι αν αποφύγω για λίγες ημέρες τις πολιτικές συζητήσεις; Αν καθυστερήσω για λίγο την πραγματικότητα;

«Καμία χαραμάδα ελπίδας», επιμένει η Σοφία. Συγνώμες που πάνε χαμένες, ακυρώνονται πριν καν ειπωθούν. Παραιτήσεις, απολύσεις, μετακινήσεις, χωρίς στρατηγική. Ο ορθολογισμός καταργείται. Κι όλοι εμείς, αντί να απαιτήσουμε τα αυτονόητα, αναλωνόμαστε κάθε μέρα με μια τραγελαφική επικαιρότητα, σαν φαρσοκωμωδία, που επιβάλλεται και μεταλάσσεται, για να μετριάσει την ένταση του πανικού και του φόβου. Τι συνιστούν οι γιατροί σε μικρές ή μεγαλύτερες κρίσεις πανικού; Αντικαταθλιπτικό Cipralex. Κυκλοφορεί σε σταγόνες ή δισκία. Κι αν είναι πιο αποτελεσματικό το Kyriakex;