Το αεροδρόμιο αποτελεί αγαπημένο προορισμό. Όχι μόνο όταν ταξιδεύουμε αλλά και όταν θέλουμε να αποδράσουμε αλλά παραμένουμε στη βάση μας. Πηγαίνουμε όταν η πόλη κοιμάται, ή μόλις έχει ξυπνήσει, ξαναπηγαίνουμε σε γιορτές, γενέθλια, επετείους, δικές μας ημερομηνίες, ντυνόμαστε, βαφόμαστε, φτιάχνουμε το σενάριο της ημέρας και «προσγειωνόμαστε» ή «απογειωνόμαστε» ανάλογα με την περίσταση. Διαλέγουμε είδος κουζίνας, από γιαπωνέζικη μέχρι ιταλική και τζανκ, ψωνίζουμε μικροδωράκια, ξένα περιοδικά, σοκολάτες σε XL συσκευασίες, παρατηρούμε τους ανθρώπους που φεύγουν κι έρχονται, τι διαβάζουν, τι τρώνε, τι κρατάνε, τι πετάνε. Τα ζευγάρια που σφιχταγκαλιάζονται. Τις οικογένειες που περπατούν σε μίνι τρενάκια. Τους Ιάπωνες που κουβαλάνε βαλίτσες σε όλα τα μεγέθη με λογότυπα-κράχτες. Τους μοναχικούς ταξιδιώτες.

Ελ Βεν, Πρωτομαγιά. Κατάστημα με ρούχα, παιδικά και γυναικεία, αξεσουάρ, εσώρουχα… Στο ταμείο απέναντι μας εμφανίζεται τουρίστρια με δεμένο χέρι και απλώνει σαν χαρτοπετσέτες-χαρτονομίσματα ευρώ μοβ, πράσινα, καφέ, γαλάζια, κόκκινα… Σαν ψεύτικα χρήματα από τη Monopoly. Η πωλήτρια τα χάνει αλλά μετά μας εξηγεί πως δεν είναι η πρώτη φορά. Και λέει την ιστορία της… Για Ρώσους που εμφανίζονται αποκλειστικά με 500ευρα για να αγοράσουν ένα εσώρουχο των 8 ευρώ. Για Ελληνίδες μάνες που ψωνίζουν όλα τα κοκκαλάκια για τα μαλλιά για την κορούλα που γκρινιάζει και πληρώνουν 260 (!). Για Ρωσίδες μαμάδες που αγοράζουν φορέματα για τις κόρες τους, ξοδεύοντας περισσότερα από 1200 ευρώ. Επόμενη πτήση για Las Vegas;